بریده‌هایی از کتاب کارناوال وحشت

این دلقک‌ها نیستن که ترسناکن، این‌که ما هیچ چیزی در مورد ذات آدمایی که این‌جا باهاشون گیر افتادیم نمی‌دونیم ترسناکه!»

«چه هدفی؟ زندگی همینه. بمون و لذت ببر، بمیر و فراموش شو.»

آدم وقتی تو شرایط سخت قرار می‌گیره تازه می‌فهمه چیزایی که قبلا براش مهم بود چقدر می‌تونه بی‌اهمیت به‌نظر برسه.

زندگی بعد از مرگ؟ می‌خوای نظر منو بدونی؟ همه‌اش ساخته و پرداختهٔ ذهن گذشتگان و افرادیه که نمی‌تونستن ناامیدی و وحشت از مرگ رو تحمل کنن! برای همین دنیایی ساختن و شروع به داستان‌سرایی درمورد زندگی پس از مرگ کردن. مرگ آخر راهه! قرار نیست بعدش واسه‌مون جایی فرش قرمز پهن کنن برندا!»

انسان هیچ‌وقت به داشته‌هاش قانع نیست. همیشه می‌خواد جای دیگران باشه چون از نظرش زندگی دیگران خیلی بهتر از زندگی خودشه. غافل از این‌که نمای زندگی بقیه فقط یه ویترین پرزرق و برقه که پشتش هیچی نیست. مثل یه جعبهٔ کادویی لوکس و خوش‌آب و رنگ که باعث می‌شه هرکسی بهترین حدس‌ها رو درموردش بزنه اما در حقیقت پشت اون ظاهر لوکس و غلط‌انداز چیزی جز پوچی نیست...

انسان‌هایی مثل ما هرگز قدر داشته‌هاشون رو نمی‌دونن، هرگز نمی‌دونیم چه چیزاهایی داریم تا این‌که از دست‌شون می‌دیم، اون‌موقع می‌فهمیم چه چیزهایی رو از دست دادیم... چیزهایی که حالا تبدیل به حسرت شده بودن.

انسان هیچ‌وقت به داشته‌هاش قانع نیست.

کاش می‌شد فکر نکرد، کاش می‌شد برای چند ساعت هم که شده مغز رو خاموش کرد! کاش صدای ذهنم خفه می‌شد!

وقتی موریانه به پیکرهٔ یه مجسمهٔ چوبی بزنه، هرچقدر اون مجسمه بزرگ باشه اما بازم آسیب‌پذیر شده و هر لحظه ممکنه فرو بریزه...

«امروزه دیگه کی وفاداره؟»

«آدما یه مشت تنوع‌طلب مزخرفن!»

«آدما بعضی وقتا می‌تونن بد بشن. زندگی منصفانه نیست.»

گاهی آدم به جایی می‌رسه که می‌بینه عمرش رو صرف چیزای پوچی کرده. به جایی می‌رسه که می‌گه اگه می‌تونستم برگردم به اون زمان از وقتم استفاده‌های بهتری می‌کردم.

انسان‌هایی مثل ما هرگز قدر داشته‌هاشون رو نمی‌دونن، هرگز نمی‌دونیم چه چیزاهایی داریم تا این‌که از دست‌شون می‌دیم، اون‌موقع می‌فهمیم چه چیزهایی رو از دست دادیم... چیزهایی که حالا تبدیل به حسرت شده بودن.

زمان هرگز به عقب برنمی‌گشت... و این تلخ‌ترین حقیقتی بود که تا به حال باهاش مواجه شده بودم.

آدم وقتی تو شرایط سخت قرار می‌گیره تازه می‌فهمه چیزایی که قبلا براش مهم بود چقدر می‌تونه بی‌اهمیت به‌نظر برسه.

آدم وقتی تو شرایط سخت قرار می‌گیره تازه می‌فهمه چیزایی که قبلا براش مهم بود چقدر می‌تونه بی‌اهمیت به‌نظر برسه. قبلا شاید چندین ساعت به‌خاطر حالت دادن به موهام جلوی آینه می‌موندم و حاضر نبودم بدون این‌که موهام حالت دلخواه بگیره از خونه بیرون برم اما الان کم اهمیت‌ترین چیز برام ظاهرم بود یا این‌که دیگران در موردم چه فکری می‌کنن! گاهی آدم به جایی می‌رسه که می‌بینه عمرش رو صرف چیزای پوچی کرده. به جایی می‌رسه که می‌گه اگه می‌تونستم برگردم به اون زمان از وقتم استفاده‌های بهتری می‌کردم.

ترس از گرسنگی از خود گرسنگی بدتر بود.

ناامید که بشیم یعنی مرگ رو پذیرفتیم.

«این‌قدر تو خودت نریز تو هم آدمی قرار نیست همیشه تو خودت بریزی. اگه درد داری داد بزن.»

ترس نقطه ضعفت می‌شه و همه یاد می‌گیرن چطور باید تورو بترسونن پس نذار هیچ‌وقت کسی بفهمه از چیزی ترسیدی.

«نیاز نیست با خشونت خودتو ثابت کنی. گاهی وقتا برعکسش بیشتر ارزشت رو بالا می‌بره.»

نمی‌شه هیچی بعدش نباشه. مگه می‌شه زندگی این‌قدر پوچ باشه؟ به همین سادگی؟ به دنیا بیایم و بمیریم؟ پس هدف چی می‌شه؟

پول کثیف آدمارو هم کثیف می‌کنه...

آدم وقتی تو شرایط سخت قرار می‌گیره تازه می‌فهمه چیزایی که قبلا براش مهم بود چقدر می‌تونه بی‌اهمیت به‌نظر برسه.

انسان هیچ‌وقت به داشته‌هاش قانع نیست. همیشه می‌خواد جای دیگران باشه چون از نظرش زندگی دیگران خیلی بهتر از زندگی خودشه. غافل از این‌که نمای زندگی بقیه فقط یه ویترین پرزرق و برقه که پشتش هیچی نیست. مثل یه جعبهٔ کادویی لوکس و خوش‌آب و رنگ که باعث می‌شه هرکسی بهترین حدس‌ها رو درموردش بزنه اما در حقیقت پشت اون ظاهر لوکس و غلط‌انداز چیزی جز پوچی نیست...

مادرم می‌گفت باید یاد بگیری صبور باشی. می‌گفت زندگی خیلی پستی بلندی داره. درد داره، سختی داره! می‌گفت اگه زود آه و ناله و گله شکایت کنی زود کم میاری و هیچ‌وقت به تهش نمی‌رسی. می‌گفت باید یاد بگیری صبور باشی. می‌گفت ترس نقطه ضعفت می‌شه و همه یاد می‌گیرن چطور باید تورو بترسونن پس نذار هیچ‌وقت کسی بفهمه از چیزی ترسیدی.»