بریده‌هایی از کتاب طلسم های عجیب آرتور پپر

مراقبت و صحبت با گل از مصاحبت و همنشینی با آدم‌ها راحت‌تر بود.

دست خودم نبود. انگار توی همون راهی که تقدیر واسه‌ام رقم زده بود، قدم برمی‌داشتم. راه‌های زیادی تو زندگی جلوم بود، ولی انگار دست‌بسته بودم؛ انگار نشسته بودم تا ببینم تقدیر واسه‌ام چی رقم می‌زنه.

حسرت گذشته رو خوردن که دردی دوا نمی‌کنه، وقتی الان می‌تونی از زندگی‌ات لذت ببری؟

«اولش ما نگران بچه‌هامون می‌شیم و بعد اون‌ها دلشون واسه ما شور می‌زنه. زندگی هم واسه خودش داستانی داره.»

صدای سکوت از تمام سَروصداهایی که همیشه از آن‌ها می‌نالید گوش‌خراش‌تر بود.

به عقیدهٔ من آدمای داغ‌دیده دو جور رفتار می‌کنن. کسایی که گذشته‌شون رو سفت می‌چسبن و کسایی که بی‌خیالش می‌شن و زندگی خودشون رو می‌کنن.

«مردان به غار نیاز دارند. به کنج خلوتی تا دمی بیاسایند و با خود تنها باشند.»

کارهای بزرگ از قدم‌های کوچیک شروع شده. دست بجنبون.

اگر مرا فردا صبح ندیدی، آن‌وقت در خانه‌ام را بشکن، مرا روی تخت، مرده خواهی یافت، نترس، شتری است که درِ هر خانه‌ای می‌خوابد.

خب، یه روزی می‌رسه که آدم از بس بستنی شکلاتی خورده، از هر چی بستنی شکلاتیه حالش به‌هم می‌خوره.

مادرش همیشه می‌گفت: «دلت هرکجا باشه، خونه همونجاست.»

«اگر می‌خواهی دروغ نشنوی، سعی در شنیدن حقایق مکن.»

به جایی در زندگی‌ات می‌رسی که می‌ایستی و به روزهای خوشی که قدرشان را ندانستی فکر می‌کنی.

کار نشد نداره. آدم یا کاری رو انجام می‌ده و یا بهونه‌ای واسه انجام ندادنش پیدا می‌کنه.

اگه واسه هیچ‌کس هم مهم نباشی، واسه من یکی تموم زندگی هستی. همیشه دوستت دارم.

زمان، خاطرات را محو می‌کند. آدمی دائم درحالِ تغییر و تحول است. چقدر زود همه‌چیز فراموش می‌شود و زندگی دوباره به همان روال عادی برمی‌گردد.

«تو هیچ‌وقت منو فراموش نکردی، هرچند خودم، خودم رو فراموش کرده بودم.»

نمی‌دانست چرا همه دوست دارند کلمهٔ «درگذشت» را برای مرگ زنش به‌کار ببرند، مگر جملهٔ «فوت کرد» فحش است؟ چقدر هم آرتور از این کلمهٔ درگذشت متنفر بود. به‌کار بردن این کلمه، مثل رد شدن یک قایق از میان آب‌های آرام یا پرواز حبابی در آسمان آبی بود که مرگ همسرش اصلاً شباهتی به آن‌ها نداشت.

وقتی به زنش فکر می‌کرد، بغض گلویش را می‌فشرد، اما چیزی بروز نمی‌داد. ای کاش قلبش از سنگ بود تا این‌همه رنج نمی‌کشید.

هیچ‌وقت فکر مریام از سرش بیرون نمی‌رفت. دلتنگی‌هایش را مثل باری سنگین همه‌جا به دوش می‌کشید.

نمی‌توانست ببیند که زندگی بقیه مردم با خودش فرق می‌کند. ولی الان می‌دید که انگار زندگی بقیه مردم، زمین تا آسمان، با او فرق دارد. بعضی آدم‌ها در قفس طلایی که برای خودشان درست کرده‌اند زندانی‌اند

همیشه یادت باشه آرتورخان شاید با پول بتونی خاطره بسازی ولی از خاطره‌ها پولی درنمی‌آد، مگه اینکه مثل بنده دلال عتیقه‌جات باشی.

داستان زندگی هرکسی با بقیه فرق می‌کنه. هرچی هست باید از الانِ زندگی‌مون لذت ببریم.