بریده‌هایی از کتاب آنچه در مدرسه به شما یاد نمی دهند

تنها افرادی که امنیت کامل دارند مردگان هستند.

یک زندگی خوب مستلزم انجام دو کار نسبتاً دشوار از سوی ماست: بدانیم چگونه به‌خوبی قوانین را رعایت کنیم تا گرفتار دعواهای بیهوده با قدرت نشویم؛ و در عین حال هرگز برای مدتی طولانی به حقانیت آنچه از ما خواسته می‌شود تا مطالعه کنیم بیش از حد کورکورانه یا منفعلانه اعتقاد نداشته باشیم. ما باید در ظاهر مطیع باشیم و در باطن قدرت تشخیص داشته باشیم.

می‌بایست از معلمان خود در مورد نحوهٔ برخورد با دشواری‌های روابط، مشکلات شغلی، تنش‌های خانوادگی و وحشت از مرگ و میر بسیار بیشتر می‌آموختیم

چگونه مفاهیم اساسی، مفاهیمی که برای یک زندگی خوب و معتدل بسیار مهم هستند، مورد بی‌توجهی قرار گرفتند. چگونه برای محاسبات، فرسایش لایهٔ یخچالی فوقانی، سیاست دولت‌های بورگوندی در قرن پانزدهم، شعر امیلی دیکنسون و معادلات مثلثاتی زمان بسیار زیادی اختصاص داده شد و برای پرداختن به انواع مسائلی که زندگی بزرگسالان را بسیار مشکل می‌کند هنوز هم زمان کمی وجود دارد؟ خلاصه بگویم، چرا هیچ کس هرگز به ما نگفت؟

کج‌خلقی ما بیشتر به گذشته‌ای مربوط می‌شود که لازم می‌دانیم هنوز برای آن تأسف بخوریم تا آینده‌ای که دلیلی برای ترس از آن وجود دارد.

دیگران هرگز نمی‌توانند در نهایت بهترین محافظ برای زندگی ما باشند، زیرا بینش آن‌ها در مورد کارهای قابل قبول، بر اساس دانش عمیق از نیازهای منحصربه‌فرد ما شکل نگرفته است.

اگر هدفْ داشتن عمر طولانی‌تر باشد، هر چقدر هم متخصصین رژیم غذایی اصرار کنند، به نظر می‌رسد اولویت نباید اضافه کردن زمان‌های خام باشد، بلکه باید اطمینان حاصل شود که سال‌های باقی‌مانده به اندازهٔ کافی اساسی به نظر برسد. هدف باید متراکم کردن زمان باشد نه تلاش برای بیرون کشیدن یک یا دو سال دیگر از چنگال مرگ.

همه چیز را به غیر از دو مهارت -که به شیوه‌های گوناگون کیفیت زندگی بزرگسالان را تعیین می‌کنند- به ما می‌آموزند: دانستن این که چطور برای خودمان شغل مناسب انتخاب کنیم و چطور روابط رضایت‌بخش تشکیل دهیم.

این جایزه ممکن است متعلق به کسی باشد که جرئت می‌کند پیش برود و آن را دریافت کند.

می‌توانیم اهمیت آن را این گونه خلاصه کنیم: شانس ما برای داشتن یک زندگی رضایت‌بخش در بزرگسالی به طور عمده به دانش ما و تعامل با ماهیت دوران کودکی‌مان بستگی دارد، زیرا در این دوره بخش برجستهٔ هویت بزرگسالی ما شکل می گیرد و انتظارات خاص و واکنش‌هایمان تعیین می‌شود. ما تا سن هجده سالگی حدود ۲۵ هزار ساعت را در کنار والدین یا سرپرست خود گذرانده‌ایم، مدت زمانی که تعیین می‌کند چگونه در مورد روابط و رابطهٔ زناشویی فکر می‌کنیم، چگونه به شغل، بلندپروازی و موفقیت دسترسی پیدا می‌کنیم، چه فکری در مورد خودمان می‌کنیم (به خصوص این که آیا می‌توانیم خودمان را دوست داشته باشیم یا باید از او متنفر باشیم)، چه تصوری باید از غریبه‌ها و دوستان داشته باشیم و تا چه اندازه خود را سزاوار خوشبختی می‌دانیم و می‌توانیم به طور معقول به آن برسیم.

هنگامی که می‌فهمیم در اغلب مواقع صاحب چه قدرتی برای نجات یک فرد از تحقیر نفس هستیم، در مهربانی کردن سنگ تمام می‌گذاریم.

مدت‌ها قبل از رسیدن به آن موضوعات اصلی (و به طور شگفت‌انگیزی قابل آموزش) همچون کار و عشق، به ما در مورد تقسیم سلولی و چگونگی اندازه‌گیری محیط یک دایره تعلیم می‌دهند.

یک زندگی خوب مستلزم انجام دو کار نسبتاً دشوار از سوی ماست: بدانیم چگونه به‌خوبی قوانین را رعایت کنیم تا گرفتار دعواهای بیهوده با قدرت نشویم؛ و در عین حال هرگز برای مدتی طولانی به حقانیت آنچه از ما خواسته می‌شود تا مطالعه کنیم بیش از حد کورکورانه یا منفعلانه اعتقاد نداشته باشیم. ما باید در ظاهر مطیع باشیم و در باطن قدرت تشخیص داشته باشیم.

شکست یک هنجار اجتناب‌ناپذیر است.

تنها مقصدْ مسیر است.

