بریده‌هایی از کتاب چگونه تغییر کنیم؟

«در هر کاری، چیز جذابی هست. آن را که پیدا کنی، کار را به بازی تبدیل کرده‌ای»

اگر بازی نکنید، نمی‌توانید گل بزنید

شروع مجدد به افرادی که عملکرد ضعیفی داشتند کمک می‌کرد تا بهتر شوند، ولی به کسانی که عملکرد خوبی داشتند ضربه می‌زد. این درسی مهم و هشداردهنده است: شروع تازه به نفع همه نیست. وقتی روی دور موفقیت باشید، هر اختلالی می‌تواند ترمزتان را بکشد

به‌جای اینکه مثل نایکی بگوییم «فقط انجامش بده»، اگر بپذیریم انجام کارهای تلخْ سخت است و به‌دنبال راهی برای شیرین‌کردن آن‌ها بگردیم، می‌توانیم پیشرفت بیشتری بکنیم.

«در هر کاری، چیز جذابی هست. آن را که پیدا کنی، کار را به بازی تبدیل کرده‌ای»

تحقیقی، با بررسی شیوهٔ مواجههٔ افراد با تغییر، نشان داد بیش از دوسوم افراد معمولاً، بدون توجه به سختی‌های کوتاه‌مدتی که قرار است با آن مواجه شوند، بر منافعی تمرکز می‌کنند که قرار است در بلندمدت به دست بیاورند

اگر تعهد به‌شکلِ لقمه‌های کوچک باشد، کمتر از آن می‌ترسیم و بیشتر به آن پایبند می‌مانیم.

که رازِ داشتنِ زندگی بهتر ازبین‌بردن تکانه‌هایی نیست که همهٔ انسان‌ها دارند، بلکه باید آن‌ها را درک کنیم، به آن‌ها رودست بزنیم و در صورت امکان آن‌ها را در راستای منافع خودمان به کار بگیریم.

ما در تاریخ‌هایی که احساس شروع تازه می‌دهند بیشتر احتمال دارد به‌دنبال تغییر برویم، زیرا چنین لحظاتی به ما کمک می‌کنند یکی از موانع رایج بر سر راه شروع هدف را از پیش رویمان برداریم، یعنی این احساس که چون قبلاً شکست خورده‌ایم باز هم شکست خواهیم خورد.

ما آدم‌های سرشلوغ نمی‌توانیم برای رسیدن به اهدافمان فقط به نیروی اراده تکیه کنیم، چراکه بعد از انجام کارهایمان انرژی خیلی کمی برایمان باقی می‌ماند.

ما به‌ندرت به این توصیهٔ حکیمانه عمل می‌کنیم و، موقع دنبال‌کردن اهداف بلندمدتمان، شرایط را برای خودمان شیرین نمی‌کنیم بلکه، بدون فکرکردن به سختی‌هایی که باید تحمل کنیم یا بکوشیم آن‌ها را کاهش دهیم، به‌دنبال هدفمان می‌رویم.

تعهدات کوچک و پرتکرار مؤثرتر از تعهدات بزرگ و کم‌تکرار است، حتی اگر مقدار تعهد یکسان باشد

تحقیقات تأیید کرده است اگر فکر کنیم توانایی تغییرکردن نداریم، زحمت چندانی هم به خودمان نمی‌دهیم.(۹)

اگر لازم است فهرستی طولانی از کارها را به خاطر بسپارید (مثل خریدن دارو، فروش کیک یزدی در بازارچهٔ شیرینیجات، ارسال نامه و ...)، می‌توانید جعبهٔ قرص‌ها را در راه ورودی خانه، کیک یزدی‌ها را داخل آشپزخانه و نامه‌ها را در اتاق خوابتان تصور کنید.

فقط باید «سلاح دشمن را علیه خودش به کار بگیریم» و کاری کنیم ارضای آنی به نفع ما کار کند، نه به ضررمان

البته واضح است که وقتی از تغییر رفتار صحبت می‌کنیم، حریفتان آن سوی تور نایستاده است، بلکه درون ذهن شماست. شاید نام حریفتان فراموش‌کاری، عدم اعتمادبه‌نفس، تنبلی یا تسلیم‌شدن در برابر وسوسه‌ها باشد. چالش پیش روی شما هرچه باشد، بهترین راهْ ارزیابی حریف و بازی بر اساس آن است.

روزی، در سال ۱۹۳۹، جُرج دیر به کلاس آمارش رسید و فکر کرد آن دو مسئله‌ای که روی تخته نوشته شده تکالیفی است که باید انجام دهد. پس آن‌ها را نوشت تا شب حلشان کند. او فهمید که مسئله‌ها سخت‌تر از همیشه است، ولی چند روز بعد حلشان کرد و از استادش بابت تأخیر در تحویل آن‌ها عذرخواهی کرد. استادش غرق در شگفتی شد، چراکه جُرج دو مسئلهٔ «حل‌نشدنی» در نظریهٔ آماری را حل کرده بود، فقط به این خاطر که گمان می‌کرد آن‌ها صرفاً تکالیفی سخت‌اند که جواب‌هایشان از قبل مشخص است.

هر وقت تصمیمی بگیرید، دارید خود را وارد بازی می‌کنید. زیاد پیش می‌آید که تصور اینکه تغییرْ سخت و ترسناک است مانع حرکت ما شود. شاید فکرِ تغییر به سرتان زده باشد، ولی چون سخت به نظر می‌رسد، انگیزهٔ خود را برای شروع آن از دست داده باشید. شاید قبلاً، در تلاش برای تغییر، شکست خورده باشید و فکر کنید باز هم شکست خواهید خورد. ولی به یاد داشته باشید که تغییر نیازمند تلاش چندباره است.

