بریده‌هایی از کتاب پل ها

ولی دلِ داوود دیگر شنیدنِ آوازِ هیچ زنی را نمی‌خواست.

گاهی باید آدم‌ها را تنها بگذاری، ولی نه آن‌قدر که بازی از دستت دربرود.

"بد است با جمع بیایی و تنها برگردی."

به نتوانستن عادت کرده بودم و این هم نتوانستنی تازه بود.

"تو زنی. ذهنت رو درگیر دوگانه‌هایی که مردها می‌سازن نکن."

شیرِ سنگی تنهاست. تو هنوز نمی‌فهمی از تنهایی چه کارها برمی‌آید."

کاش می‌شد روی غم‌های قدیمی، چیزهای شادِ تازه ضبط کرد. این جمله را بارها به همه گفته بود. کاش حافظه نوارِ کاست بود.

"تو زنی. ذهنت رو درگیر دوگانه‌هایی که مردها می‌سازن نکن."