یک زندگی خوب مستلزم انجام دو کار نسبتاً دشوار از سوی ماست: بدانیم چگونه به‌خوبی قوانین را رعایت کنیم تا گرفتار دعواهای بیهوده با قدرت نشویم؛ و در عین حال هرگز برای مدتی طولانی به حقانیت آنچه از ما خواسته می‌شود تا مطالعه کنیم بیش از حد کورکورانه یا منفعلانه اعتقاد نداشته باشیم. ما باید در ظاهر مطیع باشیم و در باطن قدرت تشخیص داشته باشیم.

ما معمولاً آزادی را نیاز نداشتن به کار یا توانایی رهسپار شدن به سفرهای طولانی تصور می‌کنیم. با این حال، اگر درون این موضوع کنکاش کنیم، آزادی واقعاً به این معناست که دیگر تابع انتظارات دیگران نباشیم. ممکن است کاملاً آزادانه بسیار سخت کار کنیم یا هنگام تعطیلات در خانه بمانیم.

زندگی فرآیند جایگزینی یک اضطراب و یک آرزو با دیگری است. هیچ مقصدی ما را از مقصدجویی مجدد در امان نمی‌گذارد. تنها عنصر ثابت در زندگی ما مقصدجویی است: تنها مقصدْ مسیر است.

. مسئول هر هویتی که الان داریم و هر کاری که انجام می‌دهیم خودمان نیستیم. ما تا حدی قربانی نیروهای خارج از کنترل خود هستیم. ما تحت فرماندهی کامل خودمان نیستیم و بنابراین نباید خود را در قبال هر سخن یا عمل احمقانه‌مان مسئول بدانیم.

بدون درک صحیح از دوران کودکی‌مان، ما محکوم خواهیم شد به اینکه خودمان موجب این پیچیدگی‌های روانی شده‌ایم؛

دلیل واقعی اهمیت مهربانی ناشی از ایده‌ای است که برای مدت طولانی در ما دوام یافته‌است: زیرا همهٔ ما به طرز نگران‌کننده و تقریباً بی‌حد و حصری حساس هستیم، بدین معنا که ما واقعاً در مورد ارزش خودمان و حق زیستنمان، مشروعیتمان، ادعاهایمان در مورد عشق، نجابت و توانایی‌مان برای جلب توجه هر کسی نسبت به دردها و سرنوشت نهایی‌مان قانع نشده‌ایم. ما به‌شدت به مهربانی نیاز داریم حتی کوچکترین مصداق آن (دری که برایمان باز نگه داشته شود، تعریف و تمجید، به یاد ماندن روز تولدمان) زیرا ما دائماً بر لبهٔ پرتگاهی از یأس و نفرت از خود سرگردان هستیم. احساس اعتماد به نفس بزرگسالان کاذب است. در بُعد درونی، درست زیر لایه‌ای از قدرت ظاهری، ما وحشت‌زده هستیم و خودمان را گم کرده‌ایم، بی‌اطمینان و متزلزل هستیم و آماده‌ایم که برای ادامهٔ زندگی به هر علامتی که سزاوار آن هستیم، هرچند کوچک، مشتاقانه متوسل شویم.

. تا زمانی که برخی از خواسته‌های درونی خود را تحقق نبخشیده‌ایم نمی‌توانیم با دیگران خوب باشیم. فقدان خودخواهی ممکن است سریع‌ترین راه برای تبدیل ما به یک فرد ناکارآمد و رنجیده‌خاطر و در نهایت بسیار ناسازگار باشد.

سلامتی و بلوغ ممکن است گاهی نیاز به یک توانایی حیاتی برای دست کشیدن از یک یا دو نفر داشته باشد، همیشه و به طور نامحدود نسبت به دیگران خوشبین نباشیم، همیشه آن‌ها را یک بارِ دیگر نبخشیم، کارهایی که انجام داده‌اند و چیزهایی که گفته‌اند را بی‌وقفه به حساب بی‌فکری و نامهربانی آن‌ها نگذاریم و به فال نیک نگیریم. ممکن است گاهی‌اوقات به عنوان بهایی که باید برای وفاداری به خود بپردازیم لازم باشد از کسی دست بکشیم.

عنصر اصلی نه در تجهیزات ذهنی و نه در آموزش نهفته است، بلکه بستگی به این دارد که یک فرد بتواند باور کند قادر به انجام آن کار است. عامل محدودکنندهْ عزت نفس پایین ذهنی است.

چگونه برای محاسبات، فرسایش لایهٔ یخچالی فوقانی، سیاست دولت‌های بورگوندی در قرن پانزدهم، شعر امیلی دیکنسون و معادلات مثلثاتی زمان بسیار زیادی اختصاص داده شد و برای پرداختن به انواع مسائلی که زندگی بزرگسالان را بسیار مشکل می‌کند هنوز هم زمان کمی وجود دارد؟

آنچه تعیین می‌کند که آیا زمان به‌آرامی یا به‌سرعت حرکت می‌کند این است که ما در یک بازهٔ معین با چه تعداد امر نوظهور مواجه می‌شویم.

ما آشکارا گونه‌ای عمیقاً بدخلق هستیم؛ به طور مداوم رنج‌های وحشتناکی را بر یکدیگر تحمیل می‌کنیم؛ طمع و شرارت ما حد و مرزی نمی‌شناسد؛ ذهنمان بی‌ثبات و تا حد زیادی خارج از کنترل است؛ هیچ‌کس بدون آسیب از این هستی نمی‌گذرد و هر روز بد است تا اینکه در نهایت بدترین اتفاق بیفتد. تنها افرادی که می‌توانند در این نوع نمایش ترسناک لبخند بزنند افرادی هستند که هنوز بیش از حد معصوم یا دچار توهم هستند.

کودکی ما اسرار هویت ما را در بر دارد.