بریده‌هایی از کتاب آناتومی روح

قضاوت، یک خطای معنوی است

اهمیتی ندارد به چه کاری اشتغال داریم؛ درمانگر، والد، دانشمند، کشاورز یا دوستی خوب، ما می‌توانیم همانند یک رگ، انرژی الهی را منتقل سازیم.

بخشش به این معنی نیست که به فردی که به شما صدمه زده است، بگویید: «مشکلی نیست» که کم‌وبیش اکثر مردم چنین برداشتی از آن دارند. بلکه گذشت یک عمل پیچیده و آگاهانه است، عملی که روح و روان را از نیاز به انتقام و مشاهدۀ خود در جایگاه قربانی رهایی می‌بخشد. گذشت، فراتر از خلاصی از سرزنش کردن افرادی که به ما آسیب رسانده‌اند، رهایی از کنترلی است که احساس قربانی شدن بر روانمان ایجاد کرده است. رهایی که گذشت به وجود می‌آورد، گذری است به آگاهی برتر، نه‌فقط در تئوری، بلکه از نظر انرژی و بیولوژیکی. در واقع پیامد یک بخشش واقعی، هم‌مرز با معجزه و اعجاز است.

کارما، پیامد‌های فیزیکی و انرژیایی انتخاب‌های ماست. انتخاب‌های منفی شرایطی را ایجاد می‌کند که تکرار می‌شوند تا به ما بیاموزد چگونه گزینه‌های مثبتی انتخاب کنیم. هنگامی که درس خود را یاد بگیریم و گزینه‌های مثبت و صحیحی انتخاب کنیم، شرایط دیگر تکرار نمی‌شوند؛

همواره تا زمانی که فرد به سطح تازۀ حقیقت خو بگیرد، تغییر در سطح آگاهی، شامل یک دوره انزوا و تنهایی است و بعد همیشه همراهان تازه‌ای یافت می‌شوند. هیچ کس در درازمدت تنها نمی‌ماند.

عبادت آگاهانه یا ناخودآگاه ما برای شناخت بی‌واسطۀ خداوند، چیزی شبیه این درخواست است: دیگر نه می‌خواهم به دست یک جمع حمایت شوم و نه آرزو دارم برای دریافت رهنمود‌های خود یک میانجی داشته باشم. اکنون از تو می‌خواهم مستقیم به زندگی‌ام راه بیابی و هر سدی را در زندگی، اعم از شخص، مکان یا شغل که در توانایی من در ایجاد اتحادی نزدیک با تو اختلال ایجاد می‌کند، از سر راه برداری.»

هنگامی که با کوته‌فکری مواجه می‌شوی، وظیفه‌ات این است که بخشی از نور باشی و دیگران را حمایت کنی و در برابر کسانی که تفکر‌های منفی دارند، ایستادگی کنی.

به خود پاداش دادن با سفرهای متعدد و اسباب‌بازی‌های جورواجور، عشق چاکرای سوم است؛ استفاده از خوشی‌های فیزیکی/ مادی جهت قدرشناسی از خود. درحالی‌که چنین پاداش‌هایی لذت‌بخش هستند، می‌توانند مانع از تماس ما با تحریک‌ها و احساس‌های عمیق‌تر قلبی شوند

عدم توازن میان قلب و مغز، انسان‌ها را به اعتیاد می‌کشاند. از نظر انرژی هرگونه رفتاری ناشی از ترس از رشد درونی، نوعی اعتیاد محسوب می‌شود. برای مثال حتی رفتارهای سالم از قبیل عبادت یا ورزش، درصورتی‌که جهت احتراز از درد و رنج یا بصیرت شخصی صورت گیرند، می‌توانند اعتیاد محسوب شوند.

ذهن آگاه قادر است بدون متحمل شدن رنج جسم فیزیکی، روح را آزاد کند. این انتخاب در دسترس همه است.

