بریده‌هایی از کتاب ورطه

هر چیز شخصی‌ای را که برایش مهم بود، یکجا بسته‌بندی کرده و جایی دور از دیدش پنهان کرده بود و به جایش فقط یک چیز را پرورانده بود: سعی و تلاش. این ترفندش برای دوام‌آوردن بود.

او اسلوب و قاعدهٔ هر چیزی را می‌دانست. زنی که جذاب نباشد، نمی‌تواند انتظار یافتن یک شغل پردرآمد را داشته باشد.

تقریباً بعد از بیست سال، هنوز هم می‌توانست آن اتفاق را به وضوح و دقیق به یاد بیاورد - صدای آن زن را، حالت صورتش را وقتی جان می‌داد، حس انگشتانش روی کمرش، لرزشی را که در ستون فقراتش حس کرده بود. حقیقت این است که تا کسی را نکشته‌اید، هرگز حدود واقعی‌تان را نخواهید فهمید - هیچ چیزی در دنیا شبیه به کُشتن نیست. بدون شک، در کشتن نوعی حس گناه عمیق نهفته است، اما ساتاکه در وجودش نوعی کشش و جاذبه به لذت از درد را کشف کرده بود و از نزدیکی به خودِ مرگ، باری سنگین را در وجودش حس می‌کرد.

سرنوشت چیزی است که برخلاف بهترین نقشه‌های ما اتفاق می‌افتد.

اما فکرکردن به این کار با انجام‌دادنش از زمین تا آسمان فرق می‌کند.

ناگهان فهمید که برای چی می‌خواست با گرسنگی‌دادن به خود، خود را تنبیه کند: برای سرکوب میل به آزادی.

«برای این‌که سرنوشت چیزیه که برخلاف تمام نقشه‌هات برات اتفاق می‌افتد.»

«یک انسان زیبا استعداد دارد، درست مثل یک نویسنده یا نقاش. این چیزی نیست که هرکسی داشته باشه؛ این یک لطف خاصه. اما نویسنده‌ها و نقاش‌ها باید کار کنند تا استعدادشان شکوفا بشه، تو هم همین‌طوری. این وظیفهٔ توئه. به نوعی تو خودت هنرمندی، حداقل من این‌طوری بهش نگاه می‌کنم، اما در حال حاضر به وظیفه‌ت بی‌توجهی.»

«پس اگر زنی زیبا باشه، برای تو کافیه؟» «برای هر مردی کافیه.»

اما دنیای بی‌رحم‌تری در آن سوی دری که بازش کرده بود، منتظرش بود.

در دل تاریکی، دستش می‌توانست غلظتی از هوا را حس کند که در روشنایی روز حس نمی‌شد.

در دل تاریکی، دستش می‌توانست غلظتی از هوا را حس کند که در روشنایی روز حس نمی‌شد.

اگر یک در دیگر پشت سرش بسته شده بود، دیگر چاره‌ای جز پیداکردن دری تازه برای بازکردن نداشت.

«نزدیکی تنها چیزی نیست که آدم‌ها رو به هم وصل می‌کند.»