اگر تفریحاتمان را هم‌زمان با تکلیفی انجام دهیم که نیازمند انگیزهٔ بیشتری است، در این صورت مشروط‌سازی وسوسه به‌خوبی عمل می‌کند

اگر بتوانیم دیگر دربارهٔ ارادهٔ خودمان اغراق نکنیم، شاید بهتر بتوانیم به اهدافمان برسیم.

برای «رفع مشکل»، اول باید بپذیریم که، در بسیاری از مواقع، ما از انجام کاری که به صلاحمان است خوشمان نمی‌آید. درواقع، یکی از مهم‌ترین موانع برای تغییرْ درد و ناراحتی کوتاه‌مدتی است که کارهایی به ما تحمیل می‌کنند که می‌دانیم باید انجام دهیم.

معمولاً دنبال‌کردن اهداف بلندپروازانه به معنی کشمکش با وسوسه‌هاست.

ما به‌طور روان‌شناختی به گونه‌ای شکل گرفته‌ایم که اگر حرف و عملمان با هم در تضاد باشد، اذیت می‌شویم (ناهمخوانی شناختی)، به همین خاطر است که قول‌ها می‌توانند تغییری در رفتار ما ایجاد کنند

اثر گفتنْ باورکردن است

ولی داشتن ذهنیتِ معطوف به نتیجه می‌تواند اشتباه باشد. پژوهش‌های زیادی نشان داده است که ما به منضبط‌بودن خود بیش‌ازحد اطمینان داریم. به همین خاطر هم هست که هزینهٔ زیادی بابت عضویت در باشگاه می‌پردازیم، درحالی‌که اگر عضو نشویم و هزینهٔ هربار مراجعه را جداگانه پرداخت کنیم، ارزان‌تر برایمان تمام می‌شود؛( ۸) یا در کلاس‌های آنلاینی ثبت‌نام می‌کنیم( ۹) که هیچ‌گاه قرار نیست به پایان برسانیم؛ یا چیپس خانوادهٔ تخفیف‌دار می‌خریم( ۱۰) تا در هزینه‌های ماهانه صرفه‌جویی کنیم، غافل از آنکه تا تکهٔ آخرش را در همان بار اول خواهیم خورد. خیال می‌کنیم «منِ آینده» تصمیمات خوبی خواهد گرفت، ولی اکثر مواقع «منِ زمان حال» تسلیم وسوسه‌ها می‌شود.

مکس اصرار داشت که او هیچ کار خاصی برای موفقیت دانشجویانش نمی‌کند، بلکه این دانشجویانش هستند که ویژگی‌های خاصی دارند. وقتی از او راجع به رازهای نحوهٔ راهنمایی‌اش پرسیدم، توضیح داد که طیف دانشجویانش افراد «خیلی باهوش تا خارق‌العاده» بوده‌اند. الان می‌فهمم باور او، به اینکه همهٔ دانشجویانش استعداد خیره‌کننده‌ای دارند، پایه و اساس موفقیتش به‌عنوانِ یک استاد راهنماست.

بنیان‌گذارانِ «جنبش تلنگر» (۲۷)، ریچارد تیلر و کَس سانستاین، معتقد بودند ازآنجایی‌که آدم‌ها به طرزی قابل پیش‌بینی تصمیمات بد می‌گیرند، مدیران و سیاست‌گذاران باید به آن‌ها کمک کنند تا دچار تصمیمات اشتباه رایج نشوند. ایدهٔ آن‌ها این بود که اگر به افراد تلنگر بزنیم تا تصمیمات بهتر بگیرند (مثلاً با گذاشتن غذاهای سالم بوفه در جلوی چشم مشتریان یا ساده‌کردن روال اداری لازم برای دریافت کمک دولتی)، این کار می‌تواند بدون صرف هزینه (یا با هزینهٔ خیلی کم) و بدون محدودکردن آزادی مردم باعث بهبود زندگی آن‌ها شود.

شروع تازه به نفع همه نیست. وقتی روی دور موفقیت باشید، هر اختلالی می‌تواند ترمزتان را بکشد. ما این را هم در خانه و هم در محیط کار دیده‌ایم. گرچه شاید خودِ این اختلالْ موضوع مهمی نباشد و چه‌بسا پیش‌پاافتاده به نظر برسد، پیامدهایش می‌تواند شما را از پا درآورد. مثلاً فرض کنید دارید کارتان را با تمرکز و دقت انجام می‌دهید. ناگهان تماسی ناخواسته یا همکاری پرحرف مزاحمتان می‌شود. چه احساسی پیدا می‌کنید؟ همین وقفه می‌تواند تا آخر روزْ ترمزتان را بکشد.

وقتی به‌دنبال هدف بزرگی هستیم، ناامیدی گریزناپذیر است و وقتی ناامید می‌شویم، دلمان می‌خواهد کنار بکشیم. به همین خاطر، مهم است که جایی برای اشتباهات باقی بگذاریم تا عملکرد خوب و متوالی‌مان خراب نشود. با آماده‌شدن برای جبران شکست‌های مقطعی و تمرکز بر موفقیت‌های قبلی می‌توانیم بر شک به خود غلبه کنیم، تاب‌آوری بیشتری داشته باشیم و کاری کنیم که تغییر در سال‌های آینده هم آسان‌تر شود، نه اینکه به محض رویارویی با اولین مانع متوقف شویم.

به‌دنبال پیروزی سریع هستیم و از ماهیت مشکلاتمان غافل می‌شویم.