بریده‌هایی از کتاب چرا خوشبخت باشی، وقتی می تونی معمولی باشی؟

ظاهراً، امروزه ادعا می‌کنند کتاب‌ها و کتابخانه‌ها نقش چندانی در زندگی مردم ندارند و مثل آب‌خوردن کتابخانه‌ها را تخریب می‌کنند؛ عمدتاً تمام کتاب‌ها را جمع می‌کنند. تا دلت بخواهد دربارهٔ فروپاشی اجتماعی و ناهمبستگی حرف می‌زنند، اما وقتی مراکزی که مردم را دور هم جمع می‌کند دارد از بین می‌رود چگونه می‌شود شرایط را تغییر داد؟

بعد از پنجاه سال، می‌دانم دست‌یافتن/ازدست‌دادن، فراموشی/یادآوری، جدایی/وصال، هرگز تمامی ندارد. تمام زندگی در بندِ همین فرصت‌هاست و مادامی که زنده‌ای، تا دم مرگ، فرصت دیگری هم درکار هست.

بزرگ‌شدن کار دشواری‌ست. عجیب این‌جاست که ظاهراً حتی وقتی رشد جسمانی‌مان متوقف می‌شود احساس‌هایمان به رشدشان ادامه می‌دهند؛ این یعنی هم قوی‌تر می‌شوند، هم ضعیف‌تر، چون برخی از جنبه‌های وجودی‌مان گسترش پیدا می‌کنند اما برخی دیگر باید از بین بروند... مقاومت هیچ‌وقت فایده‌ای ندارد؛ آخرش هم متناسب دنیایمان نخواهیم بود.

همهٔ ما، دچار ضربهٔ روحی شدید که شده باشیم، تردید می‌کنیم، به تته‌پته می‌افتیم؛ حین حرف‌زدن مدام مکث می‌کنیم. حرفمان توی گلویمان گیر می‌کند. اما به‌کمک کلامِ دیگران می‌توانیم دوباره حرف بزنیم. می‌توانیم به شعر پناه ببریم. می‌توانیم کتابی باز کنیم. یک نفر آن‌جاست که غرق واژه‌ها شده و هوایمان را دارد.

ناراحتم که بچه‌های زیادی توی دنیا هستند که هیچ‌کس مواظبشان نیست، و به همین دلیل بزرگ نمی‌شوند. پیر می‌شوند، اما بزرگ نه. برای بزرگ‌شدن به عشق و محبت نیاز داری. اگر خوش‌شانس باشی عشق بعداً سر راهت قرار می‌گیرد. اگر خوش‌شانس باشی با مشت نمی‌کوبی توی صورت عشق.

هرآنچه بیرون از وجودت باشد ممکن است هرآن از تو گرفته شود. فقط آنچه درونت هست امنیت دارد.

زندگیِ دشوار به زبانی دشوار نیاز دارد و شعر دقیقاً همین‌گونه است

این فقط یک لحظه است/ بی‌شک لحظهٔ دیگر/ با شادمانی ناگهانی آمیخته به رنجْ قلبت را تسخیر می‌کند.

همهٔ ما، دچار ضربهٔ روحی شدید که شده باشیم، تردید می‌کنیم، به تته‌پته می‌افتیم؛ حین حرف‌زدن مدام مکث می‌کنیم. حرفمان توی گلویمان گیر می‌کند. اما به‌کمک کلامِ دیگران می‌توانیم دوباره حرف بزنیم. می‌توانیم به شعر پناه ببریم. می‌توانیم کتابی باز کنیم. یک نفر آن‌جاست که غرق واژه‌ها شده و هوایمان را دارد.

خیلی چیزها هست که نمی‌توانیم بازگو کنیم، چون خیلی دردناک‌اند. امیدواریم آنچه می‌توانیم بازگو کنیم مایهٔ تسکین آنچه باشد که توانایی بازگوکردنش را نداریم، یا به‌نحوی فرونشاندش.