دانلود و خرید هنر همه فن حریف شدن در احساسات

هرگاه متوجه می‌شویم که به‌یک‌باره نمی‌توانیم درست توجه و تمرکز کنیم و یا به یادآوردن موضوعی برای‌مان دشوار می‌شود، باید از خودمان بپرسیم: از لحاظ عاطفی، چه اطلاعاتی در زیر سطح افکارمان نهفته است؟ و آیا کاری برای به‌دست‌گرفتن دوبارهٔ عنان ذهن‌مان از دست‌مان برمی‌آید؟ اگر بله، چه‌کاری؟

احساس ناراحتی (مثلاً بدبینی، بی‌تفاوتی، افسردگی) با کم‌بودن سطح سروتونین و دوپامین، یا به‌اصطلاح انتقال‌دهنده‌های عصبیِ حال خوب در بدن، ارتباط دارد. سروتونین در درک درد نقش دارد. به همین دلیل افرادی که احساسات منفی را تجربه می‌کنند، بیش‌تر به علائم شدید بیماری دچار می‌شوند و تقریباً نیمی از افراد مبتلا به افسردگی، از دردهای جسمی نیز رنج می‌برند.

حال از خودتان سؤال کنید: چه احساسی دارم؟ و سعی کنید تا جایی که می‌توانید کلمات متعددی در پاسخ به این سؤال پیدا کنید؛ کلماتی دقیق‌تر و اندیشمندانه‌تر از کلماتی که معمولاً به کار می‌برید. این مهارت بدین صورت پیشرفت می‌کند. بدون آن، برای خودمان و دیگران ناشناخته باقی‌می‌مانیم

به گذشته که نگاه می‌کنم، متوجه می‌شوم که ناتوانی در ابراز احساسات، دلیل اصلی آسیب‌های دوران کودکی‌ام بوده است

پژوهش‌های انجام‌شده در دانشگاه هاروارد نیز به نتایج مشابهی دست یافته‌اند. دانشجویانی که از آن‌ها خواسته شده بود که به استرسِ پیش از امتحان به چشم مسئله‌ای سودمند نگاه کنند، نسبت به گروه شاهد، عملکرد بهتری در امتحانات‌شان نشان دادند. در آزمایشی دیگر، بازنگری دربارهٔ اضطراب و نگریستن به آن به‌عنوان هیجان، باعث بهبود مهارت‌های مذاکره و سخنرانی در جمع شده بود. مطالعاتی که با اندازه‌گیری‌های عملکردی fMRI از فعال‌سازی مغز انجام شدند، به این نتیجه رسیدند که ارزیابی مجدد به‌طرز چشمگیری باعث کاهش فعالیت در آمیگدال، آن بخش از مغز که هنگام تجربهٔ احساسات شدید فعال می‌شود، شده و به‌جای آن موجب تشدید فعالیت در نواحی قشری لوب‌های گیج‌گاهی مغز می‌گردد که موجب می‌شوند واکنش‌های عاطفی‌مان را تعدیل کنیم.

احساساتی که خیلی قوی هستند در درون‌مان بزرگ می‌شوند، مثل نیرویی تاریک که عاقبت تمام کارهای‌مان را مسموم می‌کند، چه خوشمان بیاید چه نیاید. احساسات جریحه‌دارشده خودبه‌خود محو نمی‌شوند، خودبه‌خود التیام پیدا نمی‌کنند. اگر احساسات‌مان را ابراز نکنیم، مثل بدهی روی‌هم تلنبار می‌شوند و بالاخره مهلت پرداخت و تسویه‌حساب‌شان سر می‌رسد.

آن‌چه درون‌مان می‌گذرد حتی برای خودمان هم قلمرویی کشف نشده است، جایی است که کاوش در آن خطرناک است.

اگر بتوانیم احساسات‌مان، حتی چالش‌برانگیزترین‌شان را شناسایی، ابراز و کنترل کنیم، می‌توانیم از همان عواطف و احساسات برای خلق یک زندگی مثبت و رضایت‌بخش استفاده کنیم.

نگرش و رفتار ما به احساسات به فرزندان‌مان نیز سرایت می‌کند؛ فرزندانی که با الگوبرداری از ما، والدین‌شان و معلمان‌شان، نحوهٔ برخورد با احساسات را می‌آموزند.

«بچه‌ها به‌لحاظ عاطفی دیگر کم‌تر خودشان را ابراز می‌کنند، کم‌انرژی‌تر شده‌اند، کم‌تر اهل گفت‌وگو و ابراز کلامی هستند، حس شوخ‌طبعی‌شان کم شده است، کم‌تر تخیل می‌کنند، کم‌تر خلاف عرف عمل می‌کنند، سرزندگی و حرارت‌شان کم‌تر شده است، دیگر حساسیت کم‌تری دارند، کم‌تر چیزهای به‌ظاهر نامربوط را به‌هم ارتباط می‌دهند، کم‌تر چیزها را باهم در می‌آمیزند و کم‌تر پیش می‌آید به مسائل از زاویه‌ای متفاوت نگاه کنند.» چه‌کسی یا چه‌چیزی را می‌توان مقصر دانست، جز والدین و سیستم آموزشی که اغلب تفکرات مبتکرانه را در بچه‌ها خفه کرده