بریده‌هایی از کتاب کتاب ایوب

اندرونه‌ام می‌جوشد و آرام نمی‌پذیرد: روزهای مصیبت پیش می‌راندَم. ماتم آفتاب گرفته‌ام: برخاسته‌ام، شیون کرده‌ام در جمع. برادر شغالان شده‌ام، و همنشین جغدان. پوست بر تنم سیاه گشته، و استخوانهایم سوخته از تَفِ تن. چنگم به نوحه بدَل گشته، و نایم به نالۀ مویه‌گران

در دین یهود شیطان فریشته‌ای‌ست که محض آزمون و امتحان بشر آفریده شده. واقع این است که تفکیک خیر و شر، و در نتیجه تفکیک خدا به عنوان عامل خیر و شیطان به عنوان عامل شر، پس از تأثیرات دین مانی در کلیسای مسیحی پدید آمد.

زیرا خشمْ احمق‌کش است، و حسدْ هلاک‌کنِ ابله.

سبتهای ناروای دوستان ایوب به اوست بی‌آنکه محملی داشته باشد)، یک سوءتفاهم تاریخی‌ست؟ حرمت قائل شدن برای کتاب ایوب، یعنی آن را تابو تلقی کردن، آیا سبب پشت کردن مسلمانان به این متن شده است؟ آیا واقعاً فکر مندرج در کتاب ایوب با معتقدات خداپرستانه منافات دارد؟ آیا بین فکر پدیدآرندۀ کتاب ایوب و فکر مندرج در کلام قدسی می‌شد و می‌شود همسازی و موافقت به وجود آورد؟ اینها و بسیاری سؤالهای دیگر هنوز بی‌جواب مانده‌اند. اگر منتظر روزگار فرزانه‌تری هستید، به شما بگویم که چنین روزگاری وجود ندارد. فرزانگی نیز، چون هر مقولۀ معنایی، یک امر نسبی‌ست. اما طرح این پرسش‌ها به الفت میان دل‌ها کمک می‌کند. وظیفه‌ای که ادبیات ترجمانی آن را دارد و به آن افتخار می‌کند.