بریده‌هایی از کتاب ریگ روان

این یکی از عادات قدیمی و مسخرهٔ انسان است: وقتی راهش را گم می‌کند تندتر می‌دود

«استعداد به‌کارگرفته‌نشده به روح فشار می‌آره.»

بدترین چیز دنیا به‌هیچ‌عنوان رنج کشیدن یا تنهایی نیست. یک ترکیب است: تنهایی رنج کشیدن.

این‌که بقیهٔ آدم‌ها هم درد می‌کشند بی‌رحمانه‌ترین تسلایی است که می‌شود به کسی داد.

«اگه نمی‌تونی خارق‌العاده باشی، مبهم باش. اگه ندونن به چی می‌خوای برسی، متوجه نمی‌شن در رسیدن بهش شکست خوردی.»

این یکی از عادات قدیمی و مسخرهٔ انسان است: وقتی راهش را گم می‌کند تندتر می‌دود

ما بی‌خطا نبودیم، بله، ولی حق‌مان هم نبود که این‌طور ریشه‌کن شویم.

اعصابش خُرد بود از این‌که مردم فوری یک خودکشی را تراژیک می‌دانند ولی ده‌ها سال درد و رنج روحی غیرقابل‌تحمل را که منجر به خودکشی شده در نظر نمی‌گیرند،

فقط وقتی به هدفت می‌رسی که فراموش می‌کنی توانایی‌اش را نداری.

«با این وضع که نرخ پیشرفت علم پزشکی تقریباً برابره با نرخ نابود شدن محیط‌زیست، محتمل‌ترین سناریو اینه که درست در لحظهٔ نامیرا شدن گونهٔ انسان، دنیا غیرقابل‌سکونت می‌شه.»

«استعداد به‌کارگرفته‌نشده به روح فشار می‌آره.»

آه، چه‌قدر امید، دریا دریا امید ــ ولی نه برای ما.

«هیچ‌کس بیشتر از یک آدم غیراصیل، با تمسخر اصیل بودن رو رد نمی‌کنه.»

هر روز که زنده بیدار می‌شوی فاتحی؛ برو و غنایمت را طلب کن.

اگر در زندگی به اندازهٔ کافی صبر کنید تمام حسادت‌های‌تان بی‌معنا می‌شود.

«استعداد به‌کارگرفته‌نشده به روح فشار می‌آره.»

هیچ پشیمانی‌ای بزرگ‌تر از تصمیمات غلطی نیست که برای گرفتن‌شان پدر خودت را درآورده‌ای.

مسئله این نیست که «زندگی ارزش زیستن داره یا نه»، مسئله اینه که «زندگی من ارزش زیستن داره یا نه.» آدم بهترین روز زندگیش رو با بدترین روزش قیاس می‌کنه و می‌فهمه هیچ فرقی باهم ندارن.

قانون تخطی‌ناپذیر همیشه همین بوده، وقتی به آرزویت می‌رسی که دیگر خیلی دیر شده.

«یک چیز هیچ‌وقت به ذهنم نرسید. شاید دلیل نمُردنم این باشه که قبلاً مُرده‌م.»

استیو تولتز در مصاحبه‌ای گفته جزء از کل را دربارهٔ ترس از مرگ نوشته و ریگ روان را دربارهٔ ترس از زندگی.

کاری که بقیه در قبال رنج کشیدن تو انجام می‌دن جایگاه اخلاقی‌شون رو نشون می‌ده و کاری که تو در قبال رنج کشیدن بقیه انجام می‌ده جایگاه اخلاقی تو رو.

«چیزی که راجع‌به شکست آدم رو دیوانه می‌کنه قرابتش به موفقیته.»

«من می‌خوام یه نویسنده بشم اون‌قدر پُرکار که بتونم صبح روز انتشار تقدیم‌نامهٔ کتاب‌هام رو به اسم هر زنی که تو خیابون دیدم بنویسم. تو چی؟» «تو زمان برگردم عقب و پدربزرگم رو عقیم کنم.»

حالا به لطف شبکه‌های مجازی آدم‌های این دوره بیشتر از مردم تمام دوران‌ها می‌دونن که فحش خوردن و تحقیر شدن چه حسی داره

«می‌دونی ترس از تبدیل شدن به والدین‌مون جا عوض کرده با ترس از ارث بردن ناهنجاری‌های ژنتیک‌شون؟»

دهانم باز ماند. خودِ آلدو بود. خودش را برای مرگ آماده می‌کرد ولی در همین حین به فکر بهبود زندگی‌اش بود. هم تمایل به خودکشی داشت و هم جاه‌طلب بود. هی طناب گره می‌زد و وسطش درازونشست می‌رفت. خیلی مسخره بود.

«چیزی که تو به عنوان رنج عاطفی تجربه می‌کنی فقط واکنش توئه به شرایط و بنابراین تا حدی تقصیرش به گردن خودت هم هست

ممکن است از تشویق زخم بخوری ولی بعضی تشویق‌های ایستاده مرگبارند

بدترین چیز دنیا به‌هیچ‌عنوان رنج کشیدن یا تنهایی نیست. یک ترکیب است: تنهایی رنج کشیدن.