بریده‌هایی از کتاب درباره اضطراب

سوژه برای عاشق شدن عملاً هیچ‌گونه نیازی به روبرو شدن با فردی دیگر ندارد؛ بلکه تنها نیازمند خلق یک سناریوی فانتزی درباره‌ی ابژه‌ی والایی است که تصور می‌کند از آن دیگری باشد.

فروید نخست گمان می‌كرد اضطراب خطری در عالم بیرونی را علامت می‌دهد. اما بعداً به‌سرعت خاطرنشان ساخت که اضطراب در وهله‌ی اول به انتظار خطر مربوط است.

اضطراب زمانی پدید می‌آید که فرد در جایگاه فقدان با ابژه‌ی خاصی مواجه شود و بدین‌ترتیب قاب فانتزی‌ای که سوژه از طریق آن واقعیت را ارزیابی می‌كند مختل گردد.

ایدئولوژی مصرفی معاصر دائماً می‌کوشد ما را متقاعد کند که سوژه تنها یک اثر هنری است و «بودن» جای خود را به «شدن» داده است و خودِ جدید تنها یک داستان در حال گشودن است که دائماً بهینه و بازبینی می‌شود.

سوژه‌ای که نامه‌ی عاشقانه می‌نویسد، درواقع معشوق را مورد خطاب قرار نمی‌دهد؛ بلکه نامه را برای کسی جز خودش نمی‌نویسد.

در‌ حالی که سوژه‌ی روان‌نژند، جهان خود را در قالب یک سناریوی فانتزی ساختاربندی می‌كند که فقدان (امر واقعی) را می‌پوشاند، در روان‌پریشی این «امر واقعی» اغلب به‌مثابه‌ی یک صدا یا نگاه خیره‌ی آزاردهنده ظهور می‌كند که شروع به تسخیر سوژه می‌كند و از این طریق دریافت سوژه از واقعیت به صورت ریشه‌ای دگرگون و یا حتی دچار فروپاشی می‌شود.

تروماتیک‌ترین چیز ممکن برای سوژه نه این واقعیت که یک واقعه عملاً رخ داده است؛ بلکه این است که سوژه آن را پیش‌بینی نکرده یا برای آن آماده نبوده است.