بریده‌هایی از کتاب زن خوب ایالت سچوان

سنگینی بار نیات خیر مرا به قعر خاک فرو می‌برد، درحالی‌که اگر ظلم روا می‌داشتم، قدرت از آنم بود و از بهترین نوع گوشت تغذیه می‌کردم. باید دنیای شما نقصی داشته باشد. چرا بدی را پاداش می‌دهند و مجازاتی این‌چنین سنگین در انتظار نیکوکاران است؟

آیا لگدمال کردن همنوع کاری بس دشوار نیست؟ حرص و ولع رگ‌های پیشانی آنان را متورم ساخته است. دست‌ها، دستی را به گرمی می‌فشارند که از روی صفا به‌سوی آن‌ها دراز شود. تنها آزمندان باید در این راه سختی را بر خود هموار سازند. وه که چه لذتی است در بخشایش و چه لطفی در مهر ورزیدن! سخن محبت‌آمیز، به‌راحتیِ آهی آرامش‌بخش، از دهان خارج می‌شود.

بر برادرتان ستم رفته و شما پلک‌ها را برهم می‌نهید. ستم‌دیده نعره می‌کشد و شما لب از لب نمی‌گشایید. ستمگر آزادانه می‌گردد و قربانی می‌جوید. و شما می‌پندارید که از ستم او در امان‌اید، زیرا نافرمانی نکرده‌اید. این چه شهری است؟ شما چگونه انسان‌هایی هستید؟

در سرزمین ما نمی‌بایست غروب‌های غم‌بار وجود داشته باشد و پل‌های غول‌پیکر بر فراز رودها نیز، حتی ساعات میان شامگاه و سپیده‌دم و روزهای زمستان هم خطرناک است، زیرا در اثر تهی‌دستی کوچک‌ترین چیزی سبب می‌شود که مردم زندگی تحمل‌ناپذیر خویش را به دور افکنند.

در سرزمین ما کاردان به شانس نیاز دارد. تنها زمانی می‌تواند اظهار وجود کند. که پشتیبان قدرتمندی داشته باشد. نیکان را توان آن نیست که خود را یاور باشند و خدایان درمانده‌اند. چرا خدایان صاحب تانک و توپ ناوشکن و بمب‌افکن و مین نیستند تا مردم بدنهاد را از پای درآورند و نیکان را نگهبان باشند؟

خدای سومی: افسوس، ای مرد آب‌فروش، ظاهراً فرمان‌های ما خیلی طاقت‌فرساست. از آن می‌ترسم که مجبور شویم بر تمام احکام اخلاقی‌ای که وضع کرده‌ایم، خط بطلان بکشیم. مردم برای نجات زندگی سادهٔ خود به‌اندازهٔ کافی گرفتاری دارند. نیّات خیر آن‌ها را به لب پرتگاه سوق می‌دهد و انجام اعمال نیک آنان را به قعر پرتگاه سرنگون می‌سازد. (رو به دو خدای دیگر): این دنیا قابل زیست نیست. باید این واقعیت را بپذیرید.

بدبختانه دارم به این حقیقت پی می‌برم که انسان باید خیلی خوش‌شانس و دارای افکار بکر و دوستان بی‌شماری باشد که زیر چرخ روزگار خرد نشود.

بر برادرتان ستم رفته و شما پلک‌ها را برهم می‌نهید. ستم‌دیده نعره می‌کشد و شما لب از لب نمی‌گشایید. ستمگر آزادانه می‌گردد و قربانی می‌جوید. و شما می‌پندارید که از ستم او در امان‌اید، زیرا نافرمانی نکرده‌اید. این چه شهری است؟ شما چگونه انسان‌هایی هستید؟ در شهری که به کسی بی‌عدالتی می‌شود، باید مردم سر به شورش بردارند. شهری که در آن از شورش نشانی نیست، چه بهتر که قبل از رسیدن غروب آفتاب در میان شعله‌های آتش نابود شود.

. به‌قول قدیمی‌ها، استعداد انسان مثل ناقوسی است که چون آن را بنوازی، به‌صدا درمی‌آید و در غیر این صورت خاموش است.