بریده‌هایی از کتاب اولئانا

آیا نمی‌شه گفت درست در همون لحظاتی که فکر می‌کنیم خیلی قوی و محکم هستیم از همیشه آسیب پذیرتریم

چیزی که من بهش عمل می‌کنم، حتما نشون می‌ده که من در مورد خودم چه فکری می‌کنم.

امتحاناتی که، می‌دونی، که تو، در مدرسه، دانشگاه، یا در زندگی باهاشون مواجه می‌شی، در اکثر موارد، توسط آدم‌های احمق، برای آدم‌های احمق، طراحی شده‌اند. لزومی نداره آدم از اون‌ها شکست بخوره. این امتحانات محک خوبی برای تعیین ارزش تو نیستند. این امتحانات فقط نشون می‌دن که تو چقدر می‌تونی اطلاعات نادرست رو حفظ کنی و پس بدی.

تعصب چیه؟ یه جور باور بی‌دلیل. ما همگی در معرض این باوریم. همه هستیم. وقتی این باور تهدید می‌شه، یا مورد مخالفت قرار می‌گیره، حس می‌کنیم عصبانی‌ایم، و حس می‌کنیم، این‌طور نیست؟

نمایشنامه ممت، نوشته‌ای درخشان و حمله‌ای بی‌رحمانه به موذی‌گری حقانیت سیاسی و فمینیسم ستیزه‌جویانه است. فمینیست‌های ستیزه‌جو یا ــ واژه‌ای که شخصی ابداع کرده است ــ «فمی‌نازی‌ها» (feminazis) و صاحب منصبان خشن حقانیت سیاسی، کاری کرده‌اند که توده‌های مردم باور کنند زندگی روزمره بدون شبکه خفقان‌آوری از قواعد پیچیده، مقررات، و حمایت‌ها، همیشه غیرقابل دفاع است. آن‌ها کاری می‌کنند که شما باور کنید دلخواه‌ترین امیال و آرزوهای بشر و به‌عبارتی نزدیکی جسمانی و عاشقانه، آمیخته به ابهام، انحراف و انگیزه‌های نهانی است

همان‌طور که جان فورتیه اشاره کرده است: «اولئانا برای تحلیل واکنش خواننده اثری قوی است، نه فقط به این دلیل که مخاطبان را به دو گروه مخالف تقسیم می‌کند یا به دلیل آنکه تماشاگر را تحریک می‌کند تا واکنش‌های خود را به پرسش بگیرند، بلکه به این دلیل که این اثر به روی امکانات تآتریِ انتخاب‌های اجرا و نیز واکنش مخاطب به عنوان عنصر سازنده معنی و دریافت باز می‌ماند»

امتحاناتی که، می‌دونی، که تو، در مدرسه، دانشگاه، یا در زندگی باهاشون مواجه می‌شی، در اکثر موارد، توسط آدم‌های احمق، برای آدم‌های احمق، طراحی شده‌اند. لزومی نداره آدم از اون‌ها شکست بخوره. این امتحانات محک خوبی برای تعیین ارزش تو نیستند. این امتحانات فقط نشون می‌دن که تو چقدر می‌تونی اطلاعات نادرست رو حفظ کنی و پس بدی. البته که تو در این امتحانات رد می‌شی. اونا بی‌معنیاند.

آموزش «نوعی بهره‌کشیِ طولانی و سیستماتیکه»

جان: آیا همه بچه‌ها باید به دانشگاه برند؟ چرا... کارول:[ مکث ]که یاد بگیرند؟ جان: ولی اگه یه بچه‌ای یاد نگیره چی؟ کارول: اگه یه بچه‌ای یاد نگیره؟ جان: در آن‌صورت چرا باید به دانشگاه بره؟ چون به اون گفته شده این «حق» توئه.

استاد. شما چیزایی رو که باعث پیشرفتتون می‌شه انتخاب می‌کنید: انتشارات، هیأت علمی، و مراحلی که اسمش رو می‌گذارید «آیین‌های بی‌ضرر» . این مراحل رو پی می‌گیرید. هرچند که ممکنه بگید این ریاکاری‌یه. ولی اون رو به اشتیاق دانشجوهاتون نسبت می‌دید. دانشجوهایی که سخت کار می‌کنند، می‌آن اینجا، کلی بردگی می‌کشند تا بیان اینجا ــ شما اصلاً نمی‌تونید تصور کنید من با چه هزینه‌ای به این دانشکده اومدم ــ ما رو مسخره می‌کنید. آموزش رو «بهره‌کشی» می‌دونید، و از بالای اون صندلی محکم، که جای نشستن نخبه‌هاست، گیجیِ ما رو جک می‌دونید، و همراه اون تلاش‌ها و امیدهای ما رو.

چرا ازم متنفرید؟ چون فکر می‌کنید اشتباه می‌کنم؟ نه. چون فکر می‌کنید، از شما با قدرتترم.

در اواخر دهه هشتاد رمزهای رفتاری و تثبیت‌شده مردان و زنان شروع به تغییر اساسی کرد. اظهار نظرهایی که قبلاً از سوی زنان به عنوان بخشی از گفتار هر روزه پذیرفتنی بود، حال اهانت‌آمیز و از نظر جنسی تبعیض‌آمیز به نظر می‌رسید. نظربازیِ جنسی و ساده، ناگهان، به عنوان آزار جنسی تفسیر می‌شد: «به عنوان یک نتیجه[ جامعه امریکایی ]ما را به نوعی مکانیسم واسطه سوق داد؛ چیزی که باعث می‌شود مردم آگاه باشند که نباید گرفتار هم شوند. اینجاست که سروکله آزار جنسی پیدا می‌شود»

جان: خوبه. خوبه. خوبه. درسته! صریح حرف بزن! تعصب چیه؟ یه جور باور بی‌دلیل. ما همگی در معرض این باوریم. همه هستیم. وقتی این باور تهدید می‌شه، یا مورد مخالفت قرار می‌گیره، حس می‌کنیم عصبانی‌ایم، و حس می‌کنیم، این‌طور نیست؟ همون‌طور که تو الان هستی. نیستی؟ خوبه.