بریده‌هایی از کتاب اتوپیانیسم

من بر این باور هستم که تئاتر و اجرا می‌توانند ایده‌ای مشترک بسازند؛‌ایده‌ای با عدالت و برابری بیشتر، آینده‌ای که همه ما می‌توانیم به‌طور برابر در آن شرکت کنیم. با بخت بیشتری برای یک زندگی کامل و کمک در ساختن فرهنگ.

ما می‌توانیم امیدوار باشیم، شکست بخوریم و دوباره امیدوار شویم

اما اساساً، اتوپیاباوری، فلسفه‌ی امید است. و آن را این‌گونه توصیف کرده‌اند: دگرگونی، امید کلی به توصیفی از جامعه‌ای وجودنداشتنی. البته، امید نمی‌تواند چیزی جز آرزویی ساده باشد؛ همچون برخی از افسانه‌ها (گرچه بیشتر داستان‌ها و افسانه‌ها اگر نیک تجزیه و تحلیل شوند، به دیستوپیا تبدیل می‌شوند). از سوی دیگر، امید امری ضروری برای دگرگون ساختن جامعه‌به‌سمت بهتر شدن است. اما این احتمال وجود دارد که فردی برای تحمیل خواسته‌اش به دیگرانِ مخالف آن ایده تلاش کند. باورمندان به اتوپیا هنگامی که درصدد واقعی ساختن رویاهای خویش برمی‌آیند، همواره دچار این مخمصه‌اند: آیا رویای آنان برای تحمیل بر رویاهای دیگران سازگار است؛ آیا آزادی می‌تواند از رهیافت اسارت دست‌یافتنی باشد؛ یا برابری از رهیافتِ تبعیض به دست آید؟