بریده‌هایی از کتاب گلچینی از مجموعه اشعار معاصر

هرکسی احوال من پرسید می‌گفتم خوشم ای بسا انسان خندانی که از غم‌ها پر است

اگر دنیا شود سر تا سرش غم به نادان نوک ابرو خم نگردد

دل به کدام بهار بسته‌ای که اینگونه من فراموشت شدم؟!

دنیا بهشتی بود که درونش خیلی وقت گم شده ایم

رویای من معراج می‌خواهد باید که من در خویش معنا شم

خودی از خود شروع کرد مأمن ترین را که از ما من تو پیروز نشوی هرگز یقین را تو از من‌ها بیاموز جمع ماهای کثیررا که تا از خود بسازید آن سرآغاز یقین را

هر آنجا دل خوش است آنجا بهاره گلستان یا زمین شوره زاره اگر دل خوش نباشد باغ جنت به مانند جهنم شعله باره

حرف‌ها آوارشده اند در من آوار روی آوار خوب می‌دانم زیر آوار ناگفته‌ها زنده بیرون نخواهم آمد