بریده‌هایی از کتاب دلکوچ

زیاده خام بودم... خیال می‌کردم چون من با کسی دشمنی ندارم، کسی هم در حقم دشمنی نمی‌کنه. _ بعضی‌ها، برای تسکین درد خودشون، به دیگران ضربه می‌زنن... همین دردها، ما رو در زندگی آبدیده می‌کنه.

_گل بخندید که از راست نرنجیم ولی/ هیچ عاشق، سخن سخت، به معشوق نگفت/ من عاشق بودم و سخن سخت گفته بودم؟ یا او عاشق بود و جواب گفتن سختش بود؟

بعضی‌ها، برای تسکین درد خودشون، به دیگران ضربه می‌زنن... همین دردها، ما رو در زندگی آبدیده می‌کنه.

تا مرا عشق تو، تعلیم سخن گفتن کرد، خلق را ورد زبان، مدحت و تحسین من است!

یار من باش که زیب فلک و زینت دهر، از مه روی تو و اشک چو پروین من است

با صد هزار جلوه برون آمدی که من، با صد هزار دیده تماشا کنم تو را.

زین سان مَرو دامن‌کشان، کارام جانم می‌بری...

نرگس بیمار تو، گشته پرستار من... تا چه کند این طبیب با دل بیمار من...

_ خانم‌جانم می‌گه دل هیچ زنی سالم نیست، خوب که وارسیش کنی، یه گوشه کناریش ترک خورده.

از هر کرانه تیر دعا کرده‌ام روان... باشد کز آن میانه، یکی کارگر شود.

ما را به جز خیالت، فکری دگر نباشد..

داشتم عین همایون فکر می‌کردم! همایون سوای من و هوشنگ بود. مدام فکر می‌کرد؛ عجیب هم فکر می‌کرد. همیشه می‌گفت "نترس از فکرهات. همهٔ پیشامدهای دنیا مال این هستند که بهشان فکر کنیم." فکرهایش را می‌گفت. هوشنگ خنده می‌کرد، میرزا آقایم با تأسف سر می‌جنباند و خانم‌جان با محبت عجیبی ماتش می‌شد.

_ با صد هزار جلوه برون آمدی که من، با صد هزار دیده تماشا کنم تو را.

آفاق را گردیده‌ام، مهر بُتان ورزیده‌ام... بسیار خوبان دیده‌ام...

اما تو چیز دیگری!

"نترس از فکرهات. همهٔ پیشامدهای دنیا مال این هستند که بهشان فکر کنیم."

گفتیم عشق را به صبوری دوا کنیم/ هر روز، عشق بیشتر و صبر کمتر است.

طبیب، محرم بیماره... اما تو ما رو نامحرم می‌دونی. لب گزیدم و دلم خالی شد. خیال می‌کرد نامحرم می‌دانمش؟ نامحرم بود و آن‌طور از حضورش، آشوب دل و بی‌پناهی رخت می‌بست و می‌رفت؟!

مادر بودن چه سخت بود و مادر داشتن چه گوارا!

من غلام قمرم، غیر قمر هیچ مگو

خانم‌جان همیشه می‌گفت "در هر خانه‌ای که باز کنی، توش غم هست. هیچ دلی بی‌درد نیست."

زندگی، مثل یک رود پر خروش، در گذره... اگر همراهش گذر نکنی و بایستی، بیشتر آسیب می‌بینی... حقایق زندگی گاهی آن‌قدر زشت و آن‌قدر بی‌رحم هستن که جای ضرباتشون تا آخر عمر التیام پیدا نمی‌کنه... اما زندگی همینه... لحظه‌ای خوشی، لحظهٔ بعد سختی و اندوه.

کنارشان در آن عمارت، چه آسودگی و آرامشی داشتم. دکتر که بود، حالم، حال اوقاتی بود که می‌رفتیم زیارت. حال وقت افطار، که خرما در دهان می‌گذاشتم و آرامش دل و کام شیرین، گرسنگی و تشنگی تمام روزم را پاک می‌کرد.

نگاهی به عقب سرم انداختم. دکتر خواب‌آلود و شوخ و شنگ، وسط مطبخ ایستاده بود و دست می‌کشید پس گردنش. از در بیرون می‌رفتم که صدایش به گوشم رسید و سر دلم داغ شد. _ زین سان مَرو دامن‌کشان، کارام جانم می‌بری... بایست زودتری به اتاقم می‌رفتم و چشمم به نگاه سیاه و پر برقش نمی‌افتاد.

چون سر آمد دولت شب‌های وصل، بگذرد ایام هجران نیز هم...

چون سر آمد دولت شب‌های وصل، بگذرد ایام هجران نیز هم...