بریده‌هایی از کتاب تاوان کلمات

عشق تو آشنا شد با آتش درونم زخمی که تا قیامت در جسم و جان ما بود

تا شب هراسانم، غرورم هست و شورم نه تا صبح بیدارم، خیالم هست و خوابم نیست

فردا سراغ ما را از لاله‌ها بگیرید اینجا نشان ما بود، آنجا نشان ما بود

بی‌حاصلی از برزخ سی سال تکاپو نه طالع نحسی، نه سرانجام شهیدی

چشم می‌دوزم در چشم رفیقام، حیف عشق در باورشان قد سر سوزن نیست دست برداشتم از عشق که هر دست سلام لمس آرامش سردی ست که در آهن نیست

کجای گریه بخندم، کجای خنده بگریم که پشت گریه و لبخند، توأمان تو نباشی کدام قصه بسازم که بی‌تو رنگ نبازد کدام شعر بخوانم که در دهان تو نباشی

گلدسته شاهد است که در دنیا آواز خوان نام تو ما بودیم

ای جان و دل به گنبد و گلدسته‌ات مقیم جان را کجا گذارم و دل را کجا برم؟

دل را به بحر تو بسپارم حباب‌وار مس را به آتش تو بسوزم، طلا برم

چون سایه روز و شب، در آب و آتشم آرامش جهان، بی‌اضطراب نیست

جا ماندۀ شما، واماندۀ دل است پاداش زندگی‌ش غیر از عذاب نیست

تُنگم شکسته است بر ساحل شما تاب ِعذاب من بیرون از آب نیست

از من چرا ـ با خویش گفتم‌ـ دور کرده‌ست دست سفر، آن خوب را، آن خوب‌تر را

گم کرده‌ام در خنده‌هایت، گریه‌هایم را در چشم‌ها، در چشم‌هایت، دست و پایم را

می‌وزد به سمت چشم‌های من گرمی نگاه عاشقانه‌ات شبنم لطیف کوچه باغ‌هاست اشک‌های روشن شبانه‌ات

ذوالفقار خفته در زنگار غیبت سر برآر! سینه را بگشا ببین اندوه با جانم چه کرد!

چنان ز دست خویش می‌گریزم که سایه‌ام خبر ز من ندارد تنم، به هیچ، تن نمی‌سپارد سرم، ارادتی به تن ندارد نمی‌تواند از دلم بگوید کسی که شعله در دهن ندارد مرا مپیچ در غباری از آه شهید عشق تو، کفن ندارد

رهی رو به آفاق خورشیدوش دل از آب و آیینه آغاز کرد

مضمون سَبُک دستی مرگیم من و تو در چشم به هم آمدنی نوبت من شد