بریده‌هایی از کتاب گل و نوروز

می‌دانست نباید عاشق او شود. چنین عشقی برایش گران تمام می‌شد.

شنید: «سفر بخشی از کتاب زندگی‌ست. آنان که به سفر نمی‌روند تنها یک بخش از این کتاب را خواهند خواند. جوانی همیشه همین‌گونه است. خودت را مرکز جهان می‌بینی. این سرزمین پیش از تو نیز از گزند دشمنان دور مانده؛ ازاین‌پس هم می‌ماند. تنها تو هستی که اینجا به دور از نام می‌مانی. حرکت، قدرت می‌زاید و نشستن، ناتوانی. این را از من که سال‌هاست جهان را به زیر پا می‌گذارم بپذیر.»

گل، کارها را که سامان داد راه افتاد تا به نوروز برسد، به‌دنبال گم‌شده‌ای که در ذهن داشت.

پادشاه دست به پهلوی خود گذاشت و آرام گریه کرد. بی‌صدا و بی‌آنکه شانه‌هایش بلرزد. تنها قطره‌های اشک بود که بر زمین می‌چکید و این همان تصویری بود که گل همیشه از پدرش به یاد داشت: سروی که زیر باران خیس می‌شود!

سرنوشتش این بود که به دست این مرد کشته شود؛ سرنوشتی دردناک، سرنوشتی که مرگ را به ارمغان می‌آورد.

نمی‌خواستم عاشق مردی باشم که قرار است به دستش کشته شوم. اما همیشه همه‌چیز همان‌گونه که می‌خواهی پیش نمی‌رود!

حالا در بستر مرگ هستم، در برابر مردی که عاشقش شده‌ام، اگر عشق همین باشد که بخواهی از او دور نباشی، بخواهی همیشه نگاهش کنی و با او باشی!

هرکس مرگش را آن‌گونه که دوست دارد تصور می‌کند.»