بریده‌هایی از کتاب جشن فراموشی‌ ها

هر کس که در این زمانه درویش‌تر است در جادهٔ عشق، از همه پیش‌تر است

ای خواب! مکوب بر در پلک، بس است این منزل را اجاره دادیم به اشک

آواره منم، غریب من، تنها من خسران‌زدهٔ آخرت و دنیا من ای حادثهٔ بزرگ! ای عشق! بیا در شهر نمانده هیچ کس الاّ من

ما را دم مرگ، آبرو باشد کاش با دوست مجال گفت‌وگو باشد کاش عمری به هوای دل خود زیسته‌ایم جان دادن ما برای او باشد کاش

آواره منم، غریب من، تنها من خسران‌زدهٔ آخرت و دنیا من ای حادثهٔ بزرگ! ای عشق! بیا در شهر نمانده هیچ کس الاّ من

عمری به هوای دل خود زیسته‌ایم جان دادن ما برای او باشد کاش