بریده‌هایی از کتاب هم سفر حسین علیه السلام

اولین مقتل مکتوب کربلا با انگشت امام سجاد (ع) بر روی مزار خاکی پدر نوشته می‌شود. «هذا قَبرُ الحُسَین قَتَلُوهُ عَطشانًا غَریبًا»

چه زیبا فرمود سید شهیدان اهل‌قلم، که «هنر آن است که بمیری قبل از آنکه بمیرانندت»

اولین شهید ولایت، فاطمه (س) است.

از حضرت امام صادق (ع) سؤال شد: «چرا کعبه، کعبه نامیده شده؟» حضرت فرمودند: «زیرا چهارگوش است.» از ایشان پرسیده شد: «چرا چهارگوش است؟» حضرت فرمودند: «زیرا محاذی بیت المعمور است و آن چهار گوش است.» عرض شد: «چرا بیت المعمور چهارگوش است؟» حضرت فرمودند: «زیرا محاذی عرش است و آن چهارگوش است.» محضر مبارک ایشان عرض شد: «چرا عرش مربّع است؟» حضرت فرمودند: «زیرا کلماتی که اسلام بر آن بنا شده چهار تا است و آن چهار تا عبارت‌اند از: سبحان اللّه والحمد للّه ولا اله الاّ اللّه واللّه اکبر.» [لِأَنَّ الْکلِمَاتِ الَّتِی بُنِی عَلَیهَا الْإِسْلَامُ أَرْبَعٌ وَهِی سُبْحَانَ اللَّهِ وَالْحَمْدُ لِلَّهِ وَلَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَاللَّهُ أَکبَر]؛ (علل الشرائع، ج ۲، ص ۳۹۸).

«فِناء» در لغت به‌معنای درگاه و آستانه است؛ چنانچه در زیارت عاشورا به همین معنا به کار رفته است «وَعَلَی اَلْأَرْوَاحِ اَلَّتِی حَلَّتْ بِفِنَائِک» و معنای آن با «فَناء» که یک اصطلاح عرفانی است فرق می‌کند. هرچند که در تعبیر لطیفِ «حَلَّتْ بِفِنَائِک» معنای فَناء عرفانی نیز مستتر است، زیرا وقتی ارواح سعید شهدا بر آستانه و درگاه مولایشان حسین (ع) خاضعانه فرود می‌آیند، در حقیقت با گذر از انانیت‌ها به مقام فَنا و لقا امامشان نائل می‌شوند.

و این‌چنین عمق آن جمله زیبای سید شهیدان اهل قلم آشکارتر می‌شود: «پندار ما این است که ما مانده‌ایم و شهدا رفته‌اند، امّا حقیقت آن است که زمان ما را با خود برده است و شهدا مانده‌اند.»