بریده‌هایی از کتاب کنترل ذهن وراج

افرادی هم که بحث‌ها و جدل‌ها را در ذهنشان بیشتر کِش می‌دهند، مستعد پرخاشگری بیشتری هستند.

راه شکست دادن وراجی ذهن این نیست که دست از صحبت کردن با خودت برداری، بلکه باید بفهمی چطور این کار را درست انجام دهی

ارسطو بود که می‌گفت آدم‌ها بعد از دیدن یک رویداد تراژیک نیاز دارند خود را از احساس‌های نامطلوبشان پاک کنند.

ذهنْ مسافری مشتاق به سفر در زمان است.

آدم‌ها وقتی با وراجی دست‌به‌گریبانند، به‌طور طبیعی تمایل بیشتری به در میان گذاشتن افکارشان با دیگران دارند و شبکه‌های اجتماعی و دیگر اَشکال ارتباط مجازی، راه‌های آسانی را برای انجام این کار فراهم می‌آورند.

انسان‌ها برای سفت چسبیدنِ دائمی به زمان حال ساخته نشده‌اند. مغز ما برای انجام این کار تکامل نیافته است.

دردل کردنِ بیش از حد باز هم می‌تواند آدم‌ها را از تو فراری دهد!

بنابراین، فاصله گرفتنْ مشکلات ما را برطرف نمی‌کند، ولی احتمال حل کردنشان را افزایش می‌دهد. فاصله گرفتن، جریان افکاری را که در سر ما می‌گذرد شفاف می‌کند.

ما یک‌سوم تا نیمی از زمان زندگی بیداری‌مان را در لحظهٔ حال زندگی نمی‌کنیم.

بنابراین، فاصله گرفتنْ مشکلات ما را برطرف نمی‌کند، ولی احتمال حل کردنشان را افزایش می‌دهد. فاصله گرفتن، جریان افکاری را که در سر ما می‌گذرد شفاف می‌کند.

وراجی ذهن، چرخه‌ای تکراری از افکار و احساس‌های منفی است که توانمندی استثنایی ما برای درون‌نگری را از نعمت تبدیل به مصیبت می‌کند.

صدالبته مقصر اصلی مزمن شدن استرسْ وراجی ذهن ماست.

حتی با فکر کردن هم می‌توانیم واکنش استرس فیزیولوژیکی مزمنی را به وجود بیاوریم!

فاصله‌گیری می‌تواند به خردمندی منجر شود،‌

نشخوار ذهنی توجه ما را به‌شدت روی منبع آشفتگی احساسی‌مان متمرکز می‌کند، درنتیجه نرون‌هایی را که می‌توانستند بهتر به ما خدمت کنند می‌دزدد.

آیا خودم را سر کار گذاشته‌ام که فکر می‌کنم می‌توانم دوباره متنی بنویسم؟ واقعاً خیال‌بافم، نه؟ نمی‌دانم. اگر شروعش نکنم، هرگز نخواهم فهمید. ولی اصلاً در توانم نمی‌بینم که انجامش دهم! واقعاً همه‌اش همین است.... هم این و هم اینکه نمی‌خواهم برای خلق چیزی تا این حد عذاب بکشم. بعد از این همه سال به سختی روز اول است. نمی‌دانم آیا همهٔ هنرمندان خلاق این شکنجه‌های کوفتی را برای خلق اثری می‌کشند یا نه! آه،‌ بسیار خوب، زمانش فرا رسیده و اکنون وقتش است که انجامش دهم.

صحبت کردن با دیگران درمورد تجربه‌های منفیمان کمک معناداری به بهبود ما نمی‌کند!

صِرف اینکه از افراد بخواهیم پانزده تا بیست دقیقه درمورد ناراحت‌کننده‌ترین تجربه‌های منفی‌شان بنویسند (یعنی داستانی درمورد آنچه که اتفاق افتاده است خلق کنند) باعث می‌شود آن‌ها احساس بهتری پیدا کنند، کمتر دکتر بروند و سیستم ایمنی سالم‌تری داشته باشند. نوشتن از افکار و احساسات، با تمرکز روی تجربه‌هایمان از زاویهٔ دیدِ قصه‌گویی که باید داستانی را روایت کند، موجب می‌شود از تجربه‌مان فاصله بگیریم و احساس گره‌خوردگی کمتری به آن داشته باشیم.

