بریده‌هایی از کتاب زبان و اندیشه

پدیده‌ها از طریق تماس با یکدیگر، تأثیر متقابل بر یکدیگر دارند.

نظام شناختی اطلاعاتی را ذخیره می‌کند که نظامهای کنشی به آنها دست می‌یابند و برای تولید آواها، تعبیر، بیان اندیشه، پرسش، ارجاع و مانند آن به‌کار می‌برند. نظام مبتنی بر شناخت معرف دانش بیکرانه ماست؛ مثلاً دانش ما درباره آوا و معنی و روابط میان این دو که گستره‌ای نامحدود را فرا می‌گیرد.

از میان ما، آنانی که شیفته کلمات‌اند و عبارتی زیبا به وجدشان می‌آورد، می‌دانند که کلمات تنها ابزار آدمی برای بیان آلام درون، ادای احترام، طرح یافته‌ها و ابراز توافق با رخدادهایی است که از درون یا برون بر ما می‌گذرد. ما نیز، همچون تمامی عاشقان، هرقدر بتوانیم بر آنچه دوست داریم می‌افزاییم. عاشقی بیهوده نیستیم و عشقمان برای زندگی است.

البته پاسخی کوتاه به این پرسش این است

نشانه دو جنبه دارد، نخست اینکه، نشانه به شیئی در جهان خارج، یعنی مصداق خود، تخصیص می‌یابد؛ این امر در «زبانی منطقاً کامل» برای هر لفظ «خوش‌ساخت» (well constructed (صادق است. دوم اینکه، نشانه «مفهومی» دارد که مرجع آن را تثبیت می‌کند و «برای هر کسی» که آن زبان را می‌داند، «قابل درک است». درک یک لفظ همانا دانستن مفهوم آن در زبان مشترک عمومی است.

اندیشیدن،فرآیندی است که در مرز ذهن و غیرذهن قرار می‌گیرد و به همین دلیل نمی‌تواند از دیدگاهی صرفاً روان‌شناختی به‌طور کامل درک گردد، زیرا در درک این قانون چیزی در برابر دیدگان ما ظاهر می‌شود که ماهیتش، در مفهوم دقیق کلمه، دیگر ذهنی نیست؛ یعنی همانا اندیشه.