بریده‌هایی از کتاب کفش های مجنون گم‌ گشت

در تصاعدِ سلوک نازنین! شتاب کن زندگی گریزپاست.

مادرم! کفش‌های مانده از پدر کجاست؟

من بزرگ می‌شوم، آرزو بزرگ، خواب‌ها، ترانه‌ها بزرگ، کفش‌ها ولی چه تنگ!

بی خیالِ کفش، پا برهنه می‌زنم به راه، من مسافرم، چه باک؟ روحِ من به رفتن است، کفش‌ها بهانه‌اند...

مرحمت زیاد! کاشکی دل مرا به حال خود رها کنی

می‌توان به ضربِ قالبی گشاد کفش‌های تنگ را علاج کرد دلِ تنگ را بگو که چاره چیست؟

بندها همین که بسته می‌شوند، کفش‌ها به راه می‌روند... روح‌ها ولی همین که بندها ز دل گسسته می‌شوند.

«همسفر! گذارِ فصل‌ها چه عاشقانه بود بعدها که شادکام و بی‌خیال با رفیق‌های نونوار می‌پَری، گاهگاهی از گذشته یاد کن ناسلامتی، رفیق راه بوده‌ایم ما»