از نظر طراحی الهی‌مان غیرطبیعی است اجازه دهیم افکارمان در درازمدت در گذشته زنده بمانند. چنین عدم تعادلی، پیچیدگی زمانی ایجاد می‌کند که توانایی زندگی کردن در زمان حال و دریافت روزانۀ رهنمودهای معنوی را مختل می‌سازد. درصورتی‌که صرفاً در کشف نقاط ابهام دیروز متمرکز شویم، این رهنمودها هیچ مفهومی برایمان نخواهند داشت. اگر به‌طور کامل در زمان حال زندگی کنیم، ابهام‌های دیروز به‌تدریج گره‌گشایی خواهند شد.

احساساتی چون خشم و عصبانیت از لحاظ جسمی در منطقۀ زیر کمربند به ما صدمه می‌زنند، درحالی‌که احساساتی از قبیل غم بیان نشده با بیماری در منطقۀ بالای کمربند همراه است. برای مثال، احساس اصلی در پشت توده‌ها و سرطان سینه، عذاب، غم و مسائل عاطفی تمام نشده، عموماً مرتبط با مهرورزی است. گرچه مهرورزی با سلامت روابط مرتبط است و روابط اساساً مسائل چاکرای اول و دوم است.

«زیارت، عرفان برونگرا است، همان‌گونه که عرفان، زیارت درونگرا است.»

خود دوستی به‌عنوان چالش چاکرای چهارم به این معنی است که برای شنیدن پیام‌های احساسی قلب و رهنمود‌های معنوی، شهامت کافی داشته باشیم. کهن‌الگویی که قلب غالباً ما را به درمان آن هدایت می‌کند، «کودک آسیب‌دیدۀ درون» است.

خود دوستی یعنی به اندازۀ کافی به خود اهمیت دهیم تا در گذشتۀ خود اطرافیان را مورد بخشش قرار دهیم و در نتیجه زخم‌ها دیگر به ما آسیب نرسانند؛ زیرا زخم‌های ما، افرادی که به ما آسیب رسانده‌اند را آزار نمی‌دهند، بلکه تنها به خودمان آسیب می‌رسانند.

کودک آسیب‌دیده خداوند را از سامانۀ جزا و پاداش با توضیحاتی برای تمامی تجربه‌های تلخ و رنج‌آور که از منطق انسانی نشئت می‌گیرد، مشاهده می‌کند. کودک آسیب‌دیده درک نمی‌کند که در دل همۀ تجربه‌های هرچقدر دردناک، بصیرتی معنوی نهفته است. مادامی‌که مانند کودکی آسیب‌دیده فکر می‌کنیم، عشقی مشروط همراه با ترس فراوان برای از دست دادن را تجربه می‌نماییم.

گاهی عمل به عشق، عبارت است از خودداری از قضاوت در مورد دیگران و خود.

مرگ، دشمن ما نیست؛ ترس از آن دشمن ماست.

تهدید‌های بلایای جهانی ما را مجبور به ایجاد سیاست وحدت می‌کند، همان‌طور که فردی که با یک بیماری جدی روبرو است، باید تمام قدرت‌های بدن خود و زندگی‌اش را متحد سازد تا زنده بماند. ما به پایان اندیشۀ قدرت «تفرقه بینداز و حکومت کن» رسیده‌ایم و این اندیشه جای خود را به تلاش در جهت اتحاد قدرت‌ملت‌های مختلف می‌دهد تا بشریت بقا یابد و به سلامت به هزارۀ بعدی پا بگذارد.

برای مثال، افرادی که با مشکل‌های قلبی به من مراجعه می‌کنند، بر اثر تجربه هایی در زندگی، عشق و صمیمیت را از زندگی خود حذف کرده‌اند؛ افرادی که کمر درد مختصری دارند، در رابطه با مسائل مالی نگرانی‌های شدید داشته‌اند؛ افرادی که به سرطان مبتلا می‌شوند، غالباً پیوندی حل نشده با گذشته، کسب‌وکاری ناتمام و مشکل‌های عاطفی را تجربه کرده‌اند و افرادی که اختلال‌های خونی دارند، با افراد خانوادۀ خود کشمکش‌های دیرینه و ریشه‌ای داشته‌اند.

زندگی بعضی اوقات رنج‌آور است و ما به شکلی عمیق باید با درد و رنجی که زندگی به وجود می‌آورد روبرو شویم.

