بریده‌هایی از کتاب سرافینا و عصای مارپیچ

شخصیت ما با جنگ‌هایی که می‌بریم یا می‌بازیم تعریف نمی‌شود؛ با جنگ‌هایی که جرئت می‌کنیم در آن‌ها مبارزه کنیم تعریف می‌شود.

بی‌صدا گفت: «شجاع بمون.» نمی‌دانست چرا، اما همان دو کلمهٔ ساده برای او یک دنیا معنی داشت.

کسی از حیوانات کوچک جنگلی مثل موش و خرگوش و سنجاب توقع ندارد شجاع باشند

هیچ‌وقت عادی زندگی نکرده بود؛ البته عادی به نظر هرکس غیر از خودش.

کلمات عادی روزانه هیچ‌وقت از پس توصیف زیبایی‌های شبانه برنمی‌آمدند.

با دویدن می‌توانست به شهری دور یا قلهٔ کوهی برود، اما آخرش، دویدن او را به هیچ‌جا نمی‌رساند. وقتی خانواده‌ای نداشته باشی که به خانه‌شان بروی، خانه‌ای نداشته باشی که با آن‌ها شریک شوی، دیگر جایی برای رفتن نداری.

جنگلی که همیشه هم‌پیمان و پناهگاه او بود دشمنش شد.

متوجه شد که مرگ و خطر مرزهای طبقات اجتماعی را محو می‌کند. یک‌دفعه همه باهم یکسان شده بودند، همه برای حفظ جان خودشان و اطرافیانشان می‌جنگیدند.

مرگ و خطر مرزهای طبقات اجتماعی را محو می‌کند.

او در تاریکی سیاه‌ترین شب، عشق به روشنایی طلوع خورشید را پیدا کرده بود.

عهد کرد که مراقب باشد. عهد کرد که آماده باشد. چون شب فقط و فقط قلمروی او بود.

شخصیت ما با جنگ‌هایی که می‌بریم یا می‌بازیم تعریف نمی‌شود؛ با جنگ‌هایی که جرئت می‌کنیم در آن‌ها مبارزه کنیم تعریف می‌شود.