بریده‌هایی از کتاب برگزیده پیام قرآن (جلد اول)

«آیا به بعضی از دستورات کتاب خدا ایمان می‌آورید، و به بعضی کافر می‌شوید؟!»

چه بسا چیزی را خوش نداشته باشید، حال آن‌که خیر شما در آن است؛ و یا چیزی را دوست داشته باشید، حال آن‌که شرّ شما در آن است

هر کار را با نام خدا آغاز کنیم، و فضای روح و جان خویش را با نامش عطرآگین سازیم.

هیچ مسلمانی نمی‌تواند مسلمان راستین باشد مگراین‌که قرآن رادلیل راه خوددرهمه شئون زندگی قراردهد.

«رحمان» کسی است که رحمتش عام است، و همگان را شامل می‌شود، در حالی که «رحیم» به کسی گفته می‌شود که رحمتش خاص است، بنابراین رحمانیت خداوند سبب شده است که فیض نعمتش دوست و دشمن، ومؤمن و کافر را شامل شود؛ ولی رحیمیت او ایجاب می‌کند که مؤمنان را مشمول مواهب خاصّی در دنیا و آخرت قرار دهد.

ریشه هرگونه تحوّل اساسی در اجتماعات بشری‌ را باید در انقلاب فکری و فرهنگی جست‌وجو کرد.

قسمت پنجم از کفر، کفر به ‌معنای ناسپاسی نعمت است؛ همان‌گونه که خداوند فرموده: (لَئِنْ شَکرْتُمْ لاََزِیدَنَّکمْ وَلَئِنْ کفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِی لَشَدِیدٌ) ؛ «اگر شکرگزاری کنید، (نعمت خود را) بر شما افزون خواهم کرد؛ و اگر ناسپاسی کنید، مجازاتم شدید است!»

قرآن با انواع بیانات صریح، ظاهر، و کنایی، پیروان خود را به فراگیری علم ودانش و شناخت رازهای هستی و اسرار عالم آفرینش دعوت می‌کند.

دوزخیان جاهلان‌اند (وَقَالُوا لَوْ کنَّا نَسْمَعُ أَوْ نَعْقِلُ مَا کنَّا فِی أَصْحَابِ السَّعِیرِ * فَاعْتَرَفُوا بِذَنْبِهِمْ فَسُحْقآ لاَِصْحَابِ السَّعِیرِ) ؛ «و می‌گویند: اگر ما گوش شنوا داشتیم یا تعقّل می‌کردیم، در میان دوزخیان نبودیم. ـ این جاست که به گناه خود اعتراف می‌کنند؛ دور باشند دوزخیان (از رحمت خدا) !»

کار و برنامه ما هرچه باشد فانی و ناپایدار است، محدود و کوچک است؛ امّا هنگامی که آن را به ذات پاکی پیوند می‌دهیم که پایدار و جاویدان و نامحدود وبی‌انتها است، رنگ او را به خود می‌گیرد، و از عظمت و جاودانگی او بهره‌مند می‌شود و این است رمز بسم اللّه در آغاز هر کار!

(وَقُلْ رَّبِّ زِدْنِی عِلْمآ) ؛ «بگو: پروردگارا! علم مرا افزون کن» . این آیه می‌گوید حتی پیغمبر اکرم (ص) با آن مقام علم عظیم باز مأمور بود علم بیشتری را طلب کند، و این نشان می‌دهد که انسان در هیچ مرحله از عمر فارغ التحصیل نمی‌شود. (قَالَ لَهُ مُوسَی هَلْ أَتَّبِعُکَ عَلَی أَنْ تُعَلِّمَنِ مِمَّا عُلِّمْتَ رُشْدآ) ؛ «موسی به او گفت: آیا (اجازه می‌دهی) از تو پیروی کنم تا از آنچه به تو تعلیم داده شده و مایه رشد وصلاح است، به من بیاموزی؟» . به این ترتیب موسی (ع) آن پیامبر اولوالعزم مأمور می‌شود که در برابر خضر (ع) زانو زند، و همچون یک شاگرد از او درس بیاموزد.

معروف این است که «رحمان» کسی است که رحمتش عام است، و همگان را شامل می‌شود، در حالی که «رحیم» به کسی گفته می‌شود که رحمتش خاص است، بنابراین رحمانیت خداوند سبب شده است که فیض نعمتش دوست و دشمن، ومؤمن و کافر را شامل شود؛ ولی رحیمیت او ایجاب می‌کند که مؤمنان را مشمول مواهب خاصّی در دنیا و آخرت قرار دهد.

باید مفهوم «بسم اللّه» در روح و جان انسان پیاده شود، به هنگامی که این جمله را بر زبان جاری می‌کند تمام وجود خویش را در پناه خدا ببیند؛ و از ذات پاکش با تمام هستی خویش مدد طلبد

قرآن مجید با استفاده از جمله «اعلموا» (بدانید) دعوت صریح به فراگیری علم شده است که نمونه‌هایی از آن را ذیلا می‌خوانیم. ۱. (فَاعْلَمُوا أَنَّ اللهَ عَزِیزٌ حَکیمٌ) ؛ «بدانید (گریزی از مجازات الهی نخواهید داشت،) زیرا خداوند توانا و حکیم است» . ۲. (اعْلَمُوا أَنَّ اللهَ یحْیِ الاَْرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا) ؛ «بدانید خداوند زمین را بعد از مرگ آن زنده می‌کند» .

(کتَابٌ أَنزَلْنَاهُ إِلَیکَ مُبَارَکٌ لِیدَّبَّرُوا آیاتِهِ وَلِیتَذَکرَ أُوْلُوا الاَْلْبَابِ) ؛ «این کتابی است پر برکت که بر تو نازل کرده‌ایم، تا در آیات آن تدبر کنند و خردمندان متذکر شوند» . در آیه هدف از نزول قرآن را تدبر بیان کرده؛ تا مردم تنها به خواندن آیات به عنوان یک سلسله کلمات مقدّس قناعت نکنند، و هدف نهایی را به دست فراموشی نسپارند. و این دعوتی است عام به‌سوی اندیشیدن،

در حدیثی از امام صادق (ع) نقل شده است که فرمود: «بِسم اللّه الرَّحمن الرَّحیم أَقْرَبُ اِلی اِسمِ اللهِ الأَعَظَمِ مِنْ ناظِرِ الْعَینِ اِلی بَیاضِها؛ بسم الله الرحمن الرحیم به اسم اعظم خدا نزدیکتر است از مردمک چشم به سفیدی آن» !

کار و برنامه ما هرچه باشد فانی و ناپایدار است، محدود و کوچک است؛ امّا هنگامی که آن را به ذات پاکی پیوند می‌دهیم که پایدار و جاویدان و نامحدود وبی‌انتها است، رنگ او را به خود می‌گیرد، و از عظمت و جاودانگی او بهره‌مند می‌شود و این است رمز بسم اللّه در آغاز هر کار!

«رحمان» کسی است که رحمتش عام است، و همگان را شامل می‌شود، در حالی که «رحیم» به کسی گفته می‌شود که رحمتش خاص است، بنابراین رحمانیت خداوند سبب شده است که فیض نعمتش دوست و دشمن، ومؤمن و کافر را شامل شود؛ ولی رحیمیت او ایجاب می‌کند که مؤمنان را مشمول مواهب خاصّی در دنیا و آخرت قرار دهد.