بریده‌هایی از کتاب یکی از ما نفر بعد است

نمی‌تونی گذشته رو تغییر بدی. فقط می‌تونی دفعهٔ بعد بیشتر تلاش کنی.

عزاداری برای کسی که در حقتان بدی‌های زیادی کرده عجیب است.

«بین چیزی که می‌خواین و چیزی که باید انجام بدین، چطور می‌شه انتخاب کرد که کدوم درسته؟»

نگه داشتن کینه در دل مثل این است که خودمان ذره‌ذرهٔ جام زهر را سر بکشیم و منتظر مرگ دیگری باشیم.

می‌خوای چه آدمی باشی؟ آدمی که تسلیم می‌شه یا آدمی که هر بار زمین می‌خوره پا می‌شه؟ الان وقت تصمیم گرفتنه.

ولی می‌دونی؟ آدم نمی‌تونه گذشته رو تغییر بده. تنها کاری که می‌تونی بکنی اینه که دفعهٔ بعد بیشتر تلاش کنی. پس به این زودی‌ها تسلیم نشو

بهش می‌گن نوموفوبیا. یعنی ترس از نداشتن تلفن

به این فکر می‌کنم که فرهنگ مصرف‌کنندگی چقدر حواسمان را از این حقیقت که بالاخره یک روزی همه می‌میریم پرت کرده است.

من از خوابیدن خسته نمی‌شوم.

ولی یکی طلبم.» می‌گویم: «قبول.» می‌دانم که هیچ‌وقت این طلبش را نخواهد گرفت. این مزیت داشتن خواهرهایی است که به شما احساس مادرانه داشته باشند.

و اون علاقهٔ زیادی به این بازی‌ای که من راه انداخته‌م داره.

اسمش را گذاشته‌ام نفرین ناکس میِرز: جذاب برای هشتادساله‌ها و نامرئی برای دختران هم‌سن خودم.

با صدای گرفته‌ای می‌گویم: «تو نمی‌دونی چطوریه؟» نِیت می‌پرسد: «چی چطوریه؟» «دوباره مریض شدن.» «بهم بگو.» «همه‌چیز عوض می‌شه... همه ناراحت می‌شن. زندگی معمولی متوقف می‌شه و همه وارد روند درمانی سختی می‌شیم که روزبه‌روز بدتر می‌شه. وحشتناکه، دردناکه و بدتر اینکه جواب هم نمی‌ده.»

برایم از آن کارهایی بود که یک‌بار انجامشان داده‌ام و بعد به‌عنوان تجربه‌ای که دیگر نمی‌خواهم تکرارش کنم آن را کنار گذاشته‌ام. بله، امتحانش کردم. خوب بود ولی نه برای من.

«قیافهٔ بعضی بی‌گناه‌ها خیلی شبیه گناهکارهاست.»

از اینکه هیچ‌وقت کاری را که می‌خواهم انجام نمی‌دهم و احساسی را که دارم بر زبان نمی‌آورم، خسته شده‌ام.

همهٔ ما از این می‌ترسیم که احساسمون رو بروز بدیم ولی پاسخی رو که می‌شنویم اون چیزی نباشه که دوست داریم.

نکته اینجاست که هیچ آدمی وجود نداره که وقتی به گذشته‌ش نگاه می‌کنه بگه ای‌کاش با کسانی که دوستشون داشتم این‌قدر روراست نبودم.

«مردم آخرش اون چیزی رو باور می‌کنن که دلشون می‌خواد.»