بریده‌هایی از کتاب خوب است بدانید

اکثر مردم چون با درجات نظامی آشنایی ندارند به هر افسر یا درجه‌داری می‌گویند: جناب سروان. پس کسی که به هر نظامی می‌گوید جناب سروان، یا اصلا درجات نظامی را نمی‌شناسد و یا تفاوت بین آن‌ها را درک نمی‌کند. بعضی از دختر خانم‌ها و آقا پسرها، به محض این‌که از کسی خوششان می‌آید، به هیجانشان درجهٔ «عشق» می‌دهند؛ بدون این‌که به میزان و جنس آن علاقه و زمینه‌های آن علاقه‌مندی توجه کنند.

از نظر روانشناسی، قطعی‌ترین عامل رشد انسان میزان ارزشی است که هر فرد برای خود قائل است.

تاریخ زندگی بشر یادآور انسان‌های با اراده ایست که در شرایط بسیار نامناسب خانوادگی به دنیا آمدند، اما در اثر پشتکار، اعتماد به نفس، ایمان و تکیه بر توانایی‌هایشان، نه تنها از حرکت باز نماندند، بلکه انسان‌هایی مؤمن و موفق شدند.

«الفُرصَةَ تَمُرُّ مَرَّ السَّحاب» فرصت‌ها، همانند ابرها می‌گذرد.

امام رضا (ع): اَلتَّائِبُ مِنَ الذَّنبِ کمَن لا ذَنبَ لَه. آن کسی که توبه کند مانند کسی است که بی‌گناه باشد. (عیون اخبار الرضا (ع)، ج ۲، ص ۷۴).

قبل از انتخاب همسر، خودخواه باشید. (بعد از ازدواج فداکار) ۲. قبل از انتخاب همسر، نسبت به همسر آینده، بدبین و سخت‌گیر باشید. (بعد از ازدواج خوش‌بین و آسان‌گیر)

«یَجِبُ لِلْمُؤْمِنِ عَلَی اَلْمُؤْمِنِ أَنْ یَسْتُرَ عَلَیْهِ سَبْعِینَ کبِیرَةً .» بر هر مؤمن واجب است تا از هر یک از مؤمنین هفتاد گناه کبیره را بپوشاند!

دو. آن. شولتسروان‌شناس آمریکایی، انسان رشدیافته را از نظر شخصیتی انسانی می‌داند که نیازهای سطوح پایین را پشت سرگذاشته و درصدد استفاده از توانایی‌ها و قابلیت‌های خود و به دنبال به فعلیت‌رساندن خویشتن و تحقق خویش است.

گفتگو اولین، بهترین و کارآمدترین راه شناخت است. انتظار نداشته باشید که همه، خواسته‌ها و احساسات شما را از چهره‌تان بخوانند؛ همانطور که شما همیشه نمی‌توانید، افکار دیگران را با دیدنشان حدس بزنید. گفتگوکردن در خانواده هنر است و گوش‌دادن هنری بالاتر. ممکن است بگویید ما سر سفره شام با هم حرف می‌زنیم، اما این کافی نیست. گفتگوی خانوادگی با هدف یادشده باید دقیق و جهت‌دار باشد. جلسات خانوادگی منظم، باهدف گفتن و شنیدن، شما را با حقایقی آشنا می‌کند که شاید تا به حال درباره آن‌ها فکر نمی‌کردید.

خانواده‌ای مطلوب است که خانه برای اهالی آن محلی آرام و فضایی امن باشد. آرامش‌بخشی، مهمترین کارکرد خانواده است.برای داشتن خانواده‌ای آرام باید درجستجوی عوامل ناآرامی و از بین بردن آن‌ها بود. ناآرامی‌ها در اثر نشناختن یکدیگر یا درک نشدن احساسات و عواطف و یا بدفهمی‌ها ایجاد می‌شود.

ریشهٔ احساس شادی در درون آدمی و نگرش او به زندگیست و به رضایت فرد از ۱. خود ۲. خدا ۳. دیگران بستگی دارد و اختلال در هر یک از این رضایت‌ها (یا اختلال در هر احساس نسبت به هر کدام) موجب تعطیلی شادی می‌شود.

انسان، مقهور و زیر سلطه مطلق شرایط محیطی نیست. اگرچه ممکن است محیط نامناسب، سرعت حرکتش را کُند یا سخت کنَد.

گل نیلوفر در مرداب می‌روید. یعنی حتی در لجن‌زار! می‌توان پاک و زیبا زندگی کرد. در گناهِ هیچ‌کس مشارکت نکنید؛ مبادا کسی و یا گناه کسی میان شما و خدا فاصله شود. چنانچه فرعون و یارانش نتوانستند به رابطه آسیه با خدا آسیبی برسانند. درقبال فرد یا افراد بد خانواده، با مهربانی و سعه صدر و در قبال پدر و مادر با هر صفتی که دارند فقط باادب و احسان رفتار کنید، تا به شایسته‌ترین وجه خدا را از خودتان راضی کنید.

مهم نیست زندگی شما چه قدر پر است، مهم این است که همیشه برای خوردن یک فنجان قهوه با یک دوست فرصت دارید.

