بریده‌هایی از کتاب مهمانی شکار

همه‌چیز تقصیر تفنگ است. ناگهان هر کس قدرت جدید و وحشتناکی با خود دارد. اول، سر تمرین تیراندازی با هر صدا عضلاتشان را منقبض می‌کردند. هربار تیری شلیک می‌کردند و ضربه‌ای به زیر شانه‌هایشان وارد می‌شد از جا می‌پریدند. ولی سریع، شاید خیلی سریع، همه‌چیز طبیعی شد و تمام تمرکز و دقتشان را صرف هر شلیک کردند. کم‌کم از آن کار لذت بردند. ولی حس عجیبی هم به سراغشان آمد. حس رقابت. حتی بیشتر از آن... غریزه‌ای احضار شد. تمام شکارچی‌های تازه‌کار پیش از اولین پیروزی خود دچار «هیجان» می‌شوند. عطش خون... همه می‌خواهند زودتر از بقیه شکار کنند. بااین‌حال، حتی نمی‌دانند مشتاق چه هستند. چون هیچ‌وقت جان چیزی را نگرفته‌اند؛ مگر مگس یا موش. این کاملاً فرق دارد. این لحظه آن‌ها را عوض خواهد کرد. نمی‌دانند چه معصومیتی در وجود خود دارند و حالا باید رهایش کنند.

میراندا رفیقی است که به آدم جسارت می‌بخشد. احساس می‌کنید قدِ بلندی دارید و به اندازهٔ او زیرک هستید. انگار بارقه‌ای از شعلهٔ وجودش را قرض می‌گیرید. گاهی هم در کنار او احساس می‌کنید یک تکه آشغالید. همه‌چیز به حس‌وحال او بستگی دارد.

حریم شخصی نبردگاه واقعی قرن بیست و یک است.

اگر احساساتت را سرکوب کنی، در نهایت بیشتر ضرر می‌کنی.

آیا می‌توان فراموش کرد آن رفاقت قدیمی را؟ می‌توان ز یاد خود زدود آن گذشتهٔ طلایی را؟

اگر واقعاً برای مفاد قرارداد وقت می‌گذاشتند و «درکش» می‌کردند، احتمالاً اصلاً اینجا نمی‌ماندند. خیلی وحشت می‌کردند. وقتی بفهمید محیط اینجا چقدر دورافتاده است، متوجه می‌شوید که فقط آدم‌های عجیب‌وغریب برای زندگی کردن انتخابش می‌کنند. آدم‌هایی که از چیزی فرار می‌کنند یا چیزی برای از دست دادن ندارند؛ آدم‌هایی مثل من.

فقط کافی است بعضی آدم‌ها کمی تحت فشار قرار بگیرند و از محیط‌های معمولی و راحت خودشان جدا شوند. در این صورت، خیلی راحت به هیولا تبدیل می‌شوند.

نکتهٔ رفاقت‌های قدیمی همین است، نه؟ گاهی حتی نمی‌فهمند که دیگر نقطهٔ اشتراکی با هم ندارند، که شاید دیگر حتی از هم خوششان نمی‌آید.

همهٔ ما به نحوی مزاحم هستیم. همه چیزهای زیادی دربارهٔ زندگی بقیه می‌دانیم. حتی کسانی که سال‌هاست ندیدیمشان: دوستان دوران کودکی، هم‌کلاسی‌های قدیمی. می‌گویم همهٔ ما در زندگی چندتا مزاحم داریم. فکر می‌کنیم کنترل اوضاع دست خودمان است و می‌توانیم طبق نظر خودمان بخش‌هایی از زندگی‌مان را با بقیه به اشتراک بگذاریم، ولی خبر نداریم ناخودآگاه چقدر از رازهایمان را فاش می‌کنیم.

وقتی هنوز احتمال دارد همه‌چیز درست شود، امید چیز خیلی خوبی است. ولی وقتی همه‌چیز کاملاً مأیوس‌کننده است، امید خیلی به انسان آسیب می‌زند.

دوستان قدیمی اشتباهات و ایرادهایمان را به رخمان نمی‌کشند.