بریده‌هایی از کتاب خواهر خوانده

بیشتر مردم تا زمانی که امید پیروزی دارند می‌جنگند، حتی اگر کورسویی باشد. آن‌ها را شجاع می‌نامند. تعداد اندکی هستند که وقتی امیدی نیست، بازهم می‌جنگند. آن‌ها را جنگجو می‌نامند

گاهی همین چیزهای کوچک بزرگ‌ترین آسیب را می‌زنند؛ مثل نگاه سرد، حرف نیش‌دار، خنده‌ای که با ورود کسی به اتاق قطع می‌شود.

«اون‌ها من رو تکه‌تکه بریدن. اما من خودم چاقو رو بهشون دادم.»

بیشتر مردم تا زمانی که امید پیروزی دارند می‌جنگند، حتی اگر کورسویی باشد. آن‌ها را شجاع می‌نامند. تعداد اندکی هستند که وقتی امیدی نیست، بازهم می‌جنگند. آن‌ها را جنگجو می‌نامند.

اگه خودم کسی رو که هستم دوست نداشته باشم، چرا تو باید دوست داشته باشی؟

دشمن بهانه است. تنها چیزی که همیشه باید با آن بجنگی خودت هستی.

در کتاب‌های تاریخ نوشته است که شاه‌ها و دوک‌ها و ژنرال‌ها جنگ را شروع می‌کنند. باور نکنید. ما جنگ را شروع می‌کنیم، من و شما؛ هر باری که رو برمی‌گردانیم، سکوت می‌کنیم، مداخله نمی‌کنیم سازش می‌کنیم.

ایزابل پرسید: «شما نمایشنامه‌نویسین قربان؟» مارکی گفت: «نه اصلاً، تا حالا خودکار رو هم روی کاغذ نذاشته‌ام. اما همیشه می‌رم سراغ انجام کاری که از پسش برنمی‌آم؛ چون اگه همچین کاری نکنم هیچ‌وقت توانایی انجامش رو به دست نمی‌آرم.»

هنوز یاد نگرفته بود که همه نادان هستند

در این دنیای سخت و غمناک، جادو وجود دارد. جادویی قوی‌تر از تقدیر و شانس. و آنجایی پیدا می‌شود که فکرش را هم نمی‌توان کرد.

«تغییر مثل لبخندی توی تاریکیه. مثل یه گل رُز توی برف. مثل جاده‌ای پرخطر توی شب طوفانی.»

تاوی با مهربانی به او گفت: «این جهان، آدم‌هاش، مادر من و تنتین، ما رو دسته‌بندی می‌کنن. ما رو توی جعبه می‌ذارن. تو یه تخم‌مرغ هستی. تو یه سیب‌زمینی هستی و تو یه کلم هستی. اون‌ها به ما می‌گن ما کی هستیم. چی‌کاره‌ایم. و چی می‌شیم.» تاوی گفت: «چون‌که اون‌ها می‌ترسن. از اونچه ما می‌تونیم باشیم، می‌ترسن.» هوگو با عصبانیت گفت: «اما این ما هستیم که به اون‌ها اجازه می‌دیم این کار رو با ما بکنن! چرا؟» تاوی لبخندی اندوهناک به او زد و گفت: «چون ما خودمون هم از چیزی که می‌تونیم باشیم، می‌ترسیم.»

گاهی همین چیزهای کوچک بزرگ‌ترین آسیب را می‌زنند؛ مثل نگاه سرد، حرف نیش‌دار، خنده‌ای که با ورود کسی به اتاق قطع می‌شود.

شانس معترضانه گفت: «تغییر مثل لبخندی توی تاریکیه. مثل یه گل رُز توی برف. مثل جاده‌ای پرخطر توی شب طوفانی.» عجوزه جواب داد: «توی تاریکی هیولا هست. گل‌های رُز توی برف می‌میرن. دخترها توی جاده‌های پرخطر گم می‌شن.» اما شانس دلسرد نمی‌شد

روح‌ها مرده‌هایی نیستند که از قبرستان بیرون می‌آیند تا زنده‌ها را شکنجه دهند؛ روح‌ها همین‌جا هستند. آن‌ها درون ما زندگی می‌کنند، بر خاکستر غم‌هایمان زاری می‌کنند، در گل‌ولای عمیق و چسبندهٔ حسرت‌هایمان فرومی‌روند.

اگر زخم‌های کوچک درمان نشوند، چرکین و متورم می‌شوند و می‌توانند قلب را سیاه کنند.

