بریده‌هایی از کتاب خواهران شنل

«به این خانم‌ها الگانت می‌گویند، یعنی زیبارویان و در کنار آنها، آقایان جذاب.»

خواب دیدن خیلی آسان‌تر خواهد بود اگر بدانی چه خوابی می‌خواهی ببینی.

انگار ثروتمندان گل رز بودند و ما علف‌های هرز

راهبه‌های صومعهٔ آبوزین به ما سرپناه داده بودند. شکممان را سیر می‌کردند، سعی می‌کردند روح‌هایمان را از ناپاکی‌ها در امان نگه دارند و با دستورها و تشریفات روزانه ما را به انسان‌هایی متمدن تبدیل کنند. البته هیچ‌وقت نمی‌توانستند خلائی را که در قلب‌هایمان احساس می‌کردیم پر کنند.

گابریل طوری نگاه می‌کرد که لحظه‌ای وحشت کردم. درحالی‌که سرش را تکان می‌داد گفت: «نان‌خامه‌ای‌های گنده. تمام عمرشان باید گردوغبار و پرز جمع کنند.» آدریان به‌سمت گابریل برگشت و پرسید: «چی؟ از کجا؟» گابریل به زنانی که قدم می‌زدند اشاره کرد و گفت: «آن‌قدر تور از اینها آویزان شده که شبیه کوه آتشفشان شده‌اند.» بعد هم با اشاره به کوه‌های آتشفشان اوبازین گفت: «حتی کوه آتشفشان پوی‌دی دوم هم به پای اینها نمی‌رسد.»

هرچه کتابخانهٔ پنهانی ما بزرگ‌تر می‌شد، دنیای ما و باورمان به وجودِ شانس در زندگی هم بیشتر می‌شد.

همیشه معتقد بودم راهبه‌ها فقط وسیلهٔ عذاب و شکنجهٔ انسان‌ها هستند، اما یک لحظه به یاد وضعیت خودمان افتادم که برای نخستین بار به اوبازین آمده بودیم.

جولیابرت که خیلی پیروِ قوانین و رسوم بود فکر می‌کرد این کار ما کفر و گناه است، اما من طبق گفتهٔ ارمیای نبی، «من صلاح شما را می‌دانم و به فکر رستگاری شما هستم»، معتقد بودم که سرانجام پیروز می‌شویم. شاید خدا این‌طور بهتر می‌توانست مسیر را به ما نشان دهد یا شاید زمانی که کولی‌ای با کارت‌ها بازی می‌کرد، سرنوشت خودش را بهتر به ما نشان می‌داد.

گابریل هم عدد پنج را عدد شانس خودش انتخاب کرده بود و وقتی کوچک بودیم، این عدد را با تکه‌ای چوب روی زمین خاکی می‌نوشت. وقتی به اوبازین آمدیم، تصویر ستاره‌ای پنج‌شاخه و یک هلال را روی موزاییک عجیب راهرو حک کرد تا هر زمان که می‌خواستیم از راهرو عبور کنیم، حس قدرتی الهی داشته باشیم.

زمانی هم که در اوبازین بودیم، جزو دستهٔ تنگ‌دستان حساب می‌شدیم، اما دست‌کم در اوبازین همه جزو همین دسته و برابر بودند. به همین خاطر خیلی به این موضوع فکر نمی‌کردیم. اما در این مدرسه هر لحظه طبقهٔ پایین و فقر را به ما یادآوری می‌کردند.

بلندمرتبگان و قدرتمندان در دنیای بلند و قدرتمند خود نمی‌دانستند حقیر و ضعیف بودن چه حسی دارد و چگونه می‌تواند باشد.

اصلاً نمی‌دانستم بدترین حس کدام است: اینکه از زندگی، طبیعت، کوه‌ها و جنگل‌ها دور باشی، یا آن‌قدر نزدیک باشی که صدای آن را از پشت درهای بسته بشنوی و درعین‌حال آن را نبینی.

گابریل از پشت‌سر به آدریان قوت‌قلب داد و گفت: «ما در سال ۱۹۰۲ هستیم. در این قرن جدید یک افسر متشخص ترجیح می‌دهد به‌جای ازدواج با یک دختر پول‌دار زشت و بی‌حس‌وحال، با تو ازدواج کند.»

زندگی در مدرسهٔ شبانه‌روزی برای ما یادآور این بود که جزو دستهٔ نیازمندان هستیم. زندگی در کنار خانواده هم یادآور این بود که هیچ‌کس ما را نمی‌خواهد، به‌غیر از آدریان.