بعضی از افکار دقیق‌تر هستند و برخی ناخودآگاه به ذهنتان خطور می‌کنند. بسیاری از آن‌ها بی‌معنی و مهمل هستند و مانند نسیمی که از توری سیمی عبور می‌کند، از جسمتان می‌گذرند و توجه آگاهانه‌ای طلب نمی‌کنند و تأثیر آن‌ها بر سلامتی شما بسیار ناچیز است. بااین‌حال هر تفکر آگاهانه و بسیاری از افکار ناخودآگاه واکنشی جسمی تولید می‌کنند.

فرایند معالجه، منفعلانه و دستخوش عامل خارجی است؛ به این معنی که بیمار متمایل است به‌جای مبارزۀ فعالانه با بیماری و باز پس گرفتن سلامتی‌اش، اختیار خود را به دست پزشک و معالجۀ تجویز شده بسپارد. از سوی دیگر، درمان و شفا فرایندی جدی، پویا و درونی است که شامل کندوکاو و رسیدگی به رفتارها و نگرش‌ها، خاطره‌ها و باورها و طلب رهایی از تمامی الگوهای منفی است که مانع بهبودی کامل احساسی و روحی می‌شود.

از دیدگاه معنوی غیرطبیعی است که مردم را به چشم دشمن نگاه کنید یا خودتان دشمن دیگران باشید. ارتباط‌های منفی، انرژی منفی تولید کرده و بینش نمادین را مسدود می‌کنند. ما قادر نیستیم هدف خداوند را از ایجاد پیوندی که آن را منفی تعبیر می‌کنیم درک کنیم.

انرژی ناشی از چاکرای ششم بی‌وقفه و سرسختانه ما را تشویق می‌کند تا از مشاهده و درک آنچه خلاف واقع است، دوری کنیم.

هرچه بیشتر خود را از گرایش اکتسابی قضاوت کردن دور کنیم، ذهنمان را بیشتر و بیشتر به درک حقیقت مطلق که همانا مبدأ است، باز می‌کنیم. منطق و استدلال انسان هرگز قادر به پاسخگویی به ابهام‌ها و رمز و راز زندگی نیست و هرگز نمی‌تواند پیچیدگی جنبه‌های بغرنج و علت رخدادها را توضیح دهد. ما تنها زمانی می‌توانیم با زندگی به آرامش واقعی دست بیابیم که خود را از نیاز به پی بردن به دلیل رخداد اتفاق‌ها از طریق منطق و استدلال انسانی رها سازیم و با آغوش باز پذیرای حکمت الهی شویم: «اجازه بده هر آنچه می‌توانم بدانم را بدانم و به آنچه پشت پردۀ تمامی اتفاق‌ها است، اعتماد کنم؛

ما تنها زمانی می‌توانیم با زندگی به آرامش واقعی دست بیابیم که خود را از نیاز به پی بردن به دلیل رخداد اتفاق‌ها از طریق منطق و استدلال انسانی رها سازیم و با آغوش باز پذیرای حکمت الهی شویم: «اجازه بده هر آنچه می‌توانم بدانم را بدانم و به آنچه پشت پردۀ تمامی اتفاق‌ها است، اعتماد کنم؛ مهم نیست این رخدادها تا چه اندازه با درد و رنج همراه باشند، به‌یقین خیری در آن‌ها نهفته است.»

هرچه بیشتر خود را از گرایش اکتسابی قضاوت کردن دور کنیم، ذهنمان را بیشتر و بیشتر به درک حقیقت مطلق که همانا مبدأ است، باز می‌کنیم.

منطق و استدلال انسان هرگز قادر به پاسخگویی به ابهام‌ها و رمز و راز زندگی نیست و هرگز نمی‌تواند پیچیدگی جنبه‌های بغرنج و علت رخدادها را توضیح دهد

اعمال و افکار منفی از ترس ناشی می‌شوند. برای مثال به همان اندازه که ترس از خیانت فردی یا پیمان‌شکنی در رابطه یا مورد سوء استفادۀ مالی قرار گرفتن در ما نفوذ کند، امکان بروز رفتارهای منفی نیز در درون ما تشدید می‌شود. ایمان به هر چیزی، چه مثبت و چه منفی، پیامد‌هایی به دنبال دارد.