در این دنیای سخت و غمناک، جادو وجود دارد. جادویی قوی‌تر از تقدیر و شانس. و آنجایی پیدا می‌شود که فکرش را هم نمی‌توان کرد. در شب، کنار آتشدان، وقتی دختری تکه‌پنیری را برای موشی گرسنه می‌گذارد. در کشتارگاه، زمانی که پیری، رنجوری، ضعف و ازکارافتادگی اهمیتی بیشتر از پول پیدا می‌کند. در اتاق کوچک زیرشیروانیِ نجاری پیر، جایی که سه خواهر یاد می‌گیرند، برای بخشوده شدن، باید ببخشند

«به نظر من، همه اشتباه می‌کنیم. مهم اینه که نذاریم اشتباهاتمون برامون تصمیم بگیرن.»

متفاوت بودن چیزی نبود که در پنیرها تحمل شود. یا در دخترها.

این جادوی موجودی ظریف و نحیف است که هم می‌تواند ظلمی وحشتناک کند و هم مهربانی بیکران بورزد. این جادو درون هر بشری هست تا رستگارش کند. تا تغییرش دهد. تا نجاتش دهد. فقط اگر آن‌قدر شجاعت داشته باشد که به ندایش گوش جان بسپارد. این جادوی قلب انسان است

باید خودت راهت را بسازی. کاری که انجام شده، شده. چه کردهٔ خودت باشد و چه کردهٔ دیگران. تو نمی‌توانی آن را تغییر دهی. اما کاری که نشده، نشده. در آن، هم امید هست هم خطر. هر دو باهم هستند. چه باور داشته باشی که می‌توانی راه خودت را بسازی و چه نه، درهرحال، حق با توست. میدان‌های رزم متفاوت‌اند، اما جنگ یکی است. دشمن بهانه است. تنها چیزی که همیشه باید با آن بجنگی خودت هستی.

خیلی هم جای تعجب نداشت. گاهی همین چیزهای کوچک بزرگ‌ترین آسیب را می‌زنند؛ مثل نگاه سرد، حرف نیش‌دار، خنده‌ای که با ورود کسی به اتاق قطع می‌شود.

«از اول می‌گفتی. جون آدم‌ها ارزش جنگیدن داره.»

بیشتر مردم تا زمانی که امید پیروزی دارند می‌جنگند، حتی اگر کورسویی باشد. آن‌ها را شجاع می‌نامند. تعداد اندکی هستند که وقتی امیدی نیست، بازهم می‌جنگند. آن‌ها را جنگجو می‌نامند.

«عجیب است، نه؟ اینکه چطور داستان‌هایی که هرگز روایت نشده‌اند دقیقاً همان‌هایی هستند که ما باید بشنویم.»

تاجر به او گفته بود زشت. او را این‌گونه تعریف کرده بود، قبل از اینکه ایزابل فرصت تعریف خود را داشته باشد. در یک لحظه، برای او تعیین کرده بود که چه کسی بوده و چه کسی خواهد شد. اما حالا ایزابل چیزی را می‌دید که قبلاً هرگز ندیده بود؛ که تاجر تنهایی این کار را نکرده بود. او یک همدست داشت؛ ایزابل، خودش. ایزابل به حرف او گوش کرده و حرف‌هایش را باور کرده بود. او خود به تاجر اجازه داده بود که به او بگوید چه کسی است. و بعد از او، به مامان، خواستگاران، وزیر اعظم، سیسیل، همسر نانوا و اهالی روستای سنت میشل.

«به نظر من، همه اشتباه می‌کنیم. مهم اینه که نذاریم اشتباهاتمون برامون تصمیم بگیرن.»

بی‌رحمی از سر قدرت نیست؛ از تاریک‌ترین، نمورترین و ضعیف‌ترین جای آدم برمی‌خیزد.

پشیمانی‌ای که قلبش را می‌فشرد، در آن لحظه، آن را شکست.

سگ لاغری که جلوی در خانهٔ شما ظاهر می‌شود، پرندهٔ پروبال‌شکسته‌ای که باید پرستاری‌اش را بکنید تا سلامتی‌اش را بازیابد، بچه‌گربه‌ای که کنار جاده میومیو می‌کند و شما پیدایش می‌کنید. فکر می‌کنید شما آن‌ها را نجات داده‌اید، این‌طور نیست؟ آه، فرزندم. آیا متوجه نمی‌شوی؟ آن‌ها هستند که تو را نجات می‌دهند.