می‌شود پوست موز در مسیر باشد و زمین نخورد. می‌شود وقتی که ناخواسته در موقعیت گناه قرار گرفتیم، از آن عبور کرده و گناه نکنیم! این فقط نیاز به تصمیم و تمرین دارد. باید یاد بگیریم، کنترل رفتارمان را در دست خودمان بگیریم. بارها این قبیل جملات را شنیده اید: «فلانی من را عصبانی می‌کند!»، «گریهٔ بچه دیوانه‌ام می‌کند»، «ترافیک من را کلافه می‌کند!» و... نقش خودِ گویندهٔ منفعل این جملات در عصبانی‌شدن، دیوانه‌شدن و کلافه‌شدن چقدر است؟ به راستی، چه کسی باید واکنش‌های ما را مدیریت و رهبری کند؟ دیگران؟!!!

خدا، ناخدای هر کشتی‌ای را مسئول انحراف، سردرگمی و غرق‌شدن آن کشتی می‌داند.

آب؛ (همان دنیا با تمام نعمت‌ها و فرصت‌هایش) مایه حیات و هلاک کشتی است. آب نباید از زیر پای کشتی به دل کشتی راه پیدا کند، آب در کشتی هلاک کشتی است، آب اندر زیر کشتی پُشتی استوَ عَلاماتٍ وَ بِالنَّجْمِ هُمْ یَهْتَدونَ

رسول خدا (ص) می‌فرمایند: عَلامَة الصّابِر فِی ثَلاث: (نشانه انسان صابر در سه چیز است) أوَّلُها، أن لایَکسَلَ (تنبلی نکردن) وَ الثّانیةُ، أن لایَضجَرَ (افسرده و دلتنگ نبودن) وَ الثّالثةُ، أن لایَشکُوَ مِن ربِّهِ تَعالی (از خدا شکوه و گلایه نکردن)

هر انسانی از این‌که امروز یک گام جلوتر از دیروز باشد، احساس خشنودی و رضایت می‌کند.

احساس رضایت در نتیجه کنارگذاشتن عادت‌ها و سبک نامطلوب زندگی گذشته و جایگزین‌کردن سبک‌های رفتاری جدید، بدست می‌آید؛ چراکه یک حرکت رو به جلو نشانه تغییرمثبت است.

اگر خودتان حجاب را انتخاب کنید وبدانید (و به خود یادآوری کنید) که حفظ حجاب دستور خداوند و موجب رضایت خدا است، قدم‌گذاشتن در این راه اندیشمندانه، احساس نشاط، آرامش و رضایت به شما می‌دهد.

همین امروز با توافق اعضای خانواده، زمانی را مشخص کنید تا هر کس آزاد و بی‌ملاحظه، از خودش و انتظاراتش بگوید. سعه‌صدر را نیز فراموش نکنید. شادی واقعی را که حق شماست در خانواده‌تان جستجو کنید. شروع کنید و دیگران را هم تشویق کنید.

عشق، محصول صمیمیت و صمیمیت محصول دوستی و دوستی محصول رفاقت و رفاقت از اشتراکاتی مثل همسایگی، همکلاسی، همکاری وهم... ناشی می‌شود (معمولاً هر هم... منجر به رفاقت نمی‌شود و در همان حد می‌ماند و البته لزومی هم ندارد.) و نقطه شروع، آشنایی و شناخت است. بین درجه آشنایی تا عشق خیلی فاصله است.

ریشهٔ احساس شادی در درون آدمی و نگرش او به زندگیست و به رضایت فرد از ۱. خود ۲. خدا ۳. دیگران بستگی دارد و اختلال در هر یک از این رضایت‌ها (یا اختلال در هر احساس نسبت به هر کدام) موجب تعطیلی شادی می‌شود.

رسول خدا (ص) می‌فرمایند: عَلامَة الصّابِر فِی ثَلاث: (نشانه انسان صابر در سه چیز است) أوَّلُها، أن لایَکسَلَ (تنبلی نکردن) وَ الثّانیةُ، أن لایَضجَرَ (افسرده و دلتنگ نبودن) وَ الثّالثةُ، أن لایَشکُوَ مِن ربِّهِ تَعالی (از خدا شکوه و گلایه نکردن)

بسیاری از ما مردم، متأسفانه در نفرین و فحش و ناسزا ماهر هستیم، درحالی‌که در دعا کردن برای دیگران در شرایط عادی و یا تشویق کردن و استمالت دیگری؛ ناشی و ضعیف.

در اجتماع و خانواده نسبت به دیگری، «تهاجم» و «توهین» را بهتر بلدیم تا «همدلی» و «احترام»!

متأسفانه، خیلی می‌بینم که افراد معمولاً موفقیت‌های مالی و اقتصادی خود را حتی‌المقدور از فامیل خود مخفی می‌کنند، که مبادا دچار چشم‌زخم و حسادت و سایر مزاحمت‌های احتمالی و... نشوند؛ اما بدبختی‌ها و نگرانی‌هایشان را راحت‌تر به اشتراک می‌گذارند! به قولی، ختم‌ها شلوغ‌تر از عروسی‌هاست!

«و همانا شایسته است اهل پاکی (کسانی که از گناه یا عیبی پاک هستند) و (اهل سلامت) کسانی که خدا در حفظ سلامت دین‌شان به آن‌ها از راه نیکی و احسانش کمک کرده؛ با اهل گناه و معصیت مهربانی کنند!»

در میانهٔ دریا، اگر سکان را به دست نگیریم و قایق را هدایت نکنیم، دریاست که ما را به هر سویی که بخواهد می‌برد. ما همواره در پهنهٔ زمان شناوریم؛ اگر نتوانیم اوقات و زمان خود را مدیریت کنیم، منفعلانه خود را به دست گذر زمانه سپرده ایم! و جز تلف شدن عمر و بی‌ثمری حاصلی نخواهیم داشت.