بریده‌هایی از کتاب آنی شرلی در جزیره (کتاب سوم)

غم‌هایی که خداوند به‌سوی ما می‌فرستد، استقامت و آرامش به همراه می‌آورند، اما غم‌هایی که ناشی از حماقت و ضعف خودمان باشند، بسیار طاقت‌فرسایند.

با نگاهی مسحور و عاشقانه اطرافش را تماشا کرد، گویی از نگاه او وطن، زیباترین نقطهٔ دنیا بود و اهمیتی نداشت که زیر آسمان نقاط دیگر، چه مناظر شگرفی خفته بودند.

‌«حتی اگر تمام طول شب گریسته باشی، بازهم دمیدن صبح برایت نشاط‌آور خواهد بود.‌»

طنز، خوش‌طعم‌ترین چاشنی در جشن زندگی است. به اشتباه‌هایتان بخندید، اما از آنها درس بگیرید، مشکلاتتان را دست بیندازید، ولی خود را برای مقابله با آنها تقویت کنید، موانع را مسخره کنید، اما بر آنها چیره شوید.

کسانی که می‌توانند تا اوج شادی‌ها پرواز کنند، ممکن است در عمق غم‌ها هم غوطه‌ور شوند و طبعی که از خوشی‌ها نهایت لذت را می‌برد، در مقابل سختی‌ها بیش از همه می‌رنجد.

مطمئنم زندگی بدون غم و سختی نمی‌تواند کامل و تمام‌عیار باشد. به نظر من ما فقط زمانی به آرامش درونی می‌رسیم که این حقیقت را قبول کرده باشیم

دیوی! کم‌کم می‌فهمی که در تمام عمرت مجبوری کارهایی را که دوست نداری، انجام بدهی.

او نمی‌توانست بین غم و مخلوقی سرزنده و بانشاط که کنارش ایستاده بود، ارتباطی برقرار کند. اما خبر نداشت کسانی که می‌توانند تا اوج شادی‌ها پرواز کنند، ممکن است در عمق غم‌ها هم غوطه‌ور شوند و طبعی که از خوشی‌ها نهایت لذت را می‌برد، در مقابل سختی‌ها بیش از همه می‌رنجد.

طنز، خوش‌طعم‌ترین چاشنی در جشن زندگی است. به اشتباه‌هایتان بخندید، اما از آنها درس بگیرید، مشکلاتتان را دست بیندازید، ولی خود را برای مقابله با آنها تقویت کنید، موانع را مسخره کنید، اما بر آنها چیره شوید.

آنی پاسخ داد: ‌«فکر می‌کنم یاد گرفته‌ام که به موانع کوچک به چشم شوخی و به موانع بزرگ به چشم پیش‌درآمدی برای پیروزی نگاه کنم. با یک جمع‌بندی می‌توانم بگویم که این، هدیهٔ ردموند به من بوده.‌»

طنز، خوش‌طعم‌ترین چاشنی در جشن زندگی است. به اشتباه‌هایتان بخندید، اما از آنها درس بگیرید، مشکلاتتان را دست بیندازید، ولی خود را برای مقابله با آنها تقویت کنید، موانع را مسخره کنید، اما بر آنها چیره شوید.

الان مطمئنم که عاشق ردموند می‌شوم و چهار سال خوبی را پشت سر می‌گذارم. ـ بعد از آن چهار سال چی؟ آنی با خوشحالی پاسخ داد: ‌«آن‌موقع به پیچ بعدی جاده می‌رسم. اصلاً نمی‌دانم بعد از آن پیچ چه خبر است... نمی‌خواهم بدانم. این‌جوری بهتر است.‌»

آنی زیر نور ماه، آهسته به‌طرف خانه رفت. آن روز عصر، تغییری را در زندگی احساس می‌کرد؛ زندگی معنایی متفاوت و مفهومی عمیق‌تر پیدا کرده بود. به‌ظاهر همه چیز مثل همیشه بود، اما در نهان، چیزی به حرکت و جنبش درآمده بود. و همهٔ اینها از تقلاهای روبی بیچاره ناشی می‌شد. چرا او با رسیدن به انتهای زندگی دنیایی، با وحشت در انتظار تغییری شگرف بود؟ تغییری که همهٔ افکار و امیال و آرزوهایش را به باد می‌داد. جزئیات زندگی، شیرینی‌ها و شادکامی‌هایی که در جای خود لازم و ضروری بودند، هدف اصلی زندگی را تشکیل نمی‌دادند. مسلماً زندگی به‌سوی مقصدی عالی‌تر و والاتر می‌رفت؛ پس زندگی بهشتی باید از همین‌جا و روی زمین آغاز می‌شد.

از خود سؤال کرد آیا زندگی با مردی که قدرت طنزپذیری نداشت، به‌مرورزمان کسالت‌آور نمی‌شد. اما چه کسی از شاهزاده‌ای شیفته و مرموز انتظار داشت که بتواند جنبهٔ خنده‌دار مسائل را بیرون بکشد؟

جزئیات زندگی، شیرینی‌ها و شادکامی‌هایی که در جای خود لازم و ضروری بودند، هدف اصلی زندگی را تشکیل نمی‌دادند. مسلماً زندگی به‌سوی مقصدی عالی‌تر و والاتر می‌رفت؛ پس زندگی بهشتی باید از همین‌جا و روی زمین آغاز می‌شد.

کسانی که می‌توانند تا اوج شادی‌ها پرواز کنند، ممکن است در عمق غم‌ها هم غوطه‌ور شوند و طبعی که از خوشی‌ها نهایت لذت را می‌برد، در مقابل سختی‌ها بیش از همه می‌رنجد.

ما به چندراهی زندگی رسیده‌ایم. البته چارهٔ دیگری نداشتیم. داینا! به نظر تو بزرگ‌سالی به همان قشنگیای است که در کودکی فکرش را می‌کردیم؟‌

او در سرزمین خیالاتش بسیار آزادتر از دنیای واقعی بود؛ چراکه دیدنی‌ها از بین می‌روند، اما نادیدنی‌ها جاویدان و فناناپذیرند.

راستی، آنی! میلتی می‌گفت مادرش گفته که تو می‌خواهی به دانشگاه بروی و ببینی می‌توانی آنجا شوهر گیر بیاوری. راست می‌گوید آنی؟ می‌خواهم بدانم.‌» آنی لحظه‌ای بدجوری رنجید، اما بعد خنده‌اش گرفت؛ چون به خودش قبولاند که حرف‌ها و فکرهای بی‌اساس خانم بولتر آسیبی به او نمی‌زد.

به نظر من دعاکردن خیلی جالب است. اما دعاکردن در تنهایی به اندازهٔ دعاکردن پیش تو کیف نمی‌دهد.

به نظر من بیشتر مشکلات زندگی از سوءتفاهم شروع می‌شوند.

آنها در طول آن پرسه‌زنی از تماشای رمز و رازها و معجزه‌های شبانهٔ مارس لذت بردند. غروبی خاموش و آرام در سکوتی متفکرانه فرو رفته بود؛ سکوتی سرشار از نواهای زیر و آهنگین که فقط با گوش جان شنیده می‌شدند. دخترها میان کوچه‌ای از کاج‌ها که به نظر می‌آمد تا قلب غروب سرخ‌رنگ زمستانی ادامه داشت، به پیشروی ادامه دادند. فیل مقابل فضایی باز که سبزی نوک کاج‌هایشان آغشته به نور قرمزرنگِ غروب شده بود، توقف کرد و گفت: ‌«اگر شعرگفتن بلد بودم، همین‌حالا به خانه می‌رفتم و این لحظهٔ مقدس را توصیف می‌کردم. اینجا همه چیز باشکوه است؛ این آرامش سفیدرنگ و آن درخت‌های تیره که همیشه انگار به فکر فرو رفته‌اند.‌»

‌«جنگل، اولین مکان پرستش خداوند بوده. در چنین جایی آدم ناخودآگاه دوست دارد سر خم کند و ستایش کند. من همیشه میان کاج‌ها، احساس می‌کنم به او نزدیک‌تر شده‌ام.‌»

"چقدر تلخ است که آدم‌ها باید بزرگ شوند... ازدواج کنند... و عوض شوند!"

احساس می‌کرد پیر، عاقل و بالغ شده بود و همین ثابت می‌کرد هنوز چقدر جوان بود. او با خودش گفت چقدر دلش می‌خواست به روزهای خوش گذشته برمی‌گشت؛ به روزگاری که زندگی را از پشت پردهٔ مه‌آلود امید و خیال می‌دید و حسی توصیف‌ناپذیر داشت که برای همیشه از میان رفته بود. رؤیاها و شکوه و جلال گذشته کجا رفته بودند؟

‌«از دنیا خسته‌ام؛ چون خالی است، از رنگ‌های عاشقانه‌ای که بر تن داشت.‌» آنی آهی کشید و بی‌درنگ از تصور دوستی در دنیایی که خالی از دوست شده بود، احساس آسودگی کرد!

همه چیز تغییر کرده بود. آنی احساس کرد دلش می‌خواست تابستان به پایان می‌رسید و او دوباره مشغول کار می‌شد. شاید به‌این‌ترتیب برهنگی زندگی کمتر خودنمایی می‌کرد.

راستی، از تو چه خبر آنی؟ بااینکه دانشگاهت تمام شده، ولی خبری از ازدواجت نیست.‌» آنی با خنده گفت: ‌«آه! من تصمیم گرفته‌ام یک پیردختر بشوم. راستش هنوز کسی را که شایسته‌ام باشد، پیدا نکردم.‌» او این حرف را ازروی بدجنسی زد؛ چون می‌خواست به خانم اندروز بفهماند که اگر یک پیردختر شود، به این خاطر نیست که حداقل یک شانس هم برای ازدواج‌کردن نداشته است.

شما هرگز نمی‌توانید با رقیبی شمشیربازی کنید که پاسخ حملهٔ شما را با ضربهٔ تبر می‌دهد.

‌«فکر می‌کنم یاد گرفته‌ام که به موانع کوچک به چشم شوخی و به موانع بزرگ به چشم پیش‌درآمدی برای پیروزی نگاه کنم. با یک جمع‌بندی می‌توانم بگویم که این، هدیهٔ ردموند به من بوده.‌»