بریده‌هایی از کتاب از صفر تا بی نهایت

آسمان خانهٔ خودمان هم ستاره داشت

مامان می‌گفت که بچه‌های فقیر فقرشان را مثل یک مرض مسری بهم دیگر منتقل می‌کنند چون چیز دیگری نداشتند. دنبال هم می‌کردند و جیغ می‌کشیدند و خاک روی هم می‌پاشیدند و بهم فحش می‌دادند و از هم قهر می‌کردند و دوباره آشتی می‌کردند.

فقر از آن زمان‌ها، از کودکی، مثل روغنِ گریسِ سیاهی به ذهنم چسبید و ماسید و پاک نشد.

و این دوران پیری است که می‌ماند مثل مهمانی که نمی‌رود و کم‌کم صاحب‌خانه می‌شود.

با سری که کوچک شده. با پوست جمجمه‌ای که مثل پوست یک درخت خشک، پوک و سبک و تو خالی شده است.