بریده‌هایی از کتاب جشن فراموشی‌ ها

هر کس که در این زمانه درویش‌تر است در جادهٔ عشق، از همه پیش‌تر است

ای خواب! مکوب بر در پلک، بس است این منزل را اجاره دادیم به اشک

آرامش تسبیح شما بر هم خورد شرمنده‌ام ای درخت! ای گل! ای رود!

شرمنده‌ام از زمین که با آمدنم باری که به شانه داشت سنگین‌تر شد

آواره منم، غریب من، تنها من خسران‌زدهٔ آخرت و دنیا من ای حادثهٔ بزرگ! ای عشق! بیا در شهر نمانده هیچ کس الاّ من

عمری به هوای دل خود زیسته‌ایم جان دادن ما برای او باشد کاش

ما را دم مرگ، آبرو باشد کاش با دوست مجال گفت‌وگو باشد کاش عمری به هوای دل خود زیسته‌ایم جان دادن ما برای او باشد کاش

در شهر نمانده هیچ کس الاّ من

سرگرم مناجاتم و سرمست امشب از هرچه جز او کشیده‌ام دست امشب دیر آمدی ای رفیق! دیر آمده‌ای تنهایی من سرش شلوغ است امشب

خاموشم و فریاد، مرا می‌خواند غمهای مرا فقط خدا می‌داند ای چاه! کجایی که اگر آه کشم از کوفه تل سوخته‌ای می‌ماند

ماییم کسی که بی‌سبب می‌کوشد آن تشنه که از جوی عطش می‌نوشد خسران‌زده‌ایم و سرنوشتش این است آن‌کس که در آفتاب، یخ بفروشد

آواره منم، غریب من، تنها من خسران‌زدهٔ آخرت و دنیا من ای حادثهٔ بزرگ! ای عشق! بیا در شهر نمانده هیچ کس الاّ من

ای کنج لب تو خال هندوی سیاه چشمان تو زیر تیغ ابروی سیاه من بخت سیاه دارم و موی سپید تو بخت سپید داری و موی سیاه

داغ است رباعی‌ام، زبان می‌سوزد لب باز کنم، بای بیان می‌سوزد یا پنبه ز گوش خویش بیرون آور یا پنبه و گوش، توأمان می‌سوزد