بریده‌هایی از کتاب چیزهایی که برای هیچ کس تعریف نکردم (قسمت اول)

گاهی بهتر است چیزهایی را داشته باشی و از دست بدهی، تا اصلاً نداشته باشی.

افسردگی و مهلت با هم نمی‌سازند. برای آدمی که افسرده است نباید مهلت تعیین کرد، وگرنه اضطراب او را در برمی‌گیرد و از بیخ و بن می‌زند زیر همه‌چیز. از آدمی که افسرده است باید مراقبت کرد. باید گذاشت او بازهٔ زمانی تعیین کند

من فقط احساس سردرگمی می‌کنم یا دیگران هم چنین حسی دارند؟

چقدر چیزهای به‌ظاهر ساده‌ای را نیاز داریم و چقدر به‌سختی از آن‌ها محرومیم... .

کاش کمی چشم بصیرت داشتم... کاش دریچه‌های روحم بازتر می‌شد... کاش به‌نحوی، به‌هر نحوی، اوضاع «بهتر می‌شد».

خدا را شکر می‌کنم به‌خاطر چیزهایی که دارم، اما چیزهایی هستند که اگر نباشند جای خالی‌شان ترک عمیقی بر روحت می‌شوند.

دوست داشتم لباس به‌تن می‌کردم، سوار خودرویی می‌شدم که راننده‌اش موسیقی‌های ملایمی گذاشته است و تا خود صبح در شهر رانندگی می‌کرد. همیشه انجام دادن این کار را دوست داشتم

همین‌قدر کلیشه، اما هرچه بیشتر بخوانی، بیشتر ببینی، بیشتر بگردی و جست‌وجو کنی، بیشتر یاد بگیری، بیشتر خود را در معرض آزمون بگذاری و به‌چالش بکشی، می‌فهمی حقیقتاً چقدر نمی‌دانی! چقدر چیزها هست که هنوز کامل بلد نیستی، چقدر چیزها هست که می‌خواهی یادبگیری، چقدر وقت کم است، چقدر کار زیاد است، چقدر اضطراب هست، چقدر راه طولانی است.

چند وقتی هست که دلم برای کسانی که در گذشته به من بدی کرده‌اند هم تنگ شده است. نمی‌دانم چرا. شاید دلم برای خاطرات‌مان تنگ شده. شاید دلم برای کسانی که زمانی بودند، تنگ شده. نمی‌دانم... .

به‌جواب نرسیدن درد دارد.

روزها را طوری می‌گذرانم گویی تکه‌ای از بوتهٔ خار قورت می‌دهم. می‌بُرد و پایین می‌رود و هر روز زخم روز قبل تازه‌تر و عمیق‌تر می‌شود.

می‌خواستم بگویم آدم‌های زندگی‌مان نباید لزوماً لقبی داشته باشند، حتی لازم نیست بعضی از آن‌ها را «دوست» بنامیم. اما همین آدم‌ها ـ که بعضی‌های‌شان دوست آدم می‌شوند ـ جرقهٔ فکر یا مجموعه افکاری را در ذهنت می‌زنند و باعث می‌شوند در چیزی به‌رشد برسی.

آه کلاهدوز من! می‌دانی، بعضی دردها را نمی‌شود به‌کسی گفت. روی دید شریک زندگی‌ات به‌تو اثر می‌گذارد اگر مدام از چیزی در مورد خودت گله کنی. خانواده هم که معمولاً اگر مرگ و زندگی نباشد توجهی نمی‌کنند. اگر دوستانت بدانند دفعهٔ دیگر که پیش‌شان می‌نشینی، معذب می‌شوی. پس باید خودخوری کنی. باید تمام بارش را تنهایی به‌دوش بکشی.

اینکه آدم‌های مهمی در زندگی‌ات داشته باشی، اینکه دستاوردهای ارزش‌مندی داشته باشی، اینکه چیزهایی را بسازی، خوب است. اما گاهی همین‌ها عین طناب خارداری دور گلویت می‌پیچند. هم راه نفست را می‌گیرند هم می‌بُرند. این اتفاق زمانی می‌افتد که در شرف از دست دادن این چیزها باشی، یا آسیبی بهشان وارد شود

یکی از دلایلی که به‌خاطر آن نمی‌خواهم بیرون بروم، این است که نمی‌خواهم رنج و سختی دیگران را ببینم. رنج و سختی‌هایی که خودم، دوستان و خانواده‌ام می‌کشیم به‌کنار، اما رنج مردم غریبه که نمی‌توانند آن را پنهان کنند، غم‌انگیزی خاصی دارد

انگار وقتی نظری راجع به‌تو می‌دهند یعنی به‌تو توجه داشته‌اند و انسان مورد توجه بودن را دوست دارد!

امیدوارم به‌زودی باز هم چشمانت بخندند، که روانت آرام بگیرد، که دیگر وقتی مسیر را اشتباهی می‌آیی وسط خیابان زیر گریه نزنی، که موفق شده باشی این درد را هم مانند دردهای قبلی و بعدی بپذیری و با آن کنار بیایی.

دوست داشتم لباس به‌تن می‌کردم، سوار خودرویی می‌شدم که راننده‌اش موسیقی‌های ملایمی گذاشته است و تا خود صبح در شهر رانندگی می‌کرد.

نمی‌دانم چرا وقتی کسی که خیلی دوستش داریم را از دست می‌دهیم، نمی‌میریم؟! آیا مشکل در نحوهٔ دوست‌داشتن‌مان است؟ مشکل میزان آن است؟ مشکل مسئولیت‌هایی است که داریم؟ یا فقط طراحی انسان اینطوری است.

سرم درد گرفت. فکر کردن درد دارد. به‌جواب نرسیدن درد دارد. زندگی درد دارد. احتمالاً زندگی نکردن هم درد خواهد داشت.