بریده‌هایی از کتاب مثل حالای ما

حمام، اعترافگاه من است. می‌توانم آنجا اشک بریزم و کسی مرا نخواهد دید.

عشق واقعی همیشه در قالب مکاشفه ظاهر می‌شود و ما همیشه با حیرت به آن نزدیک می‌شویم. گویی قبلاً چنین عشقی در قلب هیچ انسانی روی کرهٔ زمین به وجود نیامده است؛ چون پایه و اساس قدرتش این است که همه‌چیز را جدید و تازه می‌کند.

یک روز پرسید: «چرا آدم دوست‌داشتنی‌ای مثل شما هرگز ازدواج نکرده؟» سؤال بسیار سختی بود. چطور می‌توانستم به او بگویم شاید انسانی شکست‌خورده هستم. انسانی که نتوانست هزینهٔ پذیرش یک غریبه در زندگی‌اش را به جان بخرد و از خود واقعی‌اش (یعنی خودم) دست بکشد؟ انسانی که شکست خورد؛ چون می‌ترسید خود را از دست بدهد؛ در حالی که، شاید می‌توانست از طریق همبستگی با انسانی دیگر رشد کند.

هرچیز که حاکی از بیتفاوتی نباشد، خطرناک است.

چشمان خودم دیدم که در اینجا به جذامی‌های نجیبی تبدیل می‌شویم. به افرادی غیرقابل‌لمس که اقوام و خویشان از آن‌ها فراری‌اند؛ چون تحمل دیدن بلایی را که سرشان آورده‌اند، ندارند.

موسیقی متعالی چیزی است که آرزویش را دارم و خواستنش، قلبم را به درد می‌آورد.

نمی‌کنم. چیزی در اعماق وجودم قفل شده که اشک‌هایم را خشکانده است. گاهی وقت‌ها این قفل‌شدن حس یک گردباد را دارد و من در حال خفه‌شدن هستم.

فقط آدم‌های بی‌گناه هستن که توی جهنم زندگی می‌کنن نه آدم‌های گناهکار

صبح‌های زود سخت‌ترین لحظات است. دیدن طلوع خورشید برایم دشوار است. دیدن فروافتادن و برگ‌ریزان برگ‌های طلایی برایم دشوار است. دانستن اینکه باید روزی سخت و طولانی را از سر بگذرانم، برایم دشوار است.

بعد از نابودی همه‌چیز، آیا خشونت همچنان باقی خواهد ماند؟

موسیقی برای من، به‌منزلهٔ داروی مخدر است. آن را نمی‌شنوم. با آن فقط به سیروسفری بی‌هدف و طولانی می‌روم و خیال‌پردازی می‌کنم. این روزها، موسیقی برایم دری به رهایی است.

بین زندان و تمام موقعیت‌های دیگری که انسان در آن احساس درماندگی می‌کند، (موقعیت‌هایی مثل دوران بیماری و پیری)، ارتباطی مشترک وجود دارد و آن، نه‌تنها درماندگی قهرمانانهٔ افراد گرفتار است؛ بلکه تأثیری است که اختیار تام بر پرستارها، نگهبان‌ها یا غیره می‌گذارد.

دوران پیری حکم لباس مبدلی را دارد که به‌جز خود فرد سال‌خورده کسی نمی‌تواند به ماهیت اصلی آن پی ببرد.