مردم به اینکه ضرر نکنند حساس‌ترند تا به اینکه سود کنند

تحقیقات متعدد نشان داده بود وقتی افراد خود را غرق در وراجی ذهنشان می‌بینند، منحرف کردن توجه‌شان از مشکلات حالشان را بهتر می‌کند. با این حال، جنبهٔ منفی‌اش این است که پرت کردن حواس یک علاج کوتاه‌مدت است، چسب زخمی است که روی زخم را می‌پوشاند بی‌آنکه خوبش کند.

منِ روان‌شناس متخصص در خودکنترلی،‌ نه فقط کنترل خودم، بلکه عقلانیتم را (هرچند برای مدتی بسیار کوتاه) از دست داده بودم.

یک مُسکن روانی مؤثر وجود دارد که حاصل عادی کردن تجربه‌هاست. حاصل دانستن اینکه آنچه داری تجربه می‌کنی، فقط منحصر به تو نیست، بلکه اتفاقی است که برای همه می‌افتد. و هرچند امری ناخوشایند است اما بالاخره بخشی از زندگی است.

mesmerism یا همان «هیپنوتیزم»

مثل کامپیوتری که وقتی برنامه‌های خیلی زیادی روی آن باز باشد کُند می‌شود، کارکردهای اجرایی تو هم وقتی که تحت فشار قرار می‌گیرند، بد عمل می‌کنند.

دی‌ان‌ای تو مثل پیانویی است که در عمق سلول‌هایت جای گرفته است. کلیدهای روی پیانو ژن‌های تو هستند که می‌توانند به شیوه‌های مختلفی نواخته شوند. برخی کلیدها هرگز استفاده نمی‌شوند. برخی دیگر مدام نواخته می‌شوند. بخشی از دلیل تمایزِ من از تو، و تو از دیگران، در این دنیا به نحوهٔ نواخته شدن این کلیدها برمی‌گردد. به این «بیان ژن» می‌گویند. نوازندگی ژن‌های درون سلول‌هایت است که مشخص می‌کند جسم و ذهن تو چطور عمل می‌کند. معلوم شده که صدای درون ما دوست دارد با کلیدهای پیانوی ژنتیکی ما بازی کند. نحوهٔ حرف زدن ما با خودمان می‌تواند بر این مسئله تأثیر بگذارد که کدام کلید نواخته شود

حس و حال تو را -نه آنچه انجام می‌دهی- بلکه آنچه درموردش فکر می‌کنی، تعیین می‌کند.

در کمال تعجب دیدیم خیلی از مناطق مغزی که در پردازش تجربهٔ حسی ما از درد جسمانی نقش دارند در پردازش درد احساسی هم درگیرند.

ریمه، طی تحقیقات متعدد متوجه شد که صحبت کردن با دیگران درمورد تجربه‌های منفیمان کمک معناداری به بهبود ما نمی‌کند! قبول... تقسیم کردن احساس‌هایمان با دیگران باعث می‌شود احساس حمایت‌شدگی و نزدیکی بیشتری با افرادی کنیم که با آن‌ها درددل کرده‌ایم. ولی روش‌های معمولِ اکثر ما برای حرف زدن و حرف شنیدن تأثیر چندانی بر کاهش وراجیمان ندارند؛‌ خیلی از اوقات حتی آن را تشدید می‌کنند!

وقتی دوستان و عزیزان‌مان از ما می‌خواهند که مشکلاتمان را با جزئیات برایشان بازگو کنیم، افکار،‌ باورها و تجربه‌های منفیِ مرتبط با آن مشکل هم ناگهان به یاد ما می‌آیند؛ اتفاقی که دوباره حالمان را بد می‌کند.

حس و حال تو را -نه آنچه انجام می‌دهی- بلکه آنچه درموردش فکر می‌کنی، تعیین می‌کند.