بریده‌هایی از کتاب استرس چاقی

چه چیزی کشف شد که در فهرست بالا نیامده؟ آن موضوع مهم این است: «فکر دربارهٔ غذا خوردن» این اصل اولیه و بنیادی ما است. اگر شما فکر طبیعی نوین، احساس و رفتار نوین درزمینهٔ وزن بدن خود پیدا کنید، مسلماً بدنِ لاغر و طبیعی خود را به دست خواهید آورد. این وزن نیست که موجب نگرانی است، بلکه مشکل واقعی مشکل ذهنی است. بر این مشکل سوار شوید، کاهش وزن خودبه‌خود به وجود می‌آید. خیلی زود و خیلی طبیعی و بدون هیچ کوشش و تلاش آزاردهنده.

باید مانند آدم‌های لاغر فکر کنید. مانند آن‌ها احساس کنید. مانند آن‌ها رفتار کنید. آن‌وقت می‌توانید هر غذایی را که دلتان می‌خواهد، بدون دغدغهٔ خاطر بخورید و به‌هیچ‌وجه اضافه‌وزن به وجود نیاید. آن‌وقت دیگر هیچ‌وقت دربارهٔ وزنتان فکر نمی‌کنید. احساس آزادی، تندرستی و انرژی بیشتری می‌کنید. می‌توانید زندگی لذت‌بخشی داشته باشید، درست مانند آنکه یک گنج پیدا کرده‌اید.

اضافه‌وزن داشتن جرم نیست. فردی که در درون شماست، یعنی آن «خود واقعیِ» شما، لایق و مستقل، زیبا و حداقل برای خودتان دوست‌داشتنی است.

انسانی که خود را دوست نداشته باشد، بیمار است. اما خوددوستی با خودخواهی فرق دارد.

اما خودخواهی این است که کسی همهٔ دنیا را برای خود بخواهد و به دیگران اهمیتی ندهد و منافع خود را حتی به زیان دیگران بر همه‌چیز ترجیح دهد

۱– خوردن به‌خاطرِ خوش‌حال کردن آشپز

تحقیقاتِ مختلف نشان داده است که در برخی از افراد چاق، نوعی «ترس از موفقیت» وجود دارد. درواقع یکی از دلایل حفظ اضافه‌وزن در افرادی که شخصیت «شکست‌طلب» دارند، همین ترس از موفقیت است. ازنظر روانی این‌گونه افراد از موفقیت می‌گریزند. موفقیت' آن‌ها را می‌ترساند. حتی اگر احساس کنند که دارند موفق می‌شوند، خودبه‌خود و ناآگاه وسایلی فراهم می‌کنند که شکست بخورند. مانند کسی که عقدهٔ حقارت دارد و اتفاقاً در مجلسی خوب حرف می‌زند و احساس می‌کند که خوش درخشیده است. در این موقعیت است که ناخودآگاه عملی می‌کند و یا سخنی می‌گوید که آن حالت مطلوب تنزل یابد.

این چهار اصل که لاغرها آگاه و یا ناآگاه انجامش می‌دهند و چاق‌ها آن‌ها را رعایت نمی‌کنند، عبارت‌اند از:‌ ۱ ـ لاغرها نمی‌خورند، مگر اینکه گرسنه باشند. ۲ ـ لاغرها دقیقاً آنچه را می‌خورند که بدنشان به آن نیاز دارد. ۳ ـ لاغرها به‌طور ناآگاه نمی‌خورند. ۴ ـ لاغرها وقتی احساس گرسنگی‌شان تمام شد، فوراً از خوردن دست می‌کشند.

تنها موردی که در همهٔ آن‌ها مشترک است، این است که آن‌ها فقط وقتی غذا می‌خورند که گرسنه‌اند. دقیقاً آنچه را می‌خورند که بدنشان می‌طلبد. آگاه هستند که تا چقدر باید بخورند و وقتی سیر شدند، غذا خوردن را متوقف می‌کنند.

اما آدم‌های چاق هنگامی فراموش می‌کنند بخورند که در خواب هستند.

روزِ آدم‌های لاغر دوروبر غذا نمی‌گذرد. بعضی از آن‌ها می‌گویند: «اوه، امروز فراموش کردم چیزی بخورم»، اما آدم‌های چاق هنگامی فراموش می‌کنند بخورند که در خواب هستند. این فراموشی برای آدم‌های لاغر موقعی است که گرسنه نیستند. موقعی که گرسنه نیستند، اصلاً دربارهٔ غذا فکر نمی‌کنند. درواقع غذا در زندگی‌شان یک مسئله نیست. مگر مواقعی که به‌طور طبیعی مایل به خوردن چیزی باشند. برای آدم‌های لاغر غذا فقط غذاست، نه عشق، راحتی خیال، ارتباط عاطفی و غیره.

برای آن‌ها «چشم‌چرانی» (آن‌طور که چاق‌ها پیش از خوردن، به میزِ چیده‌شده از غذاهای متنوع با ولع نگاه می‌کنند) یک موضوع بیگانه است. آن‌ها با دقت، نه با ولع و اشتیاق بی‌حد، به میز غذا نگاه می‌کنند و آنچه را که می‌خواهند، پیش از خوردن انتخاب می‌کنند.

پنجهٔ خود را مشت کنید. هر وعده‌غذای هرکس باید به‌اندازهٔ مشت او باشد. تمام حرص‌وجوش ما فقط برای همین اندازه غذاست. اگر پس از خوردن این مقدار غذا ' بازهم احساس گرسنگی کردیم، این نیاز بدن طبیعی ما نیست، بلکه ناشی از بدآموزی ما و اشتهای کاذبِ ذهنی ما است.

وقتی یک بشقاب غذا را تا نصفه خوردید و نمی‌دانید سیر شده‌اید یا نه، چه باید بکنید؟ در این حالت بسیار دشوار است که بدانید کجای کار هستید. اینجاست که باید قاعدهٔ سوم لاغری را رعایت کنید. قاعدهٔ سوم این است که وقتی نمی‌دانید واقعاً سیر شده‌اید یا نه، فقط سه لقمه دیگر از لذیذترین قسمت غذای بشقابتان را بخورید، بعد صبر کنید و از بدنتان سؤال کنید تا چه اندازه سیر شده است.

برای اینکه بدانید آگاهانه و یا ناآگاهانه غذا می‌خورید، یک قاعدهٔ کلی را همواره در نظر داشته باشید. که: «اگر هنگام خوردنِ هر غذا احساس کردید مزهٔ آن را حس نمی‌کنید، بدانید که دارید ناخودآگاه غذا می‌خورید.»