بریده‌هایی از کتاب دیوان رودکی سمرقندی

قضا، گر داد من نستاند از تو ز سوز دل بسوزانم قضا را

هر آن زمین‌که تو یک ره بروقدم بنهی هزار سجده برم خاک آن زمین ترا هزار بوسه دهم بر سخای نامهٔ تو اگر ببینم بر مهر او نگین ترا

زمانه پندی آزاده وار داد مرا زمانه را چو نکو بنگری همه پندست بروز نیک‌کسان آرزو مبر، زنهار بسا کسا که بروز تو آرزومندست

نگارینا، شنیدستم که: گاه محنت و راحت سه پیراهن سلب دوست یوسف را به عمر اندر یکی از کید شد پر خون، دوم شد چاک از تهمت سوم یعقوب را از بوش روشن گشت چشم تر رخم ماند بدان اول، دلم ماند بدان ثانی نصیب من شود در وصل آن پیراهن دیگر؟

بی‌روی تو خورشید جهان‌سوز مباد هم بی‌تو چراغ عالم‌افروز مباد با وصل تو کس چو من بدآموز مباد روزی که ترا نبینم آن روز مباد