بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار فروغ فرخزاد

چراغ‌های رابطه تاریکند کسی مرا به آفتاب معرفی نخواهد کرد کسی مرا به میهمانی گنجشک‌ها نخواهد برد پرواز را به خاطر بسپار پرنده مردنی است.

ما هرچه را که باید ازدست داده باشیم، از دست داده ایم

عشق فروغ ناشی از کمبود محبت در محیط خانواده و بخصوص خشونت‌ها و بد اخلاقی‌های پدرش بود.

ما هرچه را که باید ازدست داده باشیم، از دست داده ایم

من مثل دانش آموزی که درس هندسه‌اش را دیوانه وار دوست می‌دارد تنها هستم

ناگهان خوابی مرا خواهد ربود من تهی خواهم شد از فریاد درد

می روم... اما نمی‌پرسم ز خویش ره کجا...؟ منزل کجا...؟ مقصود چیست؟

من مثل دانش آموزی که درس هندسه‌اش را دیوانه وار دوست می‌دارد تنها هستم

و این جهان پر از صدای حرکت پاهای مردمیست که همچنان که ترا می‌بوسند در ذهن خود طناب دار ترا می‌بافند.

می خزم در سکوت بستر خویش

لحظه‌ها را دریاب چشم فردا کور است

از سیاهی چرا هراسیدن شب پر از قطره‌های الماس است

اگر بسویت این چنین دویده ام به عشق عاشقم نه بر وصال تو

من از نهایت شب حرف می‌زنم من از نهایت تاریکی و از نهایت شب حرف می‌زنم اگر به خانۀ من آمدی برای من‌ای مهربان چراغ بیاور و یک دریچه که از آن به ازدحام کوچۀ خوشبختی بنگرم

حق با شماست من هیچگاه پس از مرگم جرأت نکرده‌ام که درآینه بنگرم و آن قدر مرده‌ام که هیچ چیز مرگ مرا دیگر ثابت نمی‌کند

من دلم می‌خواهد که ببارم از آن ابر بزرگ

عشق چون در سینه‌ام بیدار شد از طلب پا تا سرم ایثار شد این دگر من نیستم، من نیستم حیف از آن عمری که با من زیستم

مادر در انتظار ظهوراست و بخششی که نازل خواهد شد

می سوزم از این دوروئی و نیرنگ یکرنگی کودکانه می‌خواهم

در شب کوچک من، افسوس باد با برگ درختان میعادی دارد در شب کوچک من دلهرۀ ویرانی است گوش کن وزش ظلمت را می‌شنوی؟ من غریبانه به این خوشبختی می‌نگرم من به نومیدی خود معتادم گوش کن وزش ظلمت را می‌شنوی؟

من در مورد کار خودم قاضی ظالمی هستم....

دیگرم گرمی نمی‌بخشی عشق،‌ای خورشید یخ بسته سینه‌ام صحرای نومیدیست خسته ام، از عشق هم خسته

آری آغاز دوست داشتن است گرچه پایان راه ناپیداست من به پایان دگر نیندیشم که همین دوست داشتن زیباست

میان پنجره و دیدن همیشه فاصله ایست چرا نگاه نکردم؟

شادم که همچو شاخۀ خشکی باز در شعله‌های قهر تو می‌سوزم گوئی هنوز آن تن تب دارم کز آفتاب شهر تو می‌سوزم در دل چگونه یاد تو می‌میرد یاد تو یاد عشق نخستین است یاد تو آن خزان دل انگیزیست کو را هزار جلوه رنگین است اما من آن شکوفۀ اندوهم کز شاخه‌های یاد تو می‌رویم شبها ترا بگوشه تنهائی در یاد آشنای تو می‌جویم

نیما چشم مرا باز کرد و گفت: ببین، اما دیدن را خودم یاد گرفتم»

تو درۀ بنفش غروبی که روز را بر سینه می‌فشاری و خاموش می‌کنی

وقتی که زندگی من دیگر چیزی نبود، هیچ چیز بجز تیک تاک ساعت دیواری دریافتم، باید. باید. باید دیوانه وار دوست بدارم یک پنجره برای من کافیست یک پنجره به لحظه‌ای آگاهی و نگاه و سکوت

آه... آری... این منم... اما چه سود «او» که در من بود، دیگر، نیست، نیست می خروشم زیر لب دیوانه وار «او» که درمن بود، آخر کیست، کیست؟

او خانه‌اش در آنسوی شهر است او درمیان خانه‌ی مصنوعیش با ماهیان قرمز مصنوعیش و در پناه عشق همسر مصنوعیش وزیر شاخه‌های درختان سیب مصنوعی آوازهای مصنوعی می‌خواند