بریده‌هایی از کتاب آبرویم را پس بده

دل بریدن آسان است. کافی است چشم بگیری، چشم ببندی و بروی. بی‌هیچ بهانه‌ای!»

کاش می‌شد آدم گاهی به اندازهٔ نیاز می‌مُرد!

وقتی که مهر طلاق در شناسنامه‌ات می‌خورد و می‌فهمی زندگی مشترکت به پایانش رسیده، احساس پوچی می‌کنی. هر چه که داشته و نداشته باشی مهم نیست. مهم این است که در سخت‌ترین مرحلهٔ زندگی‌ات باخته‌ای و این یعنی شکست و هزاران پله سقوط! یعنی بفهمی که بعد از مشکلات و سختی‌های فراوان کاخ رؤیاهایت فرو ریخته و تو همچنان اندر خم یک کوچه‌ای!

«گیریم که آب رفته به جوی باز آید... با آبروی رفته چه باید کرد؟»

"پیش از آن‌که دربارهٔ زندگی، گذشته و شخصیت من قضاوت کنی... خودت را جای من بگذار. از مسیری که من گذشته‌ام عبور کن. با غصه‌ها... تردیدها... ترس‌ها... دردها و خنده‌هایم زندگی کن. یادت باشد هر کسی سرگذشتی دارد، هر گاه جای من زندگی کردی، آنگاه می‌توانی دربارهٔ من قضاوت کنی."

"پیش از آن‌که دربارهٔ زندگی، گذشته و شخصیت من قضاوت کنی... خودت را جای من بگذار. از مسیری که من گذشته‌ام عبور کن. با غصه‌ها... تردیدها... ترس‌ها... دردها و خنده‌هایم زندگی کن. یادت باشد هر کسی سرگذشتی دارد، هر گاه جای من زندگی کردی، آنگاه می‌توانی دربارهٔ من قضاوت کنی."

"پیش از آن‌که دربارهٔ زندگی، گذشته و شخصیت من قضاوت کنی... خودت را جای من بگذار. از مسیری که من گذشته‌ام عبور کن. با غصه‌ها... تردیدها... ترس‌ها... دردها و خنده‌هایم زندگی کن. یادت باشد هر کسی سرگذشتی دارد، هر گاه جای من زندگی کردی، آنگاه می‌توانی دربارهٔ من قضاوت کنی."