بریده‌هایی از کتاب آپارتمان پاریس

مهم نیست اهل کجایی یا قبلاً چه بلایی سرت اومده. فقط به این فکر کن که کی هستی و با فرصت‌هایی که زندگی پیش پات می‌ذاره، چی‌کار می‌کنی.»

حس می‌کنم داخل بدنم گیر افتاده‌ام. دلم می‌خواهد چنگ بکشم و خودم را خلاص کنم.

آدم نمی‌تواند خانواده‌اش را انتخاب کند. در هر حال فقط آن‌ها را دارم.

«می‌شه یه چیزی بهت بگم؟ سال‌ها توی این شغل بودم و یه چیزهایی یاد گرفته‌ام.» «چی؟» «معمولاً وقتی توی مسیر درست قدم می‌ذاری، همه بهت می‌گن دست از جست‌وجو بردار.»

وضعیت ما از یتیم‌ها بدتره. چون باباهامون ما رو نمی‌خوان. اون‌ها زنده‌ان، ولی ما رو نمی‌خوان.

در فرانسوی چنین اصطلاحی داریم: اِتغ بیان دان سَپو. یعنی با خودت راحت باش. من معمولاً چنین حسی ندارم.

آن لحظه عاشقش شدم. فکر می‌کردم قبلاً عشق را تجربه کرده‌ام، ولی به نتیجه نرسیده‌ام. حالا می‌دانستم تمام تجربه‌های قبلی سوءتفاهم بودند. متوجه شدم. تمام این سال‌ها منتظر بن بودم.

آدم نمی‌تواند خانواده‌اش را انتخاب کند

انگار یک نفر سعی کرده وجودش را از صفحه روزگار پاک کند.

وقتی زغال یا قلم‌مو در دست می‌گیرم، حس می‌کنم کامل شده‌ام و می‌تونم درست‌وحسابی حرف بزنم.

انگار فقر آلوده‌اش خواهد کرد.

حوصله نداشتم بیرون بروم. دلم می‌خواست همین جا بمانم و از چشم دنیا قایم شوم.

پلاک گردن‌بندم را در مشت می‌گیرم که تصویر کریستوفر قدیس رویش است. مامان برای هر کدام از ما، یکی خرید تا همیشه محفوظ بمانیم؛ اگرچه این وظیفه خودش بود که از ما محافظت کند، نه یک قدیس فلزی کوچک.

گیجی خطرناک است و آدم را آسیب‌پذیر می‌کند.

من فرانسوی بلد نیستم. تازه، زن هم هستم. برای همین انگار وجود خارجی ندارم.

خانواده از همه چیز مهم‌تره.»

همیشه پای مردهای زیبا و مهربانی وسط است که در ظاهر بی‌آزارند.

خیلی سریع به اوج رسید؛ این‌طوری سقوطش سنگین‌تر خواهد بود.

به‌علاوه به او فهماندم در آن شرایط، کار دیگری از دستش برنمی‌آمد. همان‌طور که جان یک نفر را گرفت، دیگری را نجات داد. او هم از سر عشق آن کار را کرد. نگفتم شاید من هم همان مسیر را انتخاب می‌کردم. نگفتم برای مدت کوتاهی، آن مرد همه چیزِ من هم بود. ولی فکر کنم از رابطه‌مان خبر دارد. اگرچه مطمئن نیستم بتوان اسم آن چند هفته سرشار از خودخواهی، بی‌ملاحظگی و جنون را رابطه گذاشت.

توی حوضی که ماهی نیست، قورباغه سپهسالاره...»

دخترم هم‌سن آن‌ها بود که به پاریس آمد. باورش سخت است، ولی در مقایسه با این بچه‌ها، خیلی پخته بود. فقر همین بلا را سر آدم می‌آورد؛ عمر کودکی کم می‌شود و آرزوها از بین می‌روند.