بریده‌هایی از کتاب مهمانی شکار

میراندا رفیقی است که به آدم جسارت می‌بخشد. احساس می‌کنید قدِ بلندی دارید و به اندازهٔ او زیرک هستید. انگار بارقه‌ای از شعلهٔ وجودش را قرض می‌گیرید. گاهی هم در کنار او احساس می‌کنید یک تکه آشغالید. همه‌چیز به حس‌وحال او بستگی دارد.

حریم شخصی نبردگاه واقعی قرن بیست و یک است.

اگر احساساتت را سرکوب کنی، در نهایت بیشتر ضرر می‌کنی.

اگر واقعاً برای مفاد قرارداد وقت می‌گذاشتند و «درکش» می‌کردند، احتمالاً اصلاً اینجا نمی‌ماندند. خیلی وحشت می‌کردند. وقتی بفهمید محیط اینجا چقدر دورافتاده است، متوجه می‌شوید که فقط آدم‌های عجیب‌وغریب برای زندگی کردن انتخابش می‌کنند. آدم‌هایی که از چیزی فرار می‌کنند یا چیزی برای از دست دادن ندارند؛ آدم‌هایی مثل من.

فقط کافی است بعضی آدم‌ها کمی تحت فشار قرار بگیرند و از محیط‌های معمولی و راحت خودشان جدا شوند. در این صورت، خیلی راحت به هیولا تبدیل می‌شوند.

نکتهٔ رفاقت‌های قدیمی همین است، نه؟ گاهی حتی نمی‌فهمند که دیگر نقطهٔ اشتراکی با هم ندارند، که شاید دیگر حتی از هم خوششان نمی‌آید.

همهٔ ما به نحوی مزاحم هستیم. همه چیزهای زیادی دربارهٔ زندگی بقیه می‌دانیم. حتی کسانی که سال‌هاست ندیدیمشان: دوستان دوران کودکی، هم‌کلاسی‌های قدیمی. می‌گویم همهٔ ما در زندگی چندتا مزاحم داریم. فکر می‌کنیم کنترل اوضاع دست خودمان است و می‌توانیم طبق نظر خودمان بخش‌هایی از زندگی‌مان را با بقیه به اشتراک بگذاریم، ولی خبر نداریم ناخودآگاه چقدر از رازهایمان را فاش می‌کنیم.

وقتی هنوز احتمال دارد همه‌چیز درست شود، امید چیز خیلی خوبی است. ولی وقتی همه‌چیز کاملاً مأیوس‌کننده است، امید خیلی به انسان آسیب می‌زند.

دوستان قدیمی اشتباهات و ایرادهایمان را به رخمان نمی‌کشند.