بریده‌هایی از کتاب باید نوشت نام تو را با پرنده ها

باران گرفته بود و زمین جام می‌گرفت در خاک، ریشه‌های من آرام می‌گرفت باران گرفته بود که از آسمان، درخت پیغمبرانه نوبر پیغام می‌گرفت باران گرفته بود که از رودخانه‌ها رفتار بیخودانه، زمین، وام می‌گرفت باران گرفته بود که بی‌شکلی وجود بادام و سیب و آدم و گل نام می‌گرفت باران گرفته بود که از خاک، شاعری روییده بود و شیرة الهام می‌گرفت

شب بود و نبود در میان من او بود و شهود آسمان ـ من بی‌پرده وجود می‌درخشید عاری شده بود از گمانْ من از مشرق من طلوع می‌کرد می‌کرد غروب ناگهانْ من سر می‌زدم از کرانة خویش می‌برد مرا به بیکرانْ من در برزخ هستی و عدم داشت تردید میان این و آنْ من

صبح است و باد می‌وزد از ناکجاترین می‌خوانَدَم به خلوت ناآشناترین از چون و از چگونه گذشتم که گم شدم در بی‌چگونه بودن این بی‌چراترین طوفان گرفت و برد و به ژرفا مرا سپرد بی‌چشم و گوش گشتم و بی‌دست و پاترین تنها سکوت بود و سکوتی مهیب بود در لحظه‌های جاری بی‌ماجراترین برگشته‌ام به ساحل و حیران نشسته‌ام صبح است و باد می‌وزد از ناکجاترین

خاموش باش! صبح درخشیدن من است آرام باش! لحظة چرخیدن من است دف می‌زنند با ضربانم ستاره‌ها دف می‌زنند، نوبت رقصیدن من است رؤیای آسمان به حقیقت رسیده است خورشید، گرم دیدن تابیدن من است دستی شگفت آمده، آماده باش روح! هنگام سرخْ واقعة چیدن من است

پروردگار، لحظة ایجاد، بی‌گمان بر دست خویش بوسه زد از آفریدنش

تا حس شود صدای تو، آب آفریده شد چشمت غریب بود، شهاب آفریده شد تحریر گام‌های تو را در جواب «آب» رودی که می‌رسد به شتاب آفریده شد بی‌مهر تو چه می‌گذرد بر شب قلوب؟ دوزخ جواب بود و عذاب آفریده شد ربط تو با تراب در ابهام مانده بود صحرای تشنه کام و سحاب آفریده شد پرسش مهیب بود: خدایا چگونه‌ای؟ کعبه دهان گشود و جواب آفریده شد

این خاک تیره، آیینه پاره است صد آسمان در بطن زمین است

شب غلیظ زمین را شکست چشمانت

کلماتم چه وقوفی به جمالت دارند؟ از جلال تو حروف از حرکت می‌مانند