بریده‌هایی از کتاب سنت شکن

گاهی بهترین راه برای کمک به دیگران این است احساس کنند کنارشان هستی.

خاصیت مرگ همین است؛ می‌تواند به راحتی است را به بود تبدیل کند.

بخش فداکاری به ما سیاستمداران فوق‌العاده‌ای برای رهبری این سرزمین داده است. بخش رک‌گویی حقوقدانانی درستکار تربیت کرده است. بهترین معلمین و محققین این جامعه از بخش هوشیاری هستند. بخش رفاقت مشاورین و پرستاران شهرمان را تربیت می‌کند و دلیرها از ما در برابر تهدیدات داخلی و خارجی محافظت می‌کنند

پدرم همیشه می‌گفت آدم‌هایی که طمع قدرت دارند و سخت به دنبال آن هستند وقتی به مقام و منزلتی می‌رسند همیشه با وحشت زندگی می‌کنند چون مدام می‌ترسند که جایگاه و قدرتشان را از دست بدهند. به همین دلیل قدرت باید به کسانی داده شود که برای به دست آوردنش هرگز خودشان را به زحمت نمی‌اندازند.

شجاعت به معنای پذیرفتن ضعف‌های درونی است

توبیاس حروفی را پشت سرهم تایپ می‌کند که برای من فاقد مفهوم است.

طمع قدرت می‌تونه آدم رو به ورطه‌ی نابودی بکشونه.

خاصیت مرگ همین است؛ می‌تواند به راحتی است را به بود تبدیل کند.

من تا حالا سیگار نکشیده‌ام چون غرور خاصی در ژست سیگاری‌ها وجود دارد.

«ام...» نمی‌دانم چرا برای جواب دادن مردد هستم. به نظرم بیاتریس اسم مناسبی برای این بخش نیست. لبخند محوی بر لبانش می‌نشیند. «می‌تونی راجع بهش فکر کنی. لازم نیست همون اسم قبلیت باشه.» بخش تازه! اسم تازه! انگار قرار است از نو متولد شوم. با لحن محکمی می‌گویم: «تریس.»

آن شب به خوابگاه باز نمی‌گردم. خوابیدن در کنار آدم‌هایی که قصد کشتنم را داشتند نه تنها عمل دلیرانه‌ای نیست بلکه احمقانه است.

سایر بخش‌ها تصور می‌کنند ما برای منحصر به فرد بودن احترامی قائل نیستیم ولی دلیل سادگی زندگی ما به فراموشی سپردن خودمان است تا بتوانیم زندگیمان را وقف دیگران کنیم. از نظر ما غرور به شکل حسادت، خودبرتربینی و طمع در انسان جلوه می‌کند پس سعی می‌کنیم به کم قانع باشیم تا گرفتار غرور نشویم.

ای‌کاش می‌توانستم بگویم برای کاری که کردم عذاب وجدان دارم. اما ندارم.

دستش را روی گونه‌ام می‌فشارد. قوی و سرد است. «ولی ازت یه خواهشی هم دارم...» سرم را کج می‌کند و وادارم می‌کند جز به چشمانش به چیز دیگری نگاه نکنم. «هر وقت فرصتش رو پیدا کردی...» چشم‌هایش برق می‌زند. «نابودشون کن!» می‌خندم. «فور! گاهی خیلی ترسناک میشی!»

توری الکترود دیگری را روی پیشانی‌ام می‌چسباند. «در زمان‌های قدیم شاهین نماد خورشید بود. فکر کردم اگه این خالکوبی رو داشته باشم دیگه از تاریکی نمی‌ترسم.»

همین‌طور که به طرف گود می‌رویم جمله‌ای که ویل گفته بود را تکرار می‌کنم تا در ذهنم حک شود. ما به شجاعت‌های معمول احترام می‌گذاریم؛ شجاعتی که کسی را وا می‌دارد تا به‌خاطر کس دیگری قد علم کند. فکر زیباییست.

«ما به شجاعت اعتقاد داریم. به ریسک کردن اعتقاد داریم. به رهایی از بند ترس و مبارزه علیه بدی‌ها و زشتی‌ها اعتقاد داریم. اگه شما هم به اینها معتقد هستید پس خوش‌اومدید!» با این‌که می‌دانم اریک به هیچ کدام از گفته‌هایش ایمان ندارد اما ناخودآگاه لبخند می‌زنم چون من به تک‌تک گفته‌هایش معتقدم. مهم نیست که رؤسای دلیری تا چه حد آرمان‌های بخش را به نفع خودشان تغییر داده‌اند چون من هنوز با همهٔ وجودم به آرمان‌های اصیل‌مان پایبندم.

. به آن‌ها خیره می‌شوم چون دارند یکدیگر را می‌بوسند و من در زندگی‌ام بوسه‌های زیادی ندیده‌ام. سرم را برمی‌گردانم. بخشی از وجودم سرزنششان ‌می‌کند و بخشی دیگر کنجکاو است چون تا حالا چنین تجربه‌ای نداشته‌ام. «حالا مجبورن جلوی جمع این کار رو بکنند؟» ال ابروهایش را درهم می‌کشد. «فقط دارن همدیگرو می‌بوسند. همین.»

به آرامی می‌گوید: «ببین! اون همون دختر کوچولوی آروم فداکار رو دوست داشت. اذیتت کرد چون قدرت فوق‌العادهٔ تو باعث شد ضعیف به نظر بیاد. فقط همین.»

پدرم همیشه می‌گفت آدم‌هایی که طمع قدرت دارند و سخت به دنبال آن هستند وقتی به مقام و منزلتی می‌رسند همیشه با وحشت زندگی می‌کنند چون مدام می‌ترسند که جایگاه و قدرتشان را از دست بدهند. به همین دلیل قدرت باید به کسانی داده شود که برای به دست آوردنش هرگز خودشان را به زحمت نمی‌اندازند.

سنت شکن نویسنده: ورونیکا راف مترجم: هدیه منصورکیایی ناشر: موسسه فرهنگی هنری نوروز هنر ۱۳۹۳

خاصیت مرگ همین است؛ می‌تواند به راحتی است را به بود تبدیل کند.

ترجیح می‌دهم بمیرم تا این‌که در پوچی محض زندگی کنم.

خیلی کارها توی این دنیا هست که ما می‌تونستیم انجامش بدیم و ندادیم. بهتره اجازه بدیم عذاب وجدانمون بهمون یادآوری کنه که در موقعیت‌های مشابه تصمیم بهتری بگیریم.

خاصیت مرگ همین است؛ می‌تواند به راحتی است را به بود تبدیل کند

«پس ترس‌هامون از بین نمی‌رن؟» «گاهی از بین می‌رن ولی گاهی هم وحشت جدیدی جایگزینشون می‌شه. ولی هدف ما بدون ترس زندگی کردن نیست چون چنین چیزی هرگز اتفاق نمیفته. ما اینجا یاد می‌گیریم ترسمون رو کنترل کنیم.» سرم را تکان می‌دهم. تا حالا فکر می‌کردم دلیرها از چیزی نمی‌ترسند چون حقیقتا اینطور به نظر می‌رسد ولی احتمالا آن‌ها یاد گرفته‌اند که ترس را تحت کنترل خودشان در بیاورند.

مردم در بخش‌های دیگر تولدشان را جشن می‌گیرند ولی ما در این بخش این کار را نمی‌کنیم. از نظر ما این یک جور زیاده‌خواهی محسوب می‌شود.

به او خیره می‌شوم. دست خودم نیست چون به نظرم بین کسی که نمی‌ترسد و کسی که درعین ترسیدن کاری را انجام می‌دهد تفاوت زیادی وجود دارد.

ما به شجاعت‌های معمول احترام می‌گذاریم؛ شجاعتی که کسی را وا می‌دارد تا به‌خاطر کس دیگری قد علم کند.

فکر می‌کنم گاهی گریستن و خندیدن تنها گزینه‌های باقیمانده‌اند