بریده‌هایی از کتاب مجموعه آثار چخوف (جلد اول)

سرم را از پنجره درمی‌آورم و بی‌هدف، به دوردست‌های بی‌کران، خیره می‌شوم. همه چراغ‌ها سبزند: یقیناً به این

حالا دیگر همه دست به قلم می‌برند و می‌نویسند. حالا دیگر هر که دلش می‌خواهد می‌نویسد. حالا دیگر آنکه روحش کثیف‌تر و سیاه‌تر از چکمه‌های بنده است و آنکه قلبش نه در رحم مادر بلکه در آهنگرخانه ساخته و پرداخته شده، و آنکه همان‌قدر حقیقت و صداقت دارد که بنده ملک و املاک، گستاخانه به خود اجازه می‌دهد در طریقت نیکان و خوشنامان، در طریقتی که به پیامبران و حقیقت‌پرستان و بیزاران از زر و سیم تعلق دارد طی طریق کند. آقایانِ عزیز من! حالا دیگر این طریقت عریض‌تر و گسترده‌تر از پیش شده است اما کو آنکه در آن طی طریق کند؟ کو آن نوابغ‌راستین؟ به خدا که با چراغ هم نمی‌شود پیدایشان کرد!..

آدم‌های تحصیل کرده غالباً نه با پول بلکه با زبانِ خوش و مودبانه پا بر حلقوم گذاشتن‌ها رام می‌شوند.