بریده‌هایی از کتاب مجموعه آثار چخوف (جلد دوم)

انسان فقط در مورد کسی حسادت می‌کند که عاشقش باشد

شناخت روح انسان سخت است اما شناخت روح خویش، سخت‌تر.

تقدیر، گاهی اوقات به خود اجازه می‌دهد مرتکب شوخی‌های تلخ و زهرآگین شود!

نیش آدمیزاد از نیش مار خطرناک‌تر است!

عشق و حسادت، انسان را به موجودی متنفر از نوع بشر و بی‌انصاف وبی‌رحم مبدل می‌کند!

اگر بنا باشد به هر دختری که در زیر این گنبد کبود سر راهم قرار می‌گیرد دل ببندم، به یک دل نه که به دل‌ها نیاز خواهم داشت و تازه، ای بسا که لقمه، زیادی چرب باشد...

اگر خوشبخت نباشید کسی جز خودتان را مقصر ندانید! بله، پس خیال کرده‌اید که چی؟ انسان آفریننده خوشبختی خود است. اگر بخواهید شما هم می‌توانید خوشبخت شوید، اما نمی‌خواهید، لجوجانه از خوشبختی احتراز می‌کنید.

«بگو چه می‌خوانی تا بگویم کیستی»

این روزها آدم‌های مضحک دنیا را پر کرده‌اند!

همه آدم‌های متقلب و حقه‌باز و کلاش، معمولاً ظاهری نجیبانه و مردانگی آمیخته به اعتماد به نفس دارند

فراموش نکنید که زیبایی زن - هرچه می‌خواهد باشد - محال است بتواند پوکی مغزش را جبران کند.

رخ آیینه روح است

بگو چه می‌خوانی تا بگویم کیستی

فارغ‌التحصیلان مؤسسات ویژه یا بیکارند یا به‌مشاغلی می‌پردازند که هیچ ربطی به حرفه‌شان ندارد، از همین روست که در حال حاضر تحصیلات‌عالی فنی در کشورمان نتایج سودمندی به بار نمی‌آورد...

آدم درستکار یا کارش را بلد نیست یا ماجراجو و وراج و... احمق است. خدا نصیب نکند!.. این نوع آدم‌ها نمی‌دزدند، نمی‌دزدند اما در عوض یک وقت به چنان لقمه چرب و نرمی چنگ می‌اندازند که آدم انگشت به دهان می‌ماند... نه عزیزم، خداوند ما را گرفتار این درستکارها نکند!..

کی دیده شده که منطق مرد بر منطق زن غالب شود؟

آقایان مهم آن است آدم کمتر فکر کند! گور پدر تجزیه و تحلیل!..

- در عصر ما دیدن یک آدم خوشبخت جزو عجایب روزگار است، درست مثل آن است که انسان فیل سفید رنگی ببیند.

اگر روزی همه آدم‌ها قرار بگذارند که با هم صادق و یکدل شوند، همه چیزشان را از دست خواهند داد.

زنان هرزه هم پیش از سقوط در ورطه تن‌فروشی، مقاومت و مبارزه می‌کنند، با وجود این خود را در معرض فروش قرار می‌دهند.

پوشکین را عقیده بر این بود که شهرت وصله درخشانی است بر جامه‌ای ژنده.

من نمی‌فهمم مردم چه حوصله‌ای دارند زن بگیرند! با این عمر کوتاه و آزادی محدود چرا دست و پایشان را در بند می‌کنند؟

رخ آیینه روح است

تبخیرهای سبزه بهاری هوا را اشباع کرده بود و با لطافت خود، ریه‌های سالمم را نوازش می‌کرد. هوا را حریصانه می‌بلعیدم، مناظر پیرامونم را با چشم‌هایی آکنده از وجد تماشا می‌کردم، بهار و جوانی را احساس می‌کردم و چنین می‌انگاشتم که توس‌های جوان و علف‌های حاشیه جاده و حشرات پرهیاهوی بهاری، در این احساس با من شریک بودند. با خود فکر می‌کردم: «با وجود این همه فضا برای زیستن و اندیشیدن، سبب چیست که بشر در آلونک‌های تنگ و در آرمان‌های تنگ و باریک خود، تنگ هم وول می‌خورد؟ چرا نمی‌آید اینجا زندگی کند؟» و تخیل در آن لحظه شاعرانه‌ام مایل نبود به زمستان و به نان - به دو اندیشه اندوهباری که شاعران را به پترزبورگ سرد و عاری از لطافت شاعرانه، و به مسکوِ ناتمیزی که به شاعران حق‌التالیف می‌پردازد اما الهام نمی‌بخشد، می‌راند- بیندیشد و با چنین افکاری مزاحم خود شود.

آدم هرچه می‌خواهد باشد مهم آن است که آرامش روحی داشته باشد

پی‌آمد گلوله، آرامش گور و پی‌آمد جوانی تباه شده، سال‌های سرشار از اندوه و خاطرات عذاب‌دهنده است.

چه فرق می‌کند که آدم رشته آشنایی را به تدریج قطع کند یا یکباره؟ شِقِ دوم شرافتمندانه‌تر است زیرا سبب می‌شود که انسان کمتر دورویی کند.

تقدیر، گاهی اوقات به خود اجازه می‌دهد مرتکب شوخی‌های تلخ و زهرآگین شود!

شناخت روح انسان سخت است اما شناخت روح خویش، سخت‌تر.

اعتقادم بر آن بود که نمی‌توان از لجن خواست که لجن نباشد و نمی‌توان به سکه‌های زری که در شرایطی توی لجن می‌افتند، سرکوفت زد... اما سابقاً نمی‌دانستم که سکه‌های زر ممکن است در لجن حل و با آن آمیخته شوند. پس معلوم می‌شود که طلا هم قابل حل است!