بریده‌هایی از کتاب دوشیزگان

تماشای گریستن مادرت خیلی وحشتناک است. حس بی‌قراری و ناتوانی می‌کنی.

بخشش اجباری نیست. درست مثل سپاسگزاری باید زمانی انجام شود که شخص عمیقاً برای این کار آمادگی داشته باشد.

دوست داشتن و از دست دادن بهتر است از این‌که هرگز عاشق نشوید...

«بابت دست‌کم گرفتن این روزها می‌ترسم تنیسون.»

ما در حالی به دنیا می‌آییم که والدین‌مان دارند تماشای‌مان می‌کنند و آن‌چه در آینهٔ چشمان‌شان می‌بینیم، تعیین می‌کند که خودمان را چگونه می‌بینیم.

«ای زندگی بیهوده ای زندگی زودگذر ای صدای تسلی‌بخش و پرموهبت چه امیدی به پاسخ تو یا جبران مافات است؟ پشت حجاب... پشت حجاب...»

کودکی آینهٔ بشر است، همان طور که صبح، آینهٔ روز.

درس خواندن در زندگی به معنای آماده شدن برای آن نیست

جذابیت چیزی است که به دنیای درونی ربط دارد: به اعتماد به نفس درونی

پس از این‌که می‌میریم، تمام چیزی که از ما باقی می‌ماند، یک راز است.

می‌خواهم یک نفر باشم. می‌خواهم تمام و کمال باشم. اما انگار شانسی ندارم.

مطابق تعریف، وقتی کودکی مورد سوءاستفاده قرار می‌گیرد، مرزها نخستین چیزی هستند که برای او برداشته می‌شوند.

«اما چیزی بیش از زیبایی داری. یک ویژگی خاص... و سکون. مثل آرامشی در اعماق اقیانوس، خیلی پایین‌تر از امواج، جایی که هیچ چیز تکان نمی‌خورد. خیلی آرام... و خیلی غمگین.»

ببخشید. حتی نمی‌دانم چرا گریه می‌کنم.» «چون احساس ناتوانی می‌کنی

هرگز کسی به من نگفت که اندوه بسیار شبیه ترس است.

لحظهٔ عجیبی بود که به ابدیت می‌مانست. نخستین لحظه‌ای که همدیگر را دیدند. انگار زمان کند شده بود و کش آمده بود.

در عصرهای طولانی تابستان، عاشق این بود که کتابی در دست بگیرد و کاغذها را بو کند و ورق بزند. روی تاب کهنه‌ای در سایه می‌نشست و سیب سبز و ترد یا هلوی خیلی رسیده‌ای را گاز می‌زد و توی داستانی گم می‌شد.

روت همیشه می‌گفت بخشش اجباری نیست. درست مثل سپاسگزاری باید زمانی انجام شود که شخص عمیقاً برای این کار آمادگی داشته باشد.

در تراژدی یونانی یک واژه برای این حالت وجود دارد: آناگنورسیس ـ بازشناخت ـ لحظه‌ای که قهرمان سرانجام سر از حقیقت درمی‌آورد و سرنوشتش را درک می‌کند. و این‌که همیشه و در تمام مدت، این حقیقت همان جا و جلو چشمانش بوده.

مطابق تعریف، وقتی کودکی مورد سوءاستفاده قرار می‌گیرد، مرزها نخستین چیزی هستند که برای او برداشته می‌شوند.