بریده‌هایی از کتاب سنت شکن

گاهی بهترین راه برای کمک به دیگران این است احساس کنند کنارشان هستی.

خاصیت مرگ همین است؛ می‌تواند به راحتی است را به بود تبدیل کند.

بخش فداکاری به ما سیاستمداران فوق‌العاده‌ای برای رهبری این سرزمین داده است. بخش رک‌گویی حقوقدانانی درستکار تربیت کرده است. بهترین معلمین و محققین این جامعه از بخش هوشیاری هستند. بخش رفاقت مشاورین و پرستاران شهرمان را تربیت می‌کند و دلیرها از ما در برابر تهدیدات داخلی و خارجی محافظت می‌کنند

شجاعت به معنای پذیرفتن ضعف‌های درونی است

پدرم همیشه می‌گفت آدم‌هایی که طمع قدرت دارند و سخت به دنبال آن هستند وقتی به مقام و منزلتی می‌رسند همیشه با وحشت زندگی می‌کنند چون مدام می‌ترسند که جایگاه و قدرتشان را از دست بدهند. به همین دلیل قدرت باید به کسانی داده شود که برای به دست آوردنش هرگز خودشان را به زحمت نمی‌اندازند.

توبیاس حروفی را پشت سرهم تایپ می‌کند که برای من فاقد مفهوم است.

طمع قدرت می‌تونه آدم رو به ورطه‌ی نابودی بکشونه.

خاصیت مرگ همین است؛ می‌تواند به راحتی است را به بود تبدیل کند.

پدرم همیشه می‌گفت آدم‌هایی که طمع قدرت دارند و سخت به دنبال آن هستند وقتی به مقام و منزلتی می‌رسند همیشه با وحشت زندگی می‌کنند چون مدام می‌ترسند که جایگاه و قدرتشان را از دست بدهند. به همین دلیل قدرت باید به کسانی داده شود که برای به دست آوردنش هرگز خودشان را به زحمت نمی‌اندازند.

من تا حالا سیگار نکشیده‌ام چون غرور خاصی در ژست سیگاری‌ها وجود دارد.

سایر بخش‌ها تصور می‌کنند ما برای منحصر به فرد بودن احترامی قائل نیستیم ولی دلیل سادگی زندگی ما به فراموشی سپردن خودمان است تا بتوانیم زندگیمان را وقف دیگران کنیم. از نظر ما غرور به شکل حسادت، خودبرتربینی و طمع در انسان جلوه می‌کند پس سعی می‌کنیم به کم قانع باشیم تا گرفتار غرور نشویم.

جایی درونم دختری زندگی می‌کند که فداکار و بخشنده است که سعی می‌کند آدم‌ها را درک کند؛ که پذیرفته بعضی از آدم‌ها دست به اعمال پست و شیطانی می‌زنند؛ که یاس و ناامیدی می‌تواند انسان را به ورطهٔ پلیدی بکشاند؛ که دلش به حال این پسر بیچاره که نادم و پشیمان است می‌سوزد. قسم می‌خورم که این دختر درونم زندگی می‌کند. اما دیگر او را نمی‌شناسم.

آن شب به خوابگاه باز نمی‌گردم. خوابیدن در کنار آدم‌هایی که قصد کشتنم را داشتند نه تنها عمل دلیرانه‌ای نیست بلکه احمقانه است.

«ام...» نمی‌دانم چرا برای جواب دادن مردد هستم. به نظرم بیاتریس اسم مناسبی برای این بخش نیست. لبخند محوی بر لبانش می‌نشیند. «می‌تونی راجع بهش فکر کنی. لازم نیست همون اسم قبلیت باشه.» بخش تازه! اسم تازه! انگار قرار است از نو متولد شوم. با لحن محکمی می‌گویم: «تریس.»

مارکوس با صدایی یکنواخت می‌گوید: «فرزندان ما به سنی رسیده‌اند که می‌توانند انتخاب کنند که تصمیم دارند چه نوع انسانی باشند. سال‌ها پیش پدرانمان به این نتیجه رسیدند که تفاوت رنگ، نژاد، مذهب و عقیده سبب تفرقه و جنگ نمی‌شود. آنچه که سبب اختلاف بین انسانهاست ضعف شخصیت، تمایل به گناه و خلق‌وخوی متفاوت آن‌هاست. پس انسان‌ها را به پنج دسته تقسیم کردند تا با توجه به نقاط قوتشان با تمایلات منفی مبارزه کنند.»

توری الکترود دیگری را روی پیشانی‌ام می‌چسباند. «در زمان‌های قدیم شاهین نماد خورشید بود. فکر کردم اگه این خالکوبی رو داشته باشم دیگه از تاریکی نمی‌ترسم.»

«چرا این موضوع اینقدر براشون مهمه؟» «افکارت تنها چیزیه که اونا بهش اهمیت می‌دن. اونا سعی می‌کنند طوری وانمود کنند که به کارهات اهمیت میدن ولی درواقع براشون مهم نیست که راه اونا رو دنبال می‌کنی بلکه این براشون مهمه که آیا مثل اونا فکر می‌کنی یا نه. اونوقت براشون خطری نداری.»

دستش را روی گونه‌ام می‌فشارد. قوی و سرد است. «ولی ازت یه خواهشی هم دارم...» سرم را کج می‌کند و وادارم می‌کند جز به چشمانش به چیز دیگری نگاه نکنم. «هر وقت فرصتش رو پیدا کردی...» چشم‌هایش برق می‌زند. «نابودشون کن!» می‌خندم. «فور! گاهی خیلی ترسناک میشی!»

ای‌کاش می‌توانستم بگویم برای کاری که کردم عذاب وجدان دارم. اما ندارم.

«ما به شجاعت اعتقاد داریم. به ریسک کردن اعتقاد داریم. به رهایی از بند ترس و مبارزه علیه بدی‌ها و زشتی‌ها اعتقاد داریم. اگه شما هم به اینها معتقد هستید پس خوش‌اومدید!» با این‌که می‌دانم اریک به هیچ کدام از گفته‌هایش ایمان ندارد اما ناخودآگاه لبخند می‌زنم چون من به تک‌تک گفته‌هایش معتقدم. مهم نیست که رؤسای دلیری تا چه حد آرمان‌های بخش را به نفع خودشان تغییر داده‌اند چون من هنوز با همهٔ وجودم به آرمان‌های اصیل‌مان پایبندم.