بریده‌هایی از کتاب کنش پذیری ریشه ای

من یک چیز را نه از طریقِ تصویرش، بلکه به‌منزلهٔ تصویرش می‌بینم.

هنگامی که هیچ چیزی نباشد، پیشاپیش چیزی هست. هیچ‌انگاری آخرین آرامگاهِ انسان نیست.

ما، به‌قدرِ لحظه‌ای، در مرکزگاهِ وجودمان می‌آساییم، می‌آساییم در همان نورِ متلونِ حقیقتی یگانه و پاینده که همان نورِ متغیرجانداری است که تو را در آن دیدم و سپس آرامش آن شفافیتِ درخشانی خواهد بود که تو ارمغانمان می‌آوری.

«سینه‌سرخ‌ها و کبوتران هردو از پرندگانِ سحرخیزند، آنها خِبرگان کارِ نورند، نوری که حضورِ واقعی خورشید هنوز آن را زمخت نکرده است»

«باید با تمامِ توانتان به کلمات، ایده‌ها، تصاویر و وزن در شعر عشق بورزید.»

ما باید ویرانی را به همان اندازه‌ای وسواس‌آلود (و نیرومندانه) بفهمیم که کنش‌پذیری ویران می‌کند، یعنی با شکست در تمام کردنِ کارِ ویرانی.

هنگامی در زیبایی‌شناسی به‌جایی خواهیم رسید که از جست‌وجوی معنا در امرِ زیبا دست برداریم و به‌جای آن بکوشیم امر «ظریف و زمخت» را توصیف کنیم

«زندگی رابطه با مردمان است، نه مکان‌ها. اما برای من زندگی رابطه‌ای بوده است با مکان‌ها و همهٔ تفاوت دراینجاست»

عشق به دیگری را فقط از راهِ عشقِ غریب، فرّار و هماره ازدست‌رفته به ادبیات است که می‌توان منتقل کرد.

فقط در این زبانِ غریب، در زبانی دیگر یعنی در زبانِ ادبیات است که می‌توان عشق را به زبان آورد

کنش‌پذیری ذاتی سوژه‌کنش‌پذیر نسبت‌به خودش‌باید خود را به‌منزلهٔ دیگری تحمل، تسلیم و احساس کند. به‌این معنا، کنش‌پذیری مطلقا شورمند است.

پیش‌از هر وجود مشخصی این هستی است که خود را به‌مثابهٔ یک حضور ویران می‌کند، ویرانی‌ای که همه‌چیز را دست‌نخورده باقی می‌گذارد.

از هایدگر آموخته‌ایم که هستی انسانی امکانْ به‌طورِ کلی است و بنابراین به‌طور خاص غیرقابل‌فهم و یا به‌طور خاص ناممکن است. هستی انسانی به‌مثابهٔ کلیتِ امرِ ممکن دقیقا امری ناممکن است: ناممکنی غریبِ دازاین یعنی همان موجودی که من در مالِ‌خودترین حالتِ خود هستم.

من پیش‌از آنکه خاص‌شدگی یک شخص را به خود بگیرم امکانی بی‌نهایت هستم و نیستم. به عبارتِ باز هم بهتر من امکانی بالقوه‌ام: رخدادِ تهی یک فعلیت‌نیافتگی.

وقتی هیچ چیزی نباشد (هنگامی که شیفتگی با تصویر هست، وقتی دیگریْ گمنام و به دیگری تبدیل می‌شود، هنگامی که خود زبان به سخن می‌آید) تجربهٔ این هیچی خود را به‌منزلهٔ یک تجربه ویران می‌کند و کنش‌پذیری‌ای را نمایان می‌سازد که در حقیقت فرمان می‌دهد به آن شورِ غریب، تمام‌نشدنی و کنترل‌ناپذیری بازگردم که باید باشم.

آنچه وجود دارد مکررا در معرضِ امرِ ناممکن قرار گرفتن است که شاید بتوان آن را تجربهٔ تقلیل‌ناپذیرِ یک درونیتِ خالی از خود و به یک اندازه شکننده و تکراری دانست.