بریده‌هایی از کتاب ایوب

خداوند سنگدل است و هرچه بیشتر تسلیمش باشیم، بر ما سخت‌تر می‌گیرد. او قدرقدرت است و می‌تواند با ناخن انگشت کوچکش کار قدرتمندان را تمام کند، اما نمی‌کند. او فقط ضعفا را نابود می‌کند. ضعف‌های آدمی، قدرت او را برمی‌انگیزد و فرمانبرداری از او، خشمش را. او یک ایسپراونیک بزرگ و سنگدل است. اگر از احکامش پیروی کنی، می‌گوید، جز به صلاح خودت نکرده‌ای. وای به روزی که فقط یکی از احکامش را زیر پا بگذاری، صدبار عقوبتت می‌کند. بخواهی به او رشوه بدهی، محاکمه‌ات می‌کند. اگر هم با او از درِ صداقت وارد شوی، باز هم در کمین رشوه‌ای خواهد بود.

خداوند به تو رحم کرده است. تو مرده‌ای و در خاک شده‌ای. دل او برای من نسوخته. چون من مرده‌ام و زندگی می‌کنم. او سرور ماست، او می‌داند که چه می‌کند. اگر می‌توانی برایم دعا کن که نامم از دفتر زندگان خط بخورد.

«ماما.» ده‌ها بار این کلمه را تکرار کرد. دبوره، صدها بار تکرارش کرد. پس دعاهایش بی‌ثمر نبود. مِنَحیم داشت حرف می‌زد. و این یک کلمه از دهان کودک ناقص‌الخلقه به شکوهمندی وحی بود، به قدرتمندی طوفان، به گرمای عشق، به بخشندگی آسمان، به گستردگی زمین، به حاصلخیزی یک کشتزار، به شیرینی میوه‌ای شیرین. چیزی بیش از نشانهٔ سلامت کودکان سالم بود.

من دلم می‌خواهد مرد پولداری باشم و زندگی را ببینم.» «زندگی چیست؟» شَمَریا توضیح داد: «زندگی را باید در شهرهای بزرگ دید.

«چرا مزخرف می‌گویی؟ کجا بروم؟ دست به دامن که بشوم؟ کی به یک ملای فقیر کمک می‌کند و اصلاً چه کمکی؟ از خلق خدا چه توقع کمکی داری وقتی که خدا مجازاتمان کرده است؟»

«آدمی باید بکوشد به خودش کمک کند، آن‌وقت خدا یاری‌اش خواهد کرد. این هم در تورات آمده، مندل! همیشه جمله‌های غلط را از بر داری. هزاران جمله نوشته شده و تو هرچه جملهٔ نابجاست است از بر می‌کنی!

البته که او ملا بود! پدرش هم ملا بود، پدربزرگش هم بود. خودش هم نمی‌توانست کاری جز این داشته باشد. پس اگر کسی به خاطر پیشه‌اش به او سرکوفت می‌زد، به هستی او تاخته و قصد کرده بود که او را از صفحهٔ جهان محو کند. مندل سینگر در برابر این حمله از خود دفاع می‌کرد.