بریده‌هایی از کتاب کتابخانه نیمه شب

شاید هم تمام زندگی‌ها همین بودند. شاید حتی زندگی‌هایی که عالی، پرهیجان و باارزش به نظر می‌رسیدند؛ در نهایت همین احساس را منتقل می‌کردند. هکتارهکتار ناامیدی و یکنواختی و رنج و آسیب و رقابت، ولی با بارقه‌هایی از شگفتی و زیبایی. شاید تنها معنای بااهمیت این بود که با دنیای به تماشای خودش ایستاده یکی شوی. شاید دست‌نیاورد نبود که باعث می‌شد خودش و والدین و برادرش ناشاد باشند، بلکه انتظارِ دست آورد بود.

هر آدم مثل یک شهر است. نمی‌شود بگذاری چند چیز ناخوشایند تو را از کل شهر بیزار کند.

پیش آمده فکر کنید «چطور به این‌جا رسیدم؟» انگار داخل هزارتو باشید و کاملاً گم شده باشید و همه‌چیز تقصیر شما باشد، چون خودتان سر هر تقاطع پیچیدید؟ می‌دانید هزاران مسیر وجود دارد که می‌تواند شما را ببرد بیرون، چون صدای مردمی را که از هزارتو رد شده‌اند و رفته‌اند بیرون می‌شنوید، آن‌ها می‌خندند و خوشحالند.

تو می‌تونی هر چی که می‌خوای بشی نورا، به تمام احتمالات فکر کن، زندگی واقعاً هیجان‌انگیزه.»

«با اعتمادبه‌نفس در مسیر رؤیاهات گام بردار، همان‌طوری زندگی کن که تخیل کرده‌ای.»

هر آدم مثل یک شهر است. نمی‌شود بگذاری چند چیز ناخوشایند تو را از کل شهر بیزار کند. شاید تکه‌هایی باشد که دوست نداشته باشی؛ چند خیابان کثیف یا چند محلهٔ خلاف، ولی چیزهای خوب باعث می‌شوند آن آدم ارزشش را داشته باشد.

«ترسیدن از عشق، ترسیدن از زندگی است و کسانی که از زندگی می‌ترسند، همین‌طوری هم سه‌چهارم جنازه‌اند.»