بریده‌هایی از کتاب افکار مالیخولیایی در ما

در واقعیت چیزی که باعث می‌شود آدم احساس تنهایی کند این نیست که اصلاً کسی را برای معاشرت و همنشینی ندارد؛ مسئله این است که آدم‌های زیادی را نمی‌شناسد که بتوانند بخش‌های واقعی و عجیب‌وغریب و پرتناقض او را درک کنند.

هیچ‌کس از نزدیک خیلی خوشحال نیست. زندگی برای همه مبارزه است. از مقایسهٔ خود واقعی و زندگی‌تان با تبلیغاتی که دیگران دربارهٔ زندگی‌شان به‌راه‌انداخته‌اند دست بردارید.

با توجه به اینکه چالش‌هایی که با آن‌ها روبه‌رو هستیم بسیار زیاد هستند، هدفمان نباید این باشد که همواره شاد باشیم، بلکه هدف باید مهارت پیدا کردن در روش‌های هوشمندانه و ثمربخش سازگاری با اندوه ملایم باشد.

شادی او به این خاطر نیست که هرگز رنج نکشیده است بلکه به این دلیل است که غم و اندوه را خوب می‌شناسد

در نهایت نویسنده‌های بزرگ کسانی هستند که می‌دانند چگونه با صداقت از وحشت و اندوه زندگی معمولی حرف بزنند.

شما فقط یک لحظهٔ بسیار کوتاه در داستانی فوق‌العاده طولانی هستید

«سادگی هرگز ساده نیست»

در پسِ روایت پیروزمندانه از تاریخ، ایدهٔ بسیار غم‌انگیزتری پدیدار می‌شود: این‌که می‌توان نجیب بود و درعین‌حال شکست خورد

اولین قدم برای پایان دادن به‌حس ناخوشایند بی‌کسی این است که خودمان درهای مخفی بیشتری را در ذهنمان باز کنیم و وارد اتاق‌های غم، خشم، حسادت یا نفرت از خود شویم. چراغ‌ها را روشن کنیم و مضمون و محتوای این اتاق‌ها را بدون احتیاط، انکار، شرم و احساس گناه بررسی کنیم. و دفعهٔ بعد که در کنار شخص دیگری هستیم باید خطر کنیم و از یافته‌هایمان حرف بزنیم. ما تنها هستیم چون در پذیرش اینکه هرکداممان، در نوع خود، عجیب و غریب و نامتعادل هستیم ضعیف عمل کرده‌ایم. باید به خودمان اجازه دهیم کسی که هستیم را برای کسانی که تخیل کافی برای گوش سپردن دارند بیشتر آشکار کنیم و به آن‌ها اجازه بدهیم به‌نوبهٔ خود از ویژگی‌های عجیب خودشان حرف بزنند. صداقت، به تنهایی ما پایان می‌دهد.

آسمان و ساحل بسیار زیبا هستند و عطر لیمو در باغ پیچیده است. مجبور نیستیم هیچ کار ناخوشایندی انجام دهیم. می‌توانیم کتاب بخوانیم، با صدای بلند بخندیم، بازی کنیم و بیهوده وقت بگذرانیم. پس چرا این‌قدر بی‌حال، پژمرده و سرگشته‌ایم و دوست داریم گریه کنیم؟

ذهن سودازده درک می‌کند که بهترین، باهوش‌ترین یا شایسته‌ترین‌ها همیشه برنده نیستند.

آگاهی از ناکامل بودن همه‌چیز، بنیان سودازدگی است. سودازدهٔ ایستاده بر شکاف جاودانهٔ بین حالت ایده‌آل امور و آنچه که در واقعیت هست، پذیرای زیبایی‌ها و نیکی‌های کوچک است. گل‌ها، جمله‌ای لطیف در یک کتاب کودکانه، رفتار مهربانانه و غیرمنتظرهٔ یک غریبه، تابش نور خورشید روی دیواری قدیمی در هنگام غروب، می‌تواند آن‌ها را خیلی عمیق تحت‌تأثیر قرار دهد.

زیباترین قطعاتی که بشر تابه‌حال برای ارتباط با دیگری تولید کرده عمدتاً کار افرادی بوده است که نتوانسته‌اند کسی را برای حرف زدن پیدا کنند.

ما باید به بهای ادامهٔ زندگی، چیزی را که روزگاری داشتیم فراموش کنیم.

احساس بی‌کسی و تنهایی وقتی تمام می‌شود که دستکم کسی باشد که ما را بشنود و بتوانیم به‌او بگوییم رابطهٔ صمیمانه چه‌قدر گیج‌کننده و مرگ چه‌قدر ترسناک است، چه حسرت‌ها در دل داریم، چه چیزهای به‌ظاهر کوچکی باعث اضطرابمان می‌شوند، گاهی چه‌قدر از خودمان متنفریم، گاهی چه‌قدر غمگینیم، چه‌قدر پشیمانی داریم، تا چه اندازه پریشان و ناآرامیم، رابطه‌مان با والدینمان چه‌قدر پیچیده است، چه پتانسیل‌های ناشناخته‌ای داریم، احساس می‌کنیم اعضای بدنمان عجیب‌وغریب هستند و این‌که چطور از نظر عاطفی همچنان نابالغیم

ما واقعاً نیاز نداریم عالم و آدم دوستمان داشته باشند. مجبور نیستیم همه را در کنار خود داشته باشیم. بگذاریم رابرت گرین‌های این دنیا و جانشین‌هایشان در طول قرون و اعصار در روزنامه‌ها، اتاق‌های نشیمن و رسانه‌های اجتماعی بدترین و کثیف‌ترین چیزها را بگویند و انجام دهند. تنها چیزی که آدم به آن نیاز دارد محبت چند دوست یا حتی فقط عشق یک فرد خاص است و آدم با همین می‌تواند زنده بماند.

یک کودک حتماً نباید به زباله‌دانی انداخته شود تا بگوییم نادیده گرفته شده است؛ ممکن است والدین به‌طور منظم کودک را حمام ببرند و به اندازهٔ کافی به او لباس بپوشانند اما به‌شیوه‌های ظریف‌تری می‌توان این تصور را برای کودک ایجاد کرد که وجودش برای کسی اهمیت ندارد.

ما دربارهٔ کارهایی که اخیراً انجام داده‌ایم داستان‌سرایی می‌کنیم و این داستان‌ها تقریباً هیچ‌چیز از واقعیتمان را آشکار نمی‌کنند. داستان‌سرایی می‌کنیم نه به‌این‌دلیل که دروغگو هستیم، بلکه به‌این‌دلیل که از شکاف بین آن‌چه از خودمان می‌دانیم و آن‌چه انتظار می‌رود که باشیم شرمنده‌ایم.

یکی از بزرگ‌ترین دستاوردهای ما این حقیقت بنیادین و سودازده است که همه، و مهم‌تر از همه خودمان، ترکیبی هستیم از اهریمن و فرشته

عشق به غریبه: توان این که دیگری را شبیه خود ببینیم و او را سزاوار رحمت و بخشش بدانیم.

بحران نه اجازه می‌دهد زندگی کنیم و نه بمیریم و همین‌طور به درِ ذهن خودآگاهمان تقه می‌زد تا راه‌کاری برایش پیدا کنیم. غمگینیم چون بخشی از ما می‌داند که زمان رو به پایان است و هنوز نمی‌دانیم با بقیهٔ عمرمان باید چکار کنیم.

عشق این نیست که به‌ظاهر جذاب یک غریبهٔ ناخواندهٔ از همه‌جا بی‌خبر بیش‌ازحد امید ببندیم. عشق یعنی با واقع‌بینی و شکیبایی بی‌هیجان، به‌آرامی در مسیر شناخت و درک شخصیتِ واقعی شخص موردنظرمان پیش برویم.

مهربانی لازم داریم تا متوجه شویم چه رنجی را تحمل می‌کنیم. زیبایی لازم داریم تا بفهمیم چقدر همه‌چیز زشت شده است.

باید امکان بروز احساسات متناقض و خشم (گاهی عصبانیت بسیار شدید) هم میسر باشد، چون تنها پس از بروز این احساسات است که ابراز عشق واقعی ممکن می‌شود

پیدا کردن آدمی که با او غذا بخوریم کار سختی نیست؛ همیشه کسی هست که بتوان با او دربارهٔ آب‌وهوا گپ زد، اما احساس ناخوشایند بی‌کسی در لحظه‌ای که با کسی حرف می‌زنیم همچنان برقرار است. این حس زمانی به‌پایان می‌رسد که رفیق و همنشینمان، وقتی درد و غممان را آشکار می‌کنیم، بتواند درکمان کند و همراهمان باشد. احساس بی‌کسی و تنهایی وقتی تمام می‌شود که دستکم کسی باشد که ما را بشنود و بتوانیم به‌او بگوییم رابطهٔ صمیمانه چه‌قدر گیج‌کننده و مرگ چه‌قدر ترسناک است، چه حسرت‌ها در دل داریم، چه چیزهای به‌ظاهر کوچکی باعث اضطرابمان می‌شوند، گاهی چه‌قدر از خودمان متنفریم، گاهی چه‌قدر غمگینیم،

بشر گرایش زیادی به حواس‌پرتی و خیال‌پردازی داشت و این کار برایش مثل مادهٔ مخدر عمل می‌کرد و نمی‌خواست خودش را بشناسد.

جهان مدرن مدعی است که به درون‌گراها و تفاوت‌های آن‌ها احترام می‌گذارد اما در عمل همهٔ پاداش‌ها و زرق‌وبرق‌ها دقیقاً هماهنگ با استعدادها و حساسیت‌های افرادی طراحی شده‌اند که در اردوگاه برون‌گراها هستند. یک آدم درون‌گرا برای این‌که شانس عادی به‌نظر رسیدن یا دستیابی به‌موفقیت را داشته باشد باید کارهای شاقی انجام دهد که انگار ذاتاً مناسب برون‌گراهاست.

سودازده‌ها، از همان دوران کودکی، درک کرده‌اند زندگی آمیخته با درد و رنج خواهد بود و این دیدگاه ساختار جهان‌بینی‌شان را شکل داده است. البته که از رنج و سختی لذت نمی‌برند اما نمی‌توانند شهامت به خرج دهند و باور کنند که قرار بوده جهان طور دیگری باشد.

دلیل تیزبینی و نکته‌سنجی و طنز سیاه سودازده‌ها این است که هرگز حجاب توهم بر سرشان انداخته نشده. آن‌ها، از همان ابتدا، مجبور بوده‌اند مسائل را کاملاً واضح ببینند و به معلم‌ها یا خیلی از دوستانشان اعتماد نداشته‌اند و به‌ابراز عشق‌های گاه‌به‌گاهی مشکوک بوده‌اند. آن‌ها می‌دانند چگونه با طعنه و کنایه حرف بزنند و با تیزبینی مراقب رفتار متظاهرانهٔ دیگران باشند. این‌ها مزایای جانبی «بیش‌ازحد طرفدار خود نبودن» هستند.

تنها چیزی که آدم به آن نیاز دارد محبت چند دوست یا حتی فقط عشق یک فرد خاص است و آدم با همین می‌تواند